π ε ρ ί π α τ ο ς: Η αιωνιότητα κοιμάται με τους αθάνατους! Μόνο!

Αρχές του 20^ου αιώνα, Παρασκευή βράδυ στην κωμόπολη Μπέιζιλ της Νοτιοδυτικής Λουιζιάνα, σ’ ένα αγροτόσπιτο στα περίχωρα, χωρίς ηλεκτρισμό ακόμη, με φωτισμό από λάμπες κηροζίνης, στήνεται ένας χορός ( ένα “bal de maison”), μια γιορτή για την συγκομιδή του ρυζιού. Μαζεμένες κάμποσες οικογένειες αγροτών και μαζί τους ο βιολιστής Dennis ‘Denus’ McGee και ο ακορντεονίστας Amédé Ardoin. Όλοι τους μιλούν μια γαλλική διάλεκτο, μιλούν, παίζουν μουσική, είναι Κέιτζουν (Cajun). Περιμένουν όλη τη χρονιά την γιορτή, για να χορέψουν ασταμάτητα μέχρι την κυριακάτικη λειτουργία, πίνοντας παράνομα αποστάγματα. Οι μεγάλοι δείχνουν στους πιτσιρικάδες πώς να χορεύουν: το μυστικό, λένε, είναι να κινούνται όλοι ενωμένοι γύρω από τους μουσικούς, σαν γρανάζια ρολογιού. Οι νεαροί φλερτάρουν με τα κορίτσια

Ο Μακτζί κι ο Αρντουάν αρχίζουν να παίζουν ένα πολύ λυπητερό κομμάτι, το “La Valse de Amitiés” (Βαλς της Αγάπης). Το άκουσμα αυτού του τραγουδιού ξυπνά μια συλλογική μνήμη, γεννά ένα συναίσθημα στεναχώριας και συντριβής στους χορευτές. Είναι μια ιστορία σπαραγμού και νοσταλγίας. Οι φωνές των μουσικών δεν χρειάζονται ενισχυτή – σκίζουν στα δύο τον υγρό νυχτερινό αέρα και καρφώνονται στην καρδιά των ακροατών. Οι ηλικιωμένοι άντρες φωνάζουν λόγια παραινετικά στον Αρντουάν. Οι γυναίκες με τα λευκά μισοφόρια κλαίνε. Όσοι περίμεναν με λαχτάρα αυτήν τη γιορτή νιώθουν μια συναισθηματική αποφόρτιση, που διαπερνά το πλήθος σαν απαλό, δροσερό αεράκι.

… είναι σίγουρο ότι σ’ εκείνη τη γιορτή οι μουσικοί θα έλαβαν χρήματα μέσα στα καπέλα τους, θα έφαγαν, θα ήπιαν, ίσως ν’ απόλαυσαν κι άλλα πράγματα. Όμως αυτό που πρόσφεραν ως μουσικοί ήταν πιο απαραίτητο κι απ’ τον αέρα που αναπνέουμε, άρα πιο πολύτιμο από τα χρήματα …

[ Από το βιβλίο του Κρίστοφερ Κινγκ: "Ηπειρώτικο Μοιρολόι" , εκδ. Δώμα]

Dennis ‘Denus’ McGee, βιολί και Amédé Ardoin, ακορντεόν:

“La Valse de Amitiés”

Βαθύτερη από τα πιο βαθιά μπλουζ, πιο συγκινητική και πλημμυρισμένη με περισσότερη νοσταλγία από τα ρεμπέτικα, με ρίζες στα χρόνια του οθωμανικού ζυγού (1430-1913), η ηπειρώτικη δημώδης μουσική («τα δημοτικά») έγινε κομμάτι του εαυτού μου όλα αυτά τα χρόνια που την ακούω.

[Jim Potts: "The Ionian Islands and Epirus"

της σειράς Landscapes of the Imagination.]