Έκθεση Ιδεών

ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ.

Τα Κύθηρα δεν είναι ούτε μικρό ούτε μεγάλο νησί. Είναι μέτριο.
Τα Κύθηρα δεν μου φάνηκαν ούτε όμορφα ούτε άσχημα. Μέτρια.
.
.
Έχω την εντύπωση ότι είναι λίγο μπερδεμένο νησί. Ανήκει στα Ιόνια, αλλά υπάγεται στη Νομαρχία Πειραιά, που είναι Νομαρχία χωρίς Νομό, γι' αυτό της έκαναν δώρο μερικά νησάκια. Στον χάρτη φαίνεται σα να μην τα θέλει ούτε η Πελοπόννησος και να τα κλωτσάει προς την Κρήτη.

Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, ότι αν και γνωστά από τα πολύ αρχαία χρόνια, άλλες περιόδους κατοικήθηκαν και άλλες ερημώθηκαν. Και σήμερα κατοικούνται κι ερημώνονται, ταυτόχρονα. Σ' αυτό μοιάζουν με την υπόλοιπη Ελλάδα.
.
.
Είχε την πολυκοσμία του Αυγούστου, όπως όλα τα νησιά.
Είχε την ακρίβεια του Αυγούστου, όπως όλα τα νησιά.
.
.
Τα Κύθηρα είναι, λοιπόν, ένα μέτριο νησί. Και όπως όλα τα μέτρια πράγματα έχει κρυμμένα κάποια ατού:

1. Η γέννηση της Αφροδίτης.
Η Αφροδίτη γεννήθηκε στα Κύθηρα. Όχι στην Κύπρο, αλλά στα Κύθηρα (μάλλον, δίπλα από τα Κύθηρα).
Όταν ο Κρόνος, σαν καλό παιδί, έκοψε τα μπαλάκια του πατέρα του Ουρανού και τά 'ριξε στην θάλασσα, αυτά πήγαν κι έπεσαν δίπλα απ' τα Κύθηρα κι άρχισαν ν' αφρίζουν. Ε, από τους αφρούς αυτούς γεννήθηκε η Αφροδίτη. (Μετά, την πήραν τα κύματα και την πήγαν στην Κύπρο, όπου την βρήκαν γυμνούλα αναδυόμενη και είχαν τρελή χαρά). Μ' αυτόν τον αηδιαστικό τρόπο γεννήθηκε η θεά του έρωτα. Γι' αυτό και όλοι προτιμούμε την εικόνα της αναδυόμενης, χωρίς πολλούς αφρούς και αίματα.

2. Η Αγία Ελέσα.

Τον τέταρτο αιώνα (μ.Χ. φυσικά) η μικρή Ελέσα, κόρη ειδωλολάτρη Πελοποννήσιου αξιωματικού (όλα τα κακά μαζί δηλαδή), του Ελλάδιου, θυμήθηκε να γίνει Χριστιανή και πήγε στα Κύθηρα να μονάσει και ν' αγιάσει, καθότι τότε δεν υπήρχε ψυχή στο νησί. Αλλά ο μπαμπάς της την φώναξε να γυρίσει πίσω, να ξεχάσει τον Χριστό και να της δώσει έναν άλλο φαντάρο να παντρευτεί. Όμως η μικρή Ελέσα δεν ήθελε να παντρευτεί άλλο. Κι έτσι ο μπαμπάς Ελλάδιος πήγε στα Κύθηρα να την πιάσει απ' τα μαλλιά και να την φέρει πίσω με το ζόρι. Κι αυτή τό 'βαλε στα πόδια. Έτρεχε στα έρημα λαγκάδια κι από πίσω ο μπαμπάς, που πολύ νευρίαζε και λαχάνιαζε. Μετά από πολύ τρέξιμο έφτασε στο βουνό και παγιδεύτηκε. Αλλά (γκαγκάν γκαγκάν) η πίστη της η φοβερή της έμαθε ένα κόλπο κι άνοιξε το βουνό να μπεί και να κρυφτεί. Μπαίνει αυτή στο ανοιγμένο βουνό, αλλά η πίστη της η πονηρή δεν της έμαθε το κόλπο πώς να το κλείσει και (γκαγκάν γκαγκάν) μπαίνει ξοπίσω κι ο φουρκισμένος μπαμπάς και της κόβει τον βήχα και το κεφάλι μαζί. Μετά άγιασε. Ο μπαμπάς. Αυτά το 375 μ.Χ. ακριβώς.

[Δυστυχώς, δεν διατίθεται φωτογραφία της Ελέσας]

3. Ο τρομερός Κοκκινογένης.

Ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα, αυτός ο πρώην πειρατής και τότε αρχιναύαρχος του τουρκικού στόλου, το 1537 ακριβώς, μετά από πολλούς κόπους και βασάνους, βρήκε επιτέλους τα Κύθηρα. Και είπε, να όπως εγώ καλή ώρα, να κάνει τις διακοπές του στο νησί. Αλλά οι τσιριγώτες του πουλούσαν τα ψάρια πανάκριβα και νοίκιαζαν τα δωμάτια (κάτι δωματιάκια του κερατά) λες κι ήταν παλάτια. "Βρε παλιοπούστηδες" σκέφτηκε, να όπως εγώ καλή ώρα, "τι μου ζητάτε 350 ευρώ για ένα φαγκρί και χωρίς απόδειξη;" Αλλά ο Μπαρπαρόσσα δεν είχε ντιπ ευρώ, όπως εγώ καλή ώρα, δεν είχε και ντιπ καλούς τρόπους και τους έσφαξε όλους, κανονικά. Μετά εμφανίστηκαν κάτι λίγοι, που είχαν γλιτώσει κρυμμένοι στις σπηλιές και με την γνωστή διαδικασία ξανάγιναν πολλοί και φτιάχνουν κι άλλα δωμάτια για τους ανήξερους τουρίστες.

4. Ο Γούφας.

