Το χρυσό

Είχαμε φοβερή ομάδα. Μαζεμένοι όλοι οι παικταράδες. Ο ένας καλλίτερος απ' τον άλλο, είχε κάνει ο καθένας μας μια ζηλευτή καριέρα κι εδώ και στο εξωτερικό. Και τώρα με την Εθνική, όλοι μαζί, θα πηγαίναμε να πάρουμε το χρυσό. Θα τα δίναμε όλα μέχρι τον τελικό. Και μετά η επιστροφή και η αποθέωση. Γι' αυτήν ζούσαμε όλοι. Θα τα δίναμε όλα. Ο αρχηγός σε μεγάλα κέφια, σ' όλο το ταξίδι δεν σταμάτησε να μας εμψυχώνει. Ήταν φορές που τα μάτια του γυάλιζαν και δεν ξέραμε αν ήταν από συγκίνηση.

Προτιμήσαμε να μετακινηθούμε με το λεωφορείο. Δεν αποδείχθηκε καλή ιδέα και παραλίγο να σκοτωθούμε, αλλά ο οδηγός, ο Αργύρης, μας έσωσε. Ένα φορτηγό, την ώρα που προσπερνούσαμε, άρχισε να μας κλείνει το δρόμο κι από απέναντι ερχόταν μια νταλίκα θεόρατη. Πώς χωρέσαμε και περάσαμε ανάμεσα, ένας θεός ξέρει. Μόνη απώλεια το τρέιλερ που σέρναμε από πίσω, φορτωμένο με τα αθλητικά μας παπούτσια. Τρομάξαμε, αλλά ήμασταν σώοι. Βέβαια, μας χάλασε την διάθεση και πολλοί είπαν ότι δεν αρχίσαμε καλά, κακός οιωνός, αλλά το ξεπεράσαμε γρήγορα. Λέγαμε για πλάκα, ότι αν δεν βρούμε παπούτσια θα παίζαμε έστω και ξυπόλυτοι. Δεν θά 'ταν η πρώτη φορά. Στις προπονήσεις, πολλές φορές βγάζαμε τα παπούτσια και παίζαμε ξυπόλυτοι.

Ο πρώτος αγώνας ήταν δύσκολος. Έπρεπε να δαμάσουμε τους Ισπανούς. Αυτό το ματς το κέρδισε ο αρχηγός σχεδόν μόνος του. Έπαιξε με απίστευτη δύναμη κι έβαλε τα δύο γκολ. Τα πανηγύρια είχαν αρχίσει. Τον σηκώσαμε ψηλά και φωνάζαμε ρυθμικά τ' όνομά του. Ι-Α-ΣΩΝ, Ι-Α-ΣΩΝ.
Στον δεύτερο αγώνα ήμασταν πιο αισιόδοξοι. Ο προπονητής μας είχε νικήσει τον προπονητή των αντιπάλων κι άλλη φορά. Τον ήξερε. Αλλά οι αντίπαλοι, κάτι ντερέκια δυο μέτρα σα δράκοντες, δεν αστειεύονταν. Πολύ σκληρή ομάδα. Στο ημίχρονο κι αφού είδαμε ότι ο προπονητής μας δεν είχε λύσεις, μας μίλησε και ο Ιάσων. Πρέπει να τους εκνευρίσουμε, είπε. Να παίξουμε έξυπνα και να τους αφήσουμε να κουραστούν. Μόνοι τους θα χάσουν. Πραγματικά, στο τέλος του αγώνα κουτρουβαλούσαν ο ένας πάνω στον άλλο, τσακωνόντουσαν μεταξύ τους και σα να μην έφταναν αυτά, βάζουν αυτογκόλ στο τελευταίο λεπτό. Πάνε κι αυτοί, τους κερδίσαμε.

Κι έτσι, λίγο με την τύχη, λίγο με την πονηριά, φτάσαμε στον τελικό με την Τουρκία.


Απ' τον τελευταίο αγώνα μεσολαβούσαν πέντε μέρες ξεκούρασης. Ό,τι έπρεπε για ν' ανακτήσουμε δυνάμεις και να είμαστε στον τελικό πανέτοιμοι. Εκεί ήταν που χάσαμε τον αρχηγό. Τρεις μέρες άφαντος κι όταν γύρισε ούτε μας είπε που ήταν. Είχε ένα ύφος παράξενο και το μόνο που έλεγε ήταν "μη φοβάστε, μη φοβάστε". Ασύγκριτος παίκτης ο αρχηγός, αλλά, μεταξύ μας, ήταν λίγο αλητάμπουρας. Πήγε και ξελόγιασε την κόρη του αντίπαλου προπονητή, κι αυτή η αθεόφοβη ήρθε την τελευταία μέρα με την αποστολή μας κι ήθελε να την πάρουμε μαζί μας, πίσω στην πατρίδα.

