Παίζω σαν Moebius

Πρώτο χειρόγραφο

Στην Περιοχή, που τη λέγαν άσπρη, γιατί ήταν άσπρη και για να κρύψουν τον φόβο τους, δέσποζε ο Πύργος και τίποτ’ άλλο. Ένας πύργος ορθός μέχρι ψηλά και όλη η Περιοχή ξαπλωμένη, επίπεδη, σκληρή, παγωμένη, έρημη απ’ άκρη σ’ άκρη. Χωρίς ορίζοντα. Χωρίς ορίζουσες, εξόν του Πύργου που την όριζε.

Πρόσθετες πληροφορίες περί της Περιοχής:

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν αυτή η Περιοχή της άκρης της γης κρατούσε κάποτε ζωή. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί στην άσπρη Περιοχή, το μόνο ορατό σημείο, ο Πύργος, δεν είχε ίσκιο. Άπλετο φως έλουζε την Περιοχή του Πύργου, αλλά ίσκιος δεν φαινόταν. Ούτε ήλιος. Τίποτα. Αν υποθέσουμε ότι εμφανιζόταν άνθρωπος εκεί, άνθρωπος ανήξερος και τολμηρός, θα μπορούσε να διακρίνει το παλιό πλακόστρωτο, που ξεκινούσε από την πύλη του Πύργου, προ πολλού εξαφανισμένη, και οδηγούσε πέρα και χανόταν πέρα. Θα μπορούσε να συμπεράνει περί της Περιοχής του Πύργου και περί του Πύργου του ίδιου, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν εμφανιζόταν άνθρωπος, άνθρωπος ανήξερος και τολμηρός.

Το Πουλί, μαύρο γεράκι εκπαιδευμένο, γυρόφερνε τον μοναχικό Πύργο. Ώρες ατέλειωτες, κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο και πεισματικά κρατώντας σταθερή απόσταση από τον ψηλό πύργο, άξονα της περιοχής. Μαύρο σημάδι στον άδειο ουρανό.

Στο ψηλότερο παράθυρο του ψηλού πύργου, στο μοναδικό παράθυρο του μοναχικού Πύργου, έστεκε το Παιδί, αρχαίο κι αόμματο, τείνοντας την δεξιά του χείρα εκτός του παραθύρου, μια μικρή κάθετη γραμμή στον μεγάλο κάθετο Πύργο, μια μικρή παράλληλη γραμμούλα στην ατέλειωτη Περιοχή.

Έτσι:

~.~

Π

Ι[--

ΙΙ

ΙΙ

ΙΙ

ΙΙ

ΙΙ

ΙΙ

ΙΙ

------------------------------------------------------------------

Η Περιοχή άσπρη κι ακίνητη. Ο Πύργος γκρίζος και ακίνητος. Το Πουλί περίμενε μαύρο. Μαύρο και ακίνητο.

Το Παιδί παρέμενε αόμματο. Τυφλό και ακίνητο.

Το χέρι του Παιδιού του Πύργου της Περιοχής παρέμενε άψυχο. Το Πουλί κατανοεί το αδιόρατο νεύμα.

Αυτή η αφήγηση τελειώνει ξαφνικά, κόβεται απότομα, παρόλο που το τετράδιο έχει κι άλλες σελίδες, άγραφες, κενές.

Στα χέρια μου έπεσε ένα άλλο τετράδιο, από άλλο χέρι γραμμένο, ούτε θυμάμαι πώς.

Δεύτερο χειρόγραφο

Το Πουλί έκοβε γύρους ψηλά στον ουρανό. Ένα μαύρο μικρό σημάδι, ζήτημα αν το έπιανε μάτι ανθρώπου. Αν υπήρχε άνθρωπος. Ψυχή δεν φαινόταν σε ακτίνα πολλών μιλίων, κι αυτό, το ούτως ή άλλως ψυχρό τοπίο, αυτόν τον έρημο, σιωπηλό χώρο, τον έκανε παγερό. Έρημος χώρος. Άσπρος, εκτυφλωτικός, δεν ξεχώριζε που αρχίζει και που τελειώνει. Πουθενά ένα δέντρο, πουθενά ένα εμπόδιο για να σφυρίξει ο άνεμος, κάτι ν’ ακουστεί. Ο αέρας γλιστρούσε αθόρυβα, ο αέρας που είχε πάρει όλη τη σκόνη, δεν έβρισκε να σηκώσει τίποτα πια.