Επειδή πολλά ψέματα είπαμε, ας πούμε και καμιάν αλήθεια.

Το πιο αξιοπερίεργο και αξιοθέατο του νησιού είναι ο Γούφας. Μυστήριο καλύπτει την ύπαρξή του. Μερικοί λένε ότι αναδύθηκε στα Κύθηρα μέσα από τους αφρούς των αμαρτιών του. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι απόγονος του Μπαρμπαρόσσα και άλλοι ότι υπήρχε ανέκαθεν ο Γούφας στα Κύθηρα. (Μάλιστα, λένε ότι είναι αυτός που τρόμαξε τον Ιωάννη, μόλις είχε αρχίσει να γράφει ο καημένος την Αποκάλυψη πάνω σ' ένα γκρεμνουδάκι και τα μάζεψε κακήν κακώς κι έφυγε για την Πάτμο, που ήταν ήσυχα και είχε καλλίτερα αερικά κι αέρηδες για να κάνει σερφ, όπως ο Χριστός). Είναι και μερικοί, που λένε ότι ο Γούφας δεν υπάρχει κι ότι είναι ένας τοπικός θρύλος, που δεν έχει διασταυρωθεί. Εγώ, όμως, ξέρω ότι έχει διασταυρωθεί και, μάλιστα, τον είδα. Και την κυρία Γούφα είδα.

Ο Γούφας, λοιπόν, εκτός του ότι απαντάται, όντως, μόνο στα Κύθηρα (κάτι σαν τις σεμπρεβίβες, δηλαδή) έχει και κότερο τριών διαστάσεων, με το οποίο μας έδειξε όλες τις παραλίες και τις σπηλιές που δεν είχε βρει ο Μπαρμπαρόσσα.

Ο Γούφας γράφει μουσική και τραγουδάει. Ναι, είπαμε. Αλήθειες λέμε τώρα. Το γνωστό σουξεδάκι "Γιάννη μου του μαντήλι σου" είναι σύνθεσις δική του. (Εντάξει, μια ωραία διασκευή του, πάντως, είναι του Γούφα).

Ο Γούφας πιάνει πουλιά στον αέρα (κανονικά πουλιά πετούμενα) και ψάρια στο νερό. Ψαρεύει και βγάζει, λένε, αλλά δεν το υποστηρίζουν σθεναρώς, από ροφούς μέχρι αθερίνες. Βγάζει και άλλα ψάρια, βγάζει και δόντια.

Ο Γούφας έχει ένα σπίτι παραδεισένιο. (Αλήθεια λέω, λέμε). Περισσότερο απ' όλα μ' άρεσε η "γωνιά των επτά νάνων", όπου καθόμασταν και τα λέγαμε και τα πίναμε και δεν ξέραμε τι λέγαμε, παρά τις προσπάθειες της κυρίας Γούφα και της cropperίνας.

Κι όλα αυτά με το ένα χέρι μόνο.

Έτσι πέρασαν και οι φετινές διακοπές. Και για του λόγου το αληθές, ορίστε οι αποδείξεις:

Στη γωνιά των επτά νάνων.
Ο Γρουσούζης βγάζει τη φωτογραφία.

Εδώ εξηγώ στον Γούφα πόσο πρέπει να πίνει.

Εδώ μου εξηγεί ότι το κατάλαβε.







.
.
.
Και του χρόνου!

Ήρθε η ώρα

Antoine Watteau, 'Αφιξη στα Κύθηρα

Φεύγω αύριο για διακοπές. Πάω να δω live τον κουζουλό τον φίλο μου. Να τον γνωρίσω «δια χειραψίας, ασπασμών και αγκάλης» και να του πω χαιρετίσματα από Βολιώτες μπλογκεράδες.

Να είστε όλοι καλά και μπορεί να τα λέμε…

~~~~~~~~~~~~~

Μ’ αρέσουν τα μικρά μέρη. Τα χωριουδάκια με λίγους κατοίκους και μια όμορφη πλατεία. Να βλέπω δέντρα, λουλούδια, αυλές. Να μυρίζω χωριάτικες μυρουδιές και να πατάω χώμα. Ν’ ακούω χωριάτικες κουβέντες και να μην βιάζομαι. Να περνάει ο χρόνος ήσυχα, να μην τρέχει. Να μην έχουν τσιμεντένιες πολυκατοικίες, τσιμεντένιο κόσμο και τσιμεντένιο χρόνο.

Μ’ αρέσουν οι μικρές κοινότητες. Με λίγους κατοίκους, που όλοι γνωρίζονται και όλοι χαιρετιούνται μεταξύ τους. Με καφενείο και όχι καφετερία. Με φούρνο που ψήνει ψωμιά και φαγητά κι όχι αρτοποιείο με «αρτοποιήματα» και πλαστικές συσκευασίες. Με μπακάλικο και όχι σούπερ-μάρκετ. Με χασάπη που ρωτάει αν θα το σφάξει ’κείνο το κατσίκι τώρα ή την άλλη βδομάδα, «πότε θέλετε;»

Με μικρό Κοινοτικό Γραφείο και όχι Δημοτικό Μέγαρο. Με ληξιαρχικά βιβλία και Δημοτολόγιο, ίδια βιβλία απ’ το 1960. Μ’ αρέσουν τα μικρά Ληξιαρχεία. Αυτά που οι ληξιαρχικές τους πράξεις έχουν αριθμούς μονούς… 3/1996, 2/1997, 4/2001.

Εκεί, κάθε χρόνο θυμούνται, ξέρουν όλοι, πότε γεννήθηκε ο Πέτρος και πότε πέθανε ο μπάρμπα Τάσος. «Α, το ’69 ήταν. Τότε που γέννησε η Κούλα τον Αντρίκο.» Ή «Το ’74 μωρέ, που πέθανε το Λευτερί» Εκεί, ο άνθρωπος δεν είναι νούμερο. Εκεί είναι ο Μανώλης, η Σεβαστή, το Μαράκι και όχι η 1352^α γέννηση του έτους ή ο 982^ος θάνατος του α΄ εξαμήνου.

Σε τέτοια μέρη θέλω να πηγαίνω διακοπές και, για λίγες μέρες, να νιώθω άνθρωπος.

.

.

Με το ζόρι μουσαφίρης

