Κρυμμένος στη σπηλιά χαμένων παραδείσων

και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα,
σε βαθύ πηγάδι θα το πω, πόσο σ’ αγαπώ.

Μιντγουίντερ: Τι ώρα είναι; Τι μέρα; Πόσος καιρός πέρασε; Από πότε;

Μις Μιλρόι: Και δεν τελείωσε;

Μιντγουίντερ: Όχι- ποτέ-τίποτε-δεν-τελειώνει!

Διοτίμα: Και δεν ξέχασες;

Ούλριχ: Ξεχάστηκα, ίσως, αλλά δεν ξέχασα.

Και πώς να ξεχάσω; Κάθε στιγμή σε θυμάμαι. Εσένα θυμάμαι. Στις αναπολήσεις, πάντα, παρούσα. Στο χθες και στο σήμερα. Στο δωμάτιο κι έξω. Σε κάθε τόπο, σ’ όλα τα μέρη. Στη θάλασσα, στα δάκρυα, στην βροχή και στο κρασί. Στο πάτωμα, στο ταβάνι, στον ουρανό και στις τσέπες μου. Στο συρτάρι και στην κρέμα μαλλιών που βάζω λίγο-λίγο, να μην τελειώσει κι αυτή ποτέ. Στις αφίσες που κρέμονται στον τοίχο, χωρίς να ξέρουν. Α, και στην γάτα, που κι αυτή δεν ξέρει. Ή μήπως ξέρει;

Και κυρίως, παρούσα στις αισθήσεις. Στη σκέψη, στο νου…

Χαιρόσουνα σα μικρό παιδί. Έλεγες «τι καλάαα» για το τίποτα.

Μις Μιλρόι: Γιατί ήμασταν μαζί.

Αρμαντέιλ: Έχω μέρες να σου μιλήσω. Και μια ολόκληρη μέρα, ν’ απαντήσω στο μήνυμά σου. Και τώρα που σου μιλώ, νομίζω πως δεν πρέπει. Αλλά, ποιος απ’ τους δυο μας τα λογάριασε ποτέ «τα πρέπει»…

Ναι, επίτηδες το έκανα. Μου μπήκε στο μυαλό η σκέψη ότι δεν σε βοηθώ επικοινωνώντας και δίνοντας μια άυλη συνέχεια σ’ αυτό που θα θέλαμε κι οι δυο να υπάρχει.

Μα, τι νομίζω; Λες κι είσαι μικρό παιδί κι έχεις ανάγκη βοήθειας.

Μα τι νομίζω; Λες κι είμαι αξέχαστος κι αξεπέραστος.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...