Η απιστία της πίστης

Μετά από πρόσκληση της Surrealist,
φιλοξενώ μια ιστορία που μου διηγήθηκε ο Σαλούβαρδος,

όπως την κατάλαβε κάποιος που απίστησε στον εαυτό του.

Και προσκαλώ τον Γούφα και τον Kostas Vrakas
να μας γράφουν...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η αδελφή Θεοπίστη αφιερώθηκε στον Θεό. Κλείστηκε πριν πέντε χρόνια στο μοναστήρι κι από τότε ήταν πιστή στον Χριστό και μόνη στη ζωή. Η αδελφή Θεοπίστη, κατά κόσμον Ελένη Παπαγεωργίου ήταν στα 27 όταν πήγε στο μοναστήρι. Ένα χαρούμενο κορίτσι, καλόκαρδο, γελαστό κι ευτυχισμένο. Κι ερωτευμένο με τον Χάρη, που όλες τις χάρες του κόσμου είχε. Όμορφος, ευκατάστατος, έξυπνος και μετρημένος, ήταν κι αυτός στα 27 όταν γνώρισε την Ελένη. Και την ερωτεύτηκε. Μ’ ένα έρωτα σφοδρό, με όρκους αιώνιας πίστης και «δεν θα μας χωρίσει ούτε ο θάνατος», πράγματα που φαινόντουσαν τόσο φυσικά, το ζευγάρι –η Ελένη και ο Χάρης- πορευόντουσαν μια ξένοιαστη και χαρούμενη ζωή. Η Ελένη όλο δροσιά και καλοσύνη, «δροσοσταλιά μου» και «καρδούλα μου» την έλεγε ο Χάρης, «χαρά μου» και «ζωή μου» τον καλούσε εκείνη. Για όλους, φίλους και γνωστούς ήταν ζηλευτοί. Η προσωποποίηση της ευτυχίας «Αν ο Χάρης κι η Ελένη δεν είναι ευτυχισμένοι, τότε ευτυχία δεν υπάρχει» έλεγαν γι’ αυτούς.

Ο Χάρης σκοτώθηκε σε τροχαίο και η ευτυχία του ζευγαριού κόπηκε σαν τη γραμμή της ζωής του. Η δροσοσταλιά στέγνωσε, τα δάκρυα στέρεψαν και πήρε όρκο να μην αγαπήσει ξανά. Θα έμενε πιστή στον Χάρη της, χαρά της και ζωή της. Έτσι κλείστηκε σε μοναστήρι, από απόγνωση και στενοχώρια μεγάλη. Από απογοήτευση και χωρίς να έχει μεγάλη σχέση μέχρι τότε με θεούς και θρησκείες, όπως κι ο Χάρης, μόνο τον θεό του Έρωτά τους ήξεραν. Στο μοναστήρι την δέχθηκαν πρόθυμα και η Ηγουμένη με κατανόηση και προς ικανοποίηση των άλλων καλογριών δεν την πίεζε. Ήξερε ότι θέλει το χρόνο της να τον αφιερώνει στις αναμνήσεις της. Πέντε ετών λαμπρές αναμνήσεις φαίνονταν ικανές να γεμίσουν την υπόλοιπη ζωή της. Πέντε χρόνια στο μοναστήρι φάνηκαν αρκετά για να ξεθωριάσουν τις αναμνήσεις. Η εικόνα Του άρχισε να μπερδεύεται με την αχνή θύμηση του Χάρη. Η ζωή Του, τα Πάθη Του, γέμισαν τις σκέψεις της. Ο Χριστός αγαπήθηκε πολύ από την μοναχή Θεοπίστη. Προς μεγάλη ικανοποίηση της Ηγουμένης, αλλά χωρίς την κατανόηση των άλλων καλογριών. Ο Χριστός έγινε η ζωή της και η χαρά της και η αδελφή Θεοπίστη, κατά κόσμον Ελένη, άρχισε να σταλάζει και πάλι τη δροσιά της στους ανθρώπους που την πλησίαζαν. Η καλόκαρδη Θεοπίστη έγινε γνωστή στον κόσμο για τον τρόπο που μιλούσε. Μιλούσε για τη Χάρη του Θεού και στο νου της είχε πια μόνο τον Χριστό κι όχι τον Χάρη. Τον Χριστό, που Του ορκίστηκε αιώνια πίστη, αλλά την ίδια στιγμή, κοκκίνησε. Θυμήθηκε εκείνον τον άλλο όρκο της στον Χάρη και πήγε στην Ηγουμένη. Μίλησαν κάμποση ώρα και η Ηγουμένη την έπεισε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, ότι ο δρόμος που είχε πάρει ήταν ο σωστός και πως αιώνια πίστη μόνο στο αιώνιο ταιριάζει.

Όμως, αν κάτι είναι αιώνιο, είναι η δύναμη του Έρωτα.

Και την Κυριακή που πανηγύριζε το μοναστήρι, γεμάτο κόσμο, φωνές και κίνηση, ήταν εκεί και παραμόνευε. Είχε τη σαΐτα του πάλι έτοιμη. Η αδελφή Θεοπίστη, κατά κόσμον Ελένη, μιλούσε γλυκά και πρόσφερε τις δροσερή φωνή στους επισκέπτες. Μεταξύ τους ο Άλκης, ξανθός, λυπημένος, σαν τον Χριστό. Ίδιος. Ντυμένος μ’ ένα μπλουτζίν κι ένα άσπρο πουκάμισο, ίδιος ο Χάρης. Η Θεοπίστη πρόλαβε να σταυροκοπηθεί πριν λιποθυμήσει. Έπεσε στην αγκαλιά του Άλκη, ερωτοχτυπημένη, αναίσθητη κι ανήμπορη να κρατήσει τον όρκο της για δεύτερη φορά.