~~~~Σήμερα φιλοξενούμαι σ'του Γιάννη το Εφήμερον blog.
Φιλοξενούμαι, όταν λέμε, ... άνοιξα και μπήκα.
Λίγες μέρες πριν ξεκινήσω για διακοπές στα Κύθηρα,
έστειλα ένα post, να δούμε πώς είναι ...


~~~~~~~~~~

ενημέρωση μετά από χρόοονια:
αλλά επειδή γούφας είν' αυτός και το πλονκ το έχει σβήσει, 

αλλά κι επειδή κρίμας να χάνονται τα έργα τέχνης,

το ξαναδημοσιεύω κι εδώ, που το πλονκ το έχει καλό παιδί και νοικοκυρεμένο, μαζί με τα σχόλια.

αμ, τι νομίζετε; θα τ'άφηνα στην τύχη;

Ιστορίες Κατοχής

Από μιά ιδιοτροπία της φύσης, ο Γιάννης με τα πολλά ονόματα μου έδωσε τα κλειδιά τούτου 'δω του μπλογκ. Ε, κι εγώ το άνοιξα.

Έκανα κατοχή...

cropper

.

.

.

Μια κατοχική ιστορία

Κατερίνα: Σε τρώει ο κώλος σου Παιδί Φάντασμα.

Παιδί Φάν: Κατερίνα, πώς μιλάτε έτσι, εσείς, μία ήρως;

Κατερίνα: Δε γαμιέσαι Παιδί Φάντασμα, που θα με πείς εμένα ήρως. Οι ηρωνίες αλλού.

Παιδί Φάν: Δεν το πιστεύω, Κατερίνα! Ουάου! Μήπως σας πείραξε εκείνος ο ξανθός αξιωματικός των εσές; Μήπως σας πείραξε που κρυφτήκαμε στην αποθήκη με τα ούζα; Κάτι έχετε πάντως…

Σπίθας: (μπουκωμένος) Ορλ γαφούμ κρολύμντραμ γκάλσε.

Παιδί Φάν: Αυτό αποκλείεται.

(Το Παιδί Φάντασμα -ο Γιώργος Θαλάσσης- από μια ιδιοτροπία της φύσης, εκτός του ότι έβλεπε στο σκοτάδι, καταλάβαινε και τον Σπίθα όταν μιλούσε μπουκωμένος, δηλαδή πάντα, γιατί ξεμπουκωμένος δεν μιλούσε.)

Κατερίνα: Έχω, ότι σ’ έχει πιάσει μανία με τις ανατινάξεις γεφυριών, ποταμών, υποβρυχίων. Αμάν πια. Όλα τα ανατινάζεις.

Παιδί Φάν: Μα είμαι ο Μικρός Ήρως, ο Γιώργος Θαλάσσης με τ’ όνομα. Αυτή είναι η δουλειά μου. Κι εσείς είστε μια Μικρή Ηρωίνα.

Κατερίνα: Σιγά μην είμαι και ηρωίνη, αλλά με τις τρέλες σου κατά ’κει πάω. Άκου ηρωίνα!. Και δεν είμαι μικρή. Μικρό είν’ το μάτι σου.

Σπίθας: Κεγκου γκλε μούγκλε ντου μπλόργκα.

Κατερίνα: Άντε παράτα μας κι εσύ, ρε Πίπη.

Παιδί Φάν: Σπίθα ησύχασε. Δεν βλέπεις που κουβεντιάζουμε εμείς οι ήρωες.

Σπίθας: Γκάαα.

Παιδί Φάν: Κατερίνα, πείτε μου, τι εννοούσατε πριν;

Κατερίνα: Πότε πριν;

Παιδί Φάν: Πριν, που είπατε ότι με τρώνε τα οπίσθιά μου, τι εννοούσατε;

Κατερίνα: Ρε Γιωργάκη, πες μου, έχεις μυστικά από μένα;

Παιδί Φάν: Όχι, δεν σας κρύβω τίποτε. Στην ηρωική μου τιμή. Εσείς κρατάτε μυστικά από μένα;

Κατερίνα: Ναι, αλλά τώρα μιλάμε για σένα. Πες μου, λοιπόν, μήπως ζηλεύεις;

Παιδί Φάν: Τι να ζηλεύω Κατερίνα, δεν καταλαβαίνω.

Κατερίνα: Εμ, πού να καταλάβεις. Το μυαλό το έχουμε για ανατινάξεις μόνο. Θέλω να μου πεις ποιο είναι το επόμενο σχέδιό σου.

Σπίθας: Κεγκου γκλε μούγκλε ντου μπλόργκα.

Παιδί Φάν: Σκλάσε, σκάσε θέλω να πώ. Συγγνώμη Κατερίνα, αλλά αυτό το παιδί δεν καταλαβαίνει από κουβέντες ηρώων. Το επόμενο σχέδιο; Μα, μαζί το σχεδιάζαμε προχθές. Να ανατινάξουμε τη γέφυρα Ναγκασάκι.

Κατερίνα: (φωνάζει θυμωμένη) Και τότε αυτά τι είναι;

(Η Κατερίνα βγάζει από το σουτιέν της δύο πόστ που είχαν πέσει από την τσέπη του Μικρού Ήρωα όταν είχε πάει για μικρό κατούρημα. Με την κίνηση αυτή βγαίνει και το μισό βυζί της και ο Σπίθας αναστατώνεται. Παρατάει την κουραμάνα και βάζει το χέρι του στην τρύπια τσέπη του κοντού παντελονιού του, ψάχνοντας για ψιλά, ενώ το Παιδί Φάντασμα αποστρέφει το βλέμμα του με συστολή, ο μαλάκας. Η Κατερίνα, που δεν χαμπαριάζει, γενικώς, δίνει τα ποστ στον Μικρό Μαλάκα, που έχει γίνει κατακόκκινος σαν καμπάρι.)

Σπίθας: Τριουμφ ρελα τρα λαλα.

Παιδί Φάν: Εεε…