Το μάτι του Πουλιού σιγουρεύτηκε. Κανείς, ποτέ, τίποτα. Και μετακινήθηκε αργά, κάνοντας μεγάλους κύκλους, στην Περιοχή. Εδώ, στην Περιοχή, όπως συνήθιζαν να λένε κάποτε οι ζωντανοί το μέρος ετούτο, υψωνόταν ο Πύργος. Ερείπιο τώρα, δεν έδειχνε αν κάποτε κράτησε ζωή στους τοίχους του. Αυτός κι ο ίσκιος του. Ένας ίσκιος που κόνταινε και μάκραινε στο γύρισμα του ήλιου. Λες και η μόνη κίνηση, ανεπαίσθητη, ήταν αυτή. Απ’ τη μεριά της πύλης γυάλιζαν οι μεγάλες πλάκες του λιθόστρωτου, αρχαίος δρόμος που χανόταν στον ορίζοντα. Και στις άκρες του πεσμένες, σκόρπιες πέτρινες άσπρες κολώνες. Κομμάτια που κείτονταν σα να προσκυνούσαν τον Πύργο. Κομμάτια που δεν άντεξαν το χρόνο.

Μα, να που σ’ αυτόν τον έρημο και νεκρό τόπο, μια κίνηση που σαν ζωή διαγράφηκε. Απ’ το ψηλότερο παραθύρι του Πύργου ένα χέρι, ένα γαντοφορεμένο χέρι, βγαίνει και στέκει. Ακίνητο. Το Πουλί το βλέπει και κύκλους πάντα κάνοντας, πλησιάζει. Παρακολουθεί με το εξασκημένο του μάτι κάθε παραμικρή, αδιόρατη, κίνηση. Βλέπει το νεύμα κι εφορμά στο πλακόστρωτο.

Μέχρις εδώ και εκτός από μια διαφορά, αυτήν του αυξομειούμενου ίσκιου λόγω του ορατού ήλιου, η αφήγηση αυτή είναι όμοια με την πρώτη. Σε σημείο μάλιστα που, παρόλο ότι τα τετράδια βρέθηκαν σε τόπους και χρόνους άσχετους μεταξύ τους και ο γραφικός χαρακτήρας είναι σαφώς διαφορετικός, δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι αναφέρονται στον ίδιο τόπο, περιγράφουν το ίδιο τοπίο, διηγούνται την ίδια ιστορία. Τα επόμενα τέσσερα φύλλα είναι σκισμένα, αλλά αμέσως μετά, το δεύτερο χειρόγραφο συνεχίζει:

Ένας καημένος πίθηκος, μια μόνη κι έρημη μαϊμού λοξοδρόμησε και βρέθηκε πάνω στην αρχαία στράτα. Τα πηδηχτά της βήματα ακολούθησαν εκείνα τα παμπάλαια, εξαφανισμένα για πάντα βήματα. Το Πουλί είναι γρήγορο. Γρήγορο κι επιδέξιο. Καλοζυγιάζει τη φόρα του και βουτά στη μαϊμού. Με μία κίνηση, της ξεριζώνει τα μάτια και την αφήνει έκπληκτη, κεραυνοβολημένη, τρομοκρατημένη κι εν τέλει πεθαμένη, νεκρή.

Χωρίς κύκλους τώρα, το Πουλί κατευθύνεται στο χέρι που στέκει ακίνητο έξω απ’ το παράθυρο. Ακουμπά τα μάτια στο τεντωμένο χέρι και χάνεται στο εσωτερικό του Πύργου. Το χέρι μαζεύεται, πλησιάζει το αόμματο πρόσωπο και γεμίζει μ’ αυτά τις άδειες του κόγχες. Το Παιδί γελά, κινείται, στριφογυρνάει, χορεύει και κοιτάει γύρω του.

«Παίζω να βλέπω, χω χω χω, παίζω να βλέπω!»

Μετά, μένει ακίνητο, στραμμένο στο Πουλί και λέει με την ίδια στριγκιά φωνή: «Αύριο θέλω την καρδιά ενός μωρού. Θα παίξω να ζω.»

Δυστυχώς η συνέχεια έχει καεί. Μερικές σελίδες πιο κάτω διακρίνονται δυο τρεις σκόρπιες λέξεις: «ψυχή του …» και «Παίζω να …».