Ξεκινήσαμε τον αγώνα παίζοντας αμυντικά, μας είχαν κλείσει άσχημα και μόνο από κάτι φαλτσοσφυρίγματα του διαιτητή καταφέραμε να τελειώσουμε το παιχνίδι ισόπαλο, χωρίς τέρματα. Είχε έρθει η ώρα για τα πέναλτι.
Πρώτοι εκτέλεσαν οι Τούρκοι: 1 - 0.
Μετά εμείς: 1 -1.
Ξανά οι Τούρκοι: 2 - 1
Και ξανά εμείς: 2-2
Μετά οι Τούρκοι και ήμασταν όλοι ιδρωμένοι, από την αγωνία περισσότερο, παρά απ' την κούραση: 3 - 2.
Η σειρά μας: άουτ, το 3 - 2 παραμένει. Μα, όχι ο τερματοφύλακας είχε κουνηθεί και ο διαιτητής δείχνει επανάληψη. 3 - 3.
Οι δυο επόμενες βολές πέρασαν χωρίς γκολ και το 3 - 3 παρέμεινε.
Ο Τούρκος αρχηγός ετοιμάζεται για την τελευταία βολή. Στήνει την μπάλα, παίρνει φόρα, σύρριζα άουτ.
Τώρα είναι η σειρά του Ιάσονα. Αν σκοράρει κερδίζουμε. Ο αγώνας τελειώνει και παίρνουμε το χρυσό.
Ο Ιάσονας παίρνει λίγη φόρα, ξαφνικά σταματάει μπροστά απ' την μπάλα κι ενώ ο αντίπαλος τερματοφύλακας πέφτει σαν υπνωτισμένος δεξιά, ο Ιάσονας στέλνει την μπάλα ακριβώς στο κέντρο της εστίας. Αυτό ήταν. Ο θεός της μπάλας ήταν απόψε μαζί μας. Νικήσαμε. Πανηγυρισμοί, φωνές, τρελές χαρές κι ο Ιάσων ξανά στον ουρανό.

Στην επιστροφή, ο Ιάσων δεν άφηνε απ' τα χέρια του το χρυσό έπαθλο. Όταν φτάσαμε, ο κόσμος που είχε μαζευτεί τραγουδούσε, ζητωκραύγαζε, ήθελε όλους να μας αγκαλιάσει και προπαντός τον αρχηγό μας. Χάρη σ' αυτόν φέραμε το χρυσό εδώ. Αξέχαστες στιγμές ευτυχίας. Ο δήμαρχος μας παρέδωσε τα κλειδιά της πόλης και για πολύ καιρό ήμασταν οι άρχοντες του κόσμου. Τηλεόραση, εφημερίδες, προτάσεις.

Ο Ιάσων έκλεισε ένα ιστορικό συμβόλαιο με μια Ιταλική ομάδα. Το μεγαλύτερο συμβόλαιο που είχε γίνει ποτέ.

Μόνο μετά από τρία χρόνια μάθαμε την αλήθεια. Λίγο πριν λήξει το συμβόλαιο του Ιάσονα. Ο αρχηγός, τις μέρες που εξαφανίστηκε πριν τον τελικό, "έφτιαξε" τον αγώνα. Με την μεσολάβηση κάποιων μεγάλων παραγόντων, που ποτέ δεν μάθαμε ποιοί ήταν, είχε πιάσει τους διαιτητές και τον τερματοφύλακα. Είχαμε κερδίσει με πουστιά. Πουστιά του αρχηγού. Που έχασε την καλή του φήμη, έχασε την δόξα και την τιμή και το χρυσό, μονομιάς. Μόλις μαθεύτηκε, τα χάσαμε κι εμείς, όλα. Κυρίως, χάσαμε κάθε όρεξη για παιχνίδι. Δεν θέλαμε να ξανακούσουμε για μπάλα, μπαταλέψαμε, από ήρωες γίναμε ρεμάλια. Δεν θέλαμε να ξανακούσουμε ούτε να ξαναδούμε τον αρχηγό. Όλα είχαν γίνει για 'κείνο το αναθεματισμένο συμβόλαιο.

Δεν θέλουμε ν' ακούσουμε ούτε για τον Ιάσονα ούτε για την Αργοναυτική Εκστρατεία.

Δεν θέλουμε ν' ακούσουμε ποτέ για το χρυσόμαλλο δέρας!