Κατερίνα: Εξ και ξερό σ’. Θες να ανατινάξεις το blog βρε αχάριστε; Το blog που σε υποστηρίζει και σ’ έχει κάνει γνωστό στην οικουμένη; Τι θα ήσουνα χωρίς το μπλογκ αυτό ρε χαμένε; Ούτε ο θυρωρός της Γκεστάπο δεν θα σε γνώριζε. Και χωρίς να μου πεις τίποτα, ε; Στα μουλωχτά, ε; Μόνο Κατερίνα και Κατερίνα ξέρεις να λες, αλλά γι’ αυτό τσιμουδιά. Μπρος, λέγε, τι είναι αυτά τα ποστ; Τι «τρίτη φάση αντίστασης» και «δεν ξέρω αν» και «θα δούμε μήπως»;

Παιδί Φάν: Κοιτάξτε, Κατερίνα, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Κατ’ αρχήν, δεν ζηλεύω. Να ζηλέψω το καμάρι μου, την δόξα μου; Όχι, ποτέ. Αλλά είναι κάτι που όντως σας έκρυβα. Το τελευταίο διάστημα με παρακολουθούν. Κάθε μέρα με παρακολουθούν και γνωρίζουν όλες μου τις κινήσεις. Ξέρουν τα πάντα για μένα. Είναι δύο, ένας ψυχολόγος κι ένας ψυχίατρος. Ναι, Κατερίνα. Με βλέπει γιατρός. Θα σας το έλεγα, αλλά δεν έβρισκα το κουράγιο. Άλλωστε, μου είπαν ότι αποθεραπεύτηκα και δεν έχω ανάγκη ούτε το blog πια, ούτε να σας το κρύβω. Θα σας το έλεγα.

Κατερίνα: (πλησιάζοντας κοντά και με το βυζί ακόμα έξω) Γιώργο, είσαι άρρωστος; Γιατί δεν μου είπες τίποτα; Κι εγώ νόμιζα…

Παιδί Φάν: Τι νόμιζατε Κατερίνα;

Κατερίνα: Νόμιζα ότι είσαι γκέι, Γιώργο. Ποτέ δεν με κοίταξες σαν γυναίκα, ποτέ δεν σου σηκώθηκε, όταν επίτηδες ανέβαινα πρώτη στις γέφυρες χωρίς βρακάκι.

Σπίθας: Σαβαρακατρανέμια, ήλεος ήλεος, ναμα ναμα νε εε μιααα.

Παιδί Φάν: (πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο και με βραχνή φωνή και με ύφος Άλκη Γιαννακά) Κατερίνα, δεν είμαι γκέι. Ίσα-ίσα, καθόλου γκέι, αλλά εγώ νόμιζα ότι είστε πτωχή και δεν έχετε λεφτά για εσώρουχα.

(Η Κατερίνα βγάζει και το άλλο βυζί έξω, πετάει και τη φούστα –πάλι δεν φορούσε βρακάκι- και χιμάει στον Μικρό Ήρωα, η λυσσάρα. Τότε, το Παιδί Φάντασμα, με μία κίνηση ζίου-ζίτσου, αρπάζει τον Σπίθα και τον κρατάει σαν ασπίδα.)

Παιδί Φάν: Κατερίνα, μη. Είναι και κάτι ακόμη που δεν σας έχω πεί. Όταν ήμουν μικρός σκέτος και μου έκαναν εκείνη την εγχείρηση στα μάτια, από μια ιδιοτροπία της φύσης, δεν μου κάνει κούκου, καθόλου κούκου, αλλά δεν είμαι γκέι, πιστέψτε με και πείτε το και στους άλλους.

Κατερίνα: (σαν ξεφούσκωτη σαμπρέλα) Να πω ότι δεν σου κάνει κούκου;

Παιδί Φάν: Όχι, ότι δεν είμαι γκέι να τους πείτε. Για το κούκου αφήστε το. Έχουν αναλάβει οι γιατροί.

Σπίθας: Εμένα πάντως Κατερινάκι, μου κάνει κούκου και πολύ. Ειδικά άμα είμαι χορτάτος. Γι’ αυτό τρώω συνέχεια, για να μη μου πέσει. Κοίτα.

Και έγινε το σώσε. Το Παιδί Φάντασμα, μπορεί να μην του έκανε κούκου, αλλά (από μια ιδιοτροπία της φύσης) είχε μια πολύ μεγάλη γλώσσα. Και την δούλευε καλά.

Μετά από πολλές ανατινάξεις και ενώ η Πατρίς είχε απελευθερωθεί, ο Γιώργος Θαλάσσης και ο Σπίθας, εγκαταστάθηκαν στο εξοχικό που αγόρασαν με την αποζημίωση που πήρε το Παιδί Φάντασμα από ’κείνον τον αλμπάνη γιατρό. Μερικές φορές ερχόταν και η Κατερίνα να τους δει και να ρουφήξει κανένα ναργιλέ, γιατί πολύ τους χάζευε. Καλό κορίτσι η Κατερίνα…

.

.

.
Από όποιον και να λέει ότι αναρτήθηκε, αναρτήθηκε από cropper,
που αναλαμβάνει και τις συνέπειες...
Τέλος κατοχής.

Αναρτήθηκε από γούφας στις 7:20 πμ  

21 σχόλια:

cropper είπε...

Γιάννη, συγχώρα με, αλλά σε δύο πράγματα δεν μπορώ να πώ όχι:
στις προκλήσεις και στις πάστες φούρνου.

Επίσης, να με συγχωρεί και ο Στέλιος Ανεμοδουράς (ή όπως τον λέγανε), ο συγγραφέας του Μικρού Ήρωα, που οι παλιότεροι θα θυμούνται. Αν ζεί. Αν δεν ζει, ας μη με συγχωρήσει

ghteytria είπε...

@ cropper

Ότι έχεις χιούμορ είναι αναμφισβήτητο. Ότι το μυαλό σου παθαίνει μια διαστροφή πότε πότε, κι αυτό δεν αμφισβητείται.
Μα να μας βγάλεις το Σπίθα γ@μ*ά, το Θαλάσση λόρδο Τσάτερλυ και την Κατερίνα τσουλάρα... είναι ανήκουστο. χαχαχαχαχαχα...
Πάντως αποτελεσματικό θα είναι. Θα το δει ο Γιάννης και θα ανακαλέσει την απόφασή του έντρομος που έχεις τα κλειδιά! Πιστεύω ότι θα αποκαταστήσει την τάξη. :ΡΡΡΡ

γκαούρ είπε...

Γιατί συγγνώμη? Επειδή σου είπα ανατίναξέ το και συ το ομορφαίνεις? Αν έτσι, δεκτή.Τα κλειδια εχουν δημιοσιευτεί, όποιος θέλει, και ανώνυμα, μπορεί να επεμβαίνει με οποιοδήποτε τρόπο, και να κανει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Ειναι ενα bloggoπείραμα.
Το κείμενο εχει πολυ ενδιαφέρον. Δεν υπήρχε τοτε ίχνος σεξουαλικών υπαινιγμών. Οι παιδικοί ήρωες ήσαν δηλωμένοι αγαμίες παρόλο που είχαν μια μνηστή. Μονον ο Τεν Τεν και ο Λουκυ Λουκ δεν ειχαν αλλα αυτοί ήσαν αλλοδαποί, εδω, εμείς, παντα ενα βημα μπροστα. Ταρζάν-Τζέην, Γαούρ-Ταταμπού,Ποκοπίκο-ΧούλαΧού [?], και μαλιστα για ολα τα γουστα, ξανθια, μελαχροινη και πηγμαία, για τους ανώμαλους...Παντως την Κατερίνα την έπιασες, ετσι πρεπει να ήταν, επιθετική, γιαυτο και ουτε που της εδινα σημασία, προτιμούσα τα ραχατ λουκούμ και τους ναργιλέδες,αλλα τετοιες παιδικές ηρωίδες δεν υπήρχαν, και τις φανταζόμουν απο μόνος μου.
Αντε και εις ανώτερα. χω χω.

ghteytria είπε...

χαχαχαχαχαχα!
Ήρθε τ' αφεντικό και κάλυψε τις νυχτερινές ακολασίες! ;)
Πάντως αγαπητέ γκαούρ, ένα πράγμα θα επισημάνω, ως θηλυκό που αγαπά το ραχάτι και τους καναπέδες και υπερασπίζεται το αναφαίρετο δικαίωμα των απολαύσεών του.
Αν μας ξανααπειλήσει κανείς, γενικά μιλάω δεν το πάω κάπου, με αποχωρήσεις ή εξαφανίσεις ή με τα ψυχολογικά του, θα του γίνεται αυτόματη εγγραφή στο πασόκ για να υπηρετήσει το κόμμα μέσω διαδικτύου. Όποιος είναι μάγκας ας φύγει... Μπορείτε να το πάρετε και σαν ολοκάθαρη απειλή. :)))))

Φιλιά στην παρέα και κοίτα μη μου τη χαλάσει κανείς με τσαλίμια... ;)

ΥΓ. Ο cropper είναι μεγάλη ταλεντάρα και με τρελό χιούμορ. Η σεξουαλική προέκταση και διάσταση ήταν πολύ επιτυχής, αν και το σημείο που εγώ έφυγα από την καρέκλα από το γέλιο ήταν:(Το Παιδί Φάντασμα -ο Γιώργος Θαλάσσης- από μια ιδιοτροπία της φύσης, εκτός του ότι έβλεπε στο σκοτάδι, καταλάβαινε και τον Σπίθα όταν μιλούσε μπουκωμένος, δηλαδή πάντα, γιατί ξεμπουκωμένος δεν μιλούσε.)

Βρήκα κορυφαίο το από μια ιδιοτροπία της φύσης καταλάβαινε τον μπουκωμένο γα@ίκουλα Σπίθα! Δεν ξέρω μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή... :))))))))

numb είπε...

ωραίο κείμενο, αλλά...ποιοι είναι όλοι αυτοί;

γκαούρ είπε...

ΤΖΙΠΣΥ ΓΟΥΜΑΝ
E, και? γραμμενος ειμαι απο χρονια, αδελφός εν κοιμήσει, και σε ΟΛΑ τα άλλα, και στο κκε, μπαρδον ΚΚΕ,και ετρεχα στη σαλονίκη με τον Γκετζ και καναμε ζουγραφιές στα γήπεδα για τα βεστιβάλζ-.Ραχατ, ραχατ, ειδες στο Τοπ Καπί τι ομορφο κτήριο ειναι το του χαρεμιού?

ΝΑΜΠΕΡΙΕ θα σου τα αναλύσει ο γράψας. Ειναι παπουδοιστορίες.

ΓΡΑΨΑΣ, καμ ον, δίδαξον την νεολαία.

Νίκος είπε...

Τι του έκανες και θύμωσε μαζί σου ο Πόκο πικο. Κάτι σαν ερωτική απογοήτευση μου φάνηκε. Πάντως πολύ θυμωμένος είναι και μολότοφ ετοιμάζει. Θα σου'ρθει.
Μήπως ο γκαούρ έκανε τη ζημιά με τη Κατερίνα;;;

Νίκος είπε...

Τότε που ο Ρόμελος έφθανε στις πύλες του Καΐρου φοβερίζοντας πως Εγκλέζους και Εγκλέζες θα γαμήσει, και για μεν τους Εγκλέζους κανένα πρόβλημα, για δε τις Εγκλέζες
ξεφτίλα να τις βρουν παρθένες τάχατες οι Αλαμανοί, ο μέγας στρατηγός Μοτγκόμερος έστειλε με τον ασύρματο σ’όλα τα στρατά την εξής διαταγή: « γαμέίτε γιατί χανόμαστε»
Τότε ο Σπίθας σαν ήρως που ήτο επέρασε διαδοχικά :Κατερίνα, Γιώργο Θαλάση, Ζουζούνι και Σεϊτάν Αλαμάν Παρ’ ολίγον να περάσει και μένα αλλά πέρασε ένα γερμανικό αυτοκίνητο με κουραμάνες και έτσι γλίτωσα.

cropper είπε...

ΝΙΚΟ, τα λες και γαμώ, παρε τα κλειδια και γράψε και σύ, σε ενα προηγουμενο ποστ ειναι ή σχόλιο, να τον παλαβωσουμε τον Γκαούρ...

cropper, the real είπε...

Γητεύτρια,
Δίχνεις ενθουσιασμένη και θα το πάρω επάνω μου!

Γκαούρ,
Δώσε θάρρος στον χωριάτη...

Numb,
Πού να σου εξηγώ... Κάτι παλιοί. Πάντως, απ' ό,τι βλέπω, η κρίση ταυτότητας εξαπλώνεται στην μπλογκόσφαιρα!

Νίκο,
Γράφσε, γράφσε κι εσύ, να μαθαίνουν οι νέοι.

Cropper,
Εσύ κι αν έχεις κρίση, αρχιτεμπέλαρε. Θα βάλεις όποιον περνάει από δω να σου φτιάχνει κι από 'να ποστ;

Ανώνυμος είπε...

oχι και βαρυέμαι! ποιός? εγώ? ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΓΚΟΕΠΙΣΤΗΜΗΣ γινεται, ΄μπάτε και γραφτε οτι θελετε, επωνυμα-ανωνυμα το ίδιο κανει. Να το κανει στο τελος βιβλιο το μπλοκ η Γιαννακου να το διδάσκει στο δημοτικο. Εσύ δηλαδή θα εχεις το μονοπώλιο? ή είσαι εναντίον της επιστήμης? τσ τσ τσ...
Και άσε, ΑΠΟ ΜΙΑ ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ μονο και μονο δεν καθομαι να κανω Λακανικήν ανάλυσιν στο ύπερθεν κείμενο...

γκαούρ είπε...

το καλο το παλικάρι ξερει κι άλλο μονοπάτι. χα χα χα

συντρόφισσα αλή χανούμ είπε...

@ γκαούρ

Βρε συ γκαούρ πώς με πιάνεις έτσι! Ένα χαρέμι αντρικό είναι το όνειρο της ζωής μου. Χρόνια τώρα το παλεύω, αλλά όλο εμπόδια συναντώ. Ζηλεύονται οι άντρες μεταξύ τους, ευνουχίζονται, μαλλιοτραβηχτήκανε μια φορά στην Πάρο γιατί επισκέφτηκα 2 νύχτες τον ίδιο... χάλια! Πού να στα λέω...
Αλλά τώρα μόλις πάρω τη συνταξούλα μου, όλο το εφάπαξ θα το ρίξω να το στήσω. Και δεν είμαι καμιά επαρμένη να ζητάω μεγαλεία. Είκοσι-εικοσπέντε άντρες σαν τα κρύα τα νερά, μου φτάνουνε. Κατάλαβες;

ΥΓ. Συντροφάκι λοιπόν; Μαζί βρε συ τρώγαμε στα βουνά σαμαρδαμάκια, πικούκια, τιμιλέδες; Α ρε χρόνιαααα... τότε που ακόμα κάναμε όνειρα...

cropper είπε...

Γκαουρώνυμε,
Σα να το βλέπω. Το μελλοντικό βιβλίο "φυσικής πειραματικής και ιστορίας" θα λέει:
>>Το καλοκαίρι το έτους 2007, ενώ όλοι οι μπλογκεράδες εγκατέλειπον πυροβολημένοι τα μπλογκ των, εις έν εξ αυτών, λεγόμενον "Εφήμερον", επικρατούσε συνωστισμός<<

γκαούρ είπε...

ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΣΥΝΤΑΞΗ ΝΑ ΜΗ ΒΓΕΙς ΚΟΥΜΠΆΡΕ. να πληρώνεις το ταμειο σου και να κρατας το ΜΑΓΑΖΙ ανοιχτο χωρις εσενα μεσα. Εκτός αν θεωρεις πως εισαι ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ οποτε να πας απο τωρα σε ενα χωραφάκι που θα λες οτι στο παραχωρησε ο Καίσαρας και να ζεις ενδοξα και τιμΗμένα, χωρις να σε λεει κανεις συνταξιολύχο. Θα εισαι Ο ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ !

numb είπε...

παιδιά, τώρα σοβαρά...μπορεί να μπαίνει όποιος θέλει εδώ και να αφήνει κείμενα; πολύ προχώ κατάσταση. ετοιμάζω ένα για τη φιλική εταιρεία, το οποίο δε θέλω να το ανεβάσω στο μπλογκ μου, γιατί θα με θεωρήσουν περισσότερο άρρωστο από όσο ήδη είμαι

υγ: ναι μωρέ, τον ξέρω τον μικρό ήρωα, τον είχα αγοράσει πριν απο καμιά 20αριά χρόνια, αλλά το πέταξα σε μια γωνία απογοητευμένος, γιατί νόμιζα ότι είναι σαν το μικυ μάους με εικόνες κλπ, αλλά αντ' αυτού είδα ένα κατεβατό με μια μικρή γραμματοσειρά. το διάβασα εκ των υστέρων και απογοητεύθηκα ακόμη περισσότερο, γιατί δεν περιείχε τίποτα σεξουαλικό. στο τέλος τι γίνεται στο ανάγνωσμα; ολοκληρωνουν τη σχέση τους ο θαλάσσης με την κατερίνα; α ναι, στο τέλος ήρθε η χούντα και όλα αυτά πέρασαν στην ιστορία.

ο μικρός σερίφης κυκλοφορεί ακόμη; κρόππερ, τώρα που θα πας διακοπές να γράφεις και κανα κείμενο ε; ή έστω να ανεβάζεις καμιά φωτογραφία από τις παραλίες. αυτά!

γουφας είπε...

Μπορεί.
Είτε μπλογκόνυμα, είτε μπλογκανώνυμα.
Η ύπαρξη αυτου του μπλόγκ επαφίεται στον μπλογκισμό των μπλογκαρισσών και μπλογκαρέων.
Κανονισμοί και νόμοι δεν υπάρχουν, αν λειτουργήσει θα διαμορφωθούν απο μόνοι τους.

- η φαντασία στην μπλογκσουσία -

surinam@otenet.gr
iannis48

Γουφπότκιν.

abttha είπε...

η ιστορία με τα ψευδωνύματά σας, με τα κείμενά σας
αμάν
ρε παιδιά, θα μας τρέλλάνετε (δε θέλουμε και πολύ εδώ που τα λέμε)
...
ζήτω το εφήμερον κι όλο του το σόι από φίλους και συγγενείς...!!!

Vangelis είπε...

Μπράβο.
Μπράβο για τον γράψαντα, μπράβο και στο αφεντικό του blog.
Συγχαρητήρια επίσης και σ’ αυτούς που commentάρουν.
Θερμή παράκληση.
Για να μπορώ να παρακολουθώ τους διαλόγους, δίπλα από τα ψευδώνυμα ας υπάρχει η μόνιμη φωτογραφία του καθενός χαρακτήρα.

Μπάρμπα Γιάννη αν κατέβω στο Κύθηρα, θα βρούμε το μαγαζί του Μηνά όπως ήταν ?

Νίκος είπε...

Τί να τη κάνεις τη φωτο βαγγέλη;
Σε τι θα σε βοηθίσει η φωτο του cropper αν τον δείς στο δρόμο;
Και ύστερα η ουσία δεν έχει σημασία;;;
Το πνεύμα βγαίνει φωτό;;;;

γουφας είπε...

BΑΓΓΕΛΗ, όσο μπορεί να αλλάξει ο Μηνάς [χω χω] άλλο τόσο και το μαγαζί του. Όλα τα άλλα όμως 10 χρόνια που έκλεισα εδώ έχουν αλλάξει.
Μαλλον μπερδευτικες επειδη άλλαζα συνέχεια όνομα, απλως απολάμβανα που εμαθα το κολπο να το κανω, τωρα πλέον μενω στο βαφτιστικό μου.
Να κατεβείς, περί Μηνά έχεις χάσει πολλές ωραίες φάσεις...

Ξένο σώμα (συνέχεια και τέλος)

Με φώναξαν οι γονείς του μήπως και τον συνεφέρω. Τον ρώτησα «τι έγινε» και κλαίγοντας μου είπε «παίζαμε». Όσο συνηθισμένος κι αν ήμουν με την παράξενη κατάσταση του φίλου μου, αυτό το «παίζαμε» ακούστηκε σαν έκρηξη, σαν μαχαιριά. Γιατί, μέσα απ’ αναφιλητά και κραυγές, αυτό το «παίζαμε» του γέρικου παιδιού, συμπύκνωνε όλη του την τραγωδία. «Σε κορόιδευαν;» τον ρώτησα. «Όχι, αλλά δεν ήμασταν ίδιοι», ήταν η απάντησή του.

Έμεινα να τον κοιτάω κι ήρθε κοντά μου, ηρέμησε σιγά-σιγά. «Εμείς είμαστε ίδιοι;» με ρώτησε με μάτια ακόμη υγρά και βλέμμα γεμάτο αγωνία. Δεν απαντούσα, μόνο σκεφτόμουνα "ίδιος, ποιός με ποιόν". Ήθελα να του πώ ότι κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλον, αλλά στο τέλος είπα «ναι, εμείς είμαστε ίδιοι».

Προσπαθούσα να φανταστώ το μέλλον του. Που θα οδηγούσε αυτή η κατάσταση; Ένας άνθρωπος στα 35 του τώρα, σύμφωνα με την ταυτότητά του, πτυχιούχος του πολυτεχνείου, που δεν ξέρει και δεν θυμάται τίποτα, εκτός από τα τελευταία πέντε του χρόνια. Που σκέπτεται και φέρεται σαν παιδί πέντε χρονών. Ο κόσμος τον έβλεπε σαν έναν ακόμη καθυστερημένο φουκαρά και είχε δίκιο. Αυτό ήταν κι έτσι έδειχνε. Εγώ, όμως, πώς να τον έβλεπα;

Σαν τον αγαπημένο φίλο; Αυτός, είχα πιστέψει ότι χάθηκε.

Σαν ένα παιδί, πολύ φυσιολογικό πνευματικά, αλλά μέσα στο μεγάλο σώμα;

Το παιδί ήταν ένα σχεδόν ξένο βάρος και το σώμα τόσο οικείο.
.
.
Άρχισε, λοιπόν, να εκπαιδεύεται εντατικά ο φίλος μου, με την βοήθεια δασκάλων και ψυχολόγων, κι ήταν σα να μεγάλωνε φυσιολογικά ένας άνθρωπος, αλλά με τριάντα χρόνια καθυστέρηση. Όλοι οι γνωστοί και φίλοι βοηθούσαν κι όσο απομακρυνόταν από την δεύτερη παιδική του ηλικία, όσο ξαναμεγάλωνε, γινόταν πιο εύκολο για τους άλλους. Δεκαπέντε χρόνια μετά το ατύχημα, είχε γίνει ένας αφελής σαρανταπεντάρης, ήξερε, δηλαδή ξανάμαθε, όλες τις βασικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, έκανε φίλους και παρέες νέες και κόντεψε να με ξεχάσει. Δηλαδή μόνος μου αποτραβήχτηκα. Εκείνος πάντα με αποζητούσε, αλλά δεν ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτή τη «διαδικασία». Στο χτίσιμο μιας νέας προσωπικότητας, που από τη μια έσβηνε κάθε ενδόμυχη ελπίδα μου να ξαναβρώ τον παλιό μου φίλο κι από την άλλη αρνήθηκα να αναμιχθώ, από φόβο κι από το βασανιστικό ερώτημα που μ’ έτρωγε όλα αυτά τα χρόνια «μήπως φταίω εγώ; Μήπως οι συζητήσεις για τα σκοτάδια της ψυχής έπαιξαν ρόλο στο ‘ατύχημα’ του φίλου μου;» Έτσι, έμεινα στο περιθώριο και μόνο πού και πού τηλεφωνούσα να μάθω νέα και σπανιότερα τον έβλεπα. Έφτασα στο σημείο ν’ αρνηθώ στον πατέρα του, γέρο άνθρωπο που αγωνιούσε για το μέλλον του παιδιού του όταν αυτός φύγει, που ήρθε και μου ζήτησε να προσλάβω το παιδί του υπάλληλο στο γραφείο. Αναγκάστηκα να του εξηγήσω τους φόβους μου κι ο φίλος βρήκε άλλη δουλειά.
.
.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια, πέρασε κι άλλη ζωή. Ο φιλαράκος είχε, εν τω μεταξύ, δεχθεί την ιδέα ότι του συνέβη ένα ατύχημα, έμαθε για την «προηγούμενη» ζωή του, αστειευόταν, μάλιστα, με τις δυο του ζωές και συνέχιζε να μην θυμάται την πρώτη. Διάβαζε πολύ και οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του, εφημερίδες, βιβλία, περιοδικά, σελίδες στο internet. Οι μέρες του περνούσαν ήσυχα, τα βράδια του όμως ήταν άλλη ιστορία. Όταν έμενε μόνος γινόταν ανήσυχος, στριφογυρνούσε στο κρεβάτι, δεν βολευόταν πουθενά. Κάποιες φορές, μ’ έπαιρνε στο τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα κι ακουγόταν λαχανιασμένος, κουρασμένος, σα να πάλευε ακόμη μ’ ένα αταίριαστο σώμα, σα ν’ αγωνιζόταν να ταιριάξει τις δυο ζωές του. Με ρωτούσε λεπτομέρειες από τα χρόνια πριν το ατύχημα και παραπονιόταν ότι τον εγκατέλειψα. Μέχρι που σταμάτησε να μου τηλεφωνεί κι εγώ σταμάτησα να έχω νέα του.
.
.
Βρεθήκαμε λίγα χρόνια αργότερα στην κηδεία του πατέρα του. Ίσα που με χαιρέτησε και το πρόσωπό του ήταν θυμωμένο. Γύρισα σπίτι σε άσχημη κατάσταση κι από την επόμενη μέρα άρχισα να ρωτάω όσους είχαν επαφή μαζί του, να μάθω πώς είναι, πώς τα περνάει ο φίλος. Συνειδητοποιώντας ότι μέσα μου αναφερόμουν πάντα στον παλιό μου φίλο, άκουγα για την δεύτερη ζωή του, μάθαινα ότι ήταν ένας πολύ εντάξει τύπος, με πολλά ενδιαφέροντα και χιούμορ και ότι κάπου-κάπου χάνεται στον κόσμο του, αλλά όχι για πολύ. Όλα καλά, μου έλεγαν, μην ανησυχείς. Δεν μου είπαν ότι ήταν μόνος, ότι τα βράδια που ήταν μόνος συνέχιζε να τρώγεται με τον εαυτό του, κάθε νύχτα, όλες τις νύχτες. Και δεν μου είπαν ότι συνέχεια αναρωτιέται για τα τριάντα χαμένα του χρόνια.
.
.
.
Σήμερα, μπήκα στο blog για ν’ απαντήσω στα φρέσκα σχόλια. Είχα μέρες να μπω κι ήταν μαζεμένα αρκετά. Σταμάτησα στα δύο τελευταία:

ο/η ανώνυμος είπε…

Ποιός είσαι ρε πούστη;

Εγώ, ποιος είμαι ’γω;

3 Αυγ 2007 4:21:00 πμ

ο/η ανώνυμος είπε…

Β Ο Η Θ Ε Ι Α

3 Αυγ 2007 4:21:00 πμ

.
.

Την ίδια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Μόλις είχε ρίξει το σώμα του για δεύτερη φορά απ’ τον πέμπτο. Μόλις πέθαναν και οι δύο οριστικά.

.

.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αντί επιλόγου προσθέτω σήμερα (5.8.07) την τελευταία ανάρτηση της ΙΟΝ.

Όσα προσπάθησα να εκφράσω μ' ένα σωρό αράδες, το κατάφερε καλλίτερα με μιά εικόνα και πολύ λίγες λέξεις...

τη στιγμή σου φοβάσαι κι όχι το θόρυβο των άλλων.

πάντα σε αυτό το θόρυβο επικρατούσε η σιωπή σου

ανίκανη να πει.

να φανερώσει

πως ζούσες

γιατί ζωή ήταν

τότε

μισή αφημένη.

μισή δική σου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το "Ξένο σώμα" αναρτήθηκε με αφορμή ένα ποστ του numb

και τελείωσε με ένα ποστ της ΙΟΝ.

Χρειάζεται να πω κι άλλα για την αξία του blogging?