Μόνο δυο λέξεις, πριν το πρώτο φιλί!

Μήπως αγαπιόμαστε;

Μόνο δυο λέξεις, πριν πέσει στην αγκαλιά μου!

Μόνο δυο λέξεις, πριν το πρώτο φιλί!

Πριν φτάσω στα σύννεφα και μείνω για πάντα εκεί!


Κέρδισα!

Ταξίδευα όταν πήρα το πρώτο mail απ' τον Δημήτρη. "Άντε ρε μαλάκα, πότε θα γυρίσεις;" Μου έγραφε τα νέα της παλιοπαρέας, πάντα τα ίδια, για τις τσάρκες, τις πλάκες, τις γκόμενες. Μια αντροπαρέα ήταν άλλωστε. Κι εγώ του απάντησα ότι θ' αργούσα, γιατί χωρίς να συμβαίνουν συνταρακτικά πράγματα, τουλάχιστον έβλεπα νέες εικόνες, άλλα τοπία. Είχε σπάσει αυτή η ρουτίνα, τα ίδια, τα συνηθισμένα κάθε μέρα. Καλά ήταν τα παιδιά, καλή παρέα κάναμε, είχαμε και τις νεανικές μας ανησυχίες, πώς θα σώσουμε τον κόσμο, αλλά το τελευταίο διάστημα είχα βαρεθεί. Κι έτσι έφυγα. Χωρίς να ξέρω πότε κι αν θα γύριζα. Δεν τους το είχα πει για να μην αρχίσουν μελοδραματικοί αποχαιρετισμοί. Τους μίλησα για ένα σύντομο ταξίδι και ότι θα τα λέμε.

Στο δεύτερο mail, έγραφε για τις αλλαγές που είχαν "λάβει χώρα" στην παρέα. Για τα κορίτσια που προστέθηκαν, δεν ήταν πια αντροπαρέα, για τα φλερτ και τα ζευγαρώματα. Ο Γιάννης με την Τίνα, ο Ηλίας με τη Βούλα, ο Τζίμης με τη Λέττα. Του απάντησα ότι χαίρομαι για τις εξελίξεις, αλλά στην πραγματικότητα αδιαφορούσα. Έτσι νόμιζα. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα αυτό το mail και προσπαθούσα να φανταστώ πώς είναι η Βούλα, η Τίνα και η Λέττα, πώς είναι ο Γιάννης με την Τίνα κι ο Ηλίας με τη Βούλα κι ο Τζίμης με τη Λέττα. Ήμουνα περίεργος, ήταν κάτι που δεν τό είχαμε ξαναζήσει σαν παρέα. Τώρα υπήρχαν ζευγαράκια, όχι μόνο άντρες.

Και να, το τρίτο mail του Δημήτρη. "Ρε μαλάκα" (αυτό δεν είχε αλλάξει, το 'ρε μαλάκα' έμενε πάντα ίδιο) "άντε γύρνα. Χάνεις. Ήρθε στην παρέα η Βανέσσα. Φοβερή κοπέλα, την έχουμε όλοι ερωτευθεί. Είμαστε ενθουσιασμένοι, αν και απ' όσο σε ξέρω θα την σνομπάρεις κι αυτή." Ο Δημήτρης με ήξερε καλά. Εγώ δεν με ήξερα. Ούτε τί ζητούσα ήξερα.
Πόσο λίγο χρειάζεται για να ξαναγυρίσεις στους αγαπημένους σου φίλους! Πόσο λίγο χρειάζεται για ν' ακολουθήσεις αυτό που αναζητάς, ακόμη κι όταν δεν το καταλαβαίνεις, ακόμη κι όταν δεν το παραδέχεσαι. "Τσίμπησα" αμέσως, αγόρασα βιαστικά κάτι μικροδωράκια για όλους και γύρισα πίσω.

Φορούσε μια κοντή μπλέ φούστα με μεγάλα άσπρα πουά. Καθόταν απέναντί μου και έβλεπα τα καλοσχηματισμένα πόδια της, άκουγα το γέλιο της και ξαφνικά είδα τα μάτια της. Όχι τα μάτια, το βλέμμα της. "Ποιό είναι αυτό το καινούργιο φρούτο" νόμιζα ότι άκουσα να ρωτάει τον Δημήτρη. Γύρισα την πλάτη μου κι ετοιμάστηκα να κάνω αυτό που είχα μάθει καλά τόσα χρόνια: Να σνομπάρω. Αλλά τί να σνομπάρω; Αυτή, η Βανέσσα, πρόλαβε να με σνομπάρει πρώτη. Πλησίασε ο Δημήτρης και είπε:

- Είσαι μαλάκας.
- Το ξέρω, μου τό 'χεις πει αμέτρητες φορές.
- Όχι, ρε μαλάκα, είσαι μαλάκας και αγενής μαζί, επειδή δεν έρχεσαι να σε συστήσω στην Βανέσσα.
- Ποιά Βανέσσα; ρώτησα επαληθεύοντας πόσο μαλάκας είμαι.
- Την καινούργια ντε. Αυτήν που σού 'γραψα ότι μας έχει ξετρελάνει.
- Αυτή που σε ρώτησε ποιό φρούτο είμαι;
- Δεν ρώτησε τέτοιο πράγμα. Με ρώτησε αν είσαι αυτός που περιμέναμε να γυρίσει.
- Περιμέναμε; Όλοι με περιμένατε; Και η πώς την είπαμε, η Βανέσσα με περίμενε;
- Αει χέσου. Πάντως κανένας δεν κατάφερε να κερδίσει την εύνοιά της. Φέρεται σε όλους το ίδιο πρόσχαρα, φιλικά και πάντα γελάει.
- Αυτό το άκουσα ήδη.

Πίσω απ' τον Δημήτρη φάνηκε το γέλιο της.

- Εσύ πρέπει νά 'σαι ο Κυριάκος. Χαίρω πολύ, Βανέσσα.
- Γειά σου. Και 'γω χαίρομαι, είπα κι έριξα το ποτό που κρατούσα στο πάτωμα.

Πέρασαν τρεις μήνες. Η Βανέσσα κι εγώ γίναμε φίλοι. Πολύ φίλοι. Κολλητοί κάθε μέρα, δίπλα-δίπλα πάντα, στο σινεμά, στις βόλτες, στα πάρτυ και στις ντισκοτέκ. Αγαπημένοι φίλοι. Η Βανέσσα μου είχε δείξει την εύνοιά της. Ήταν φανερό και το έβλεπαν όλοι. Όλοι;
Ήμουν πολύ ευχαριστημένος, είχα ξεχάσει την γκρίνια, έγινα σχεδόν καλός. Και ανυπομονούσα να ξημερώνει γρήγορα για να την ξανασυναντήσω. Όμως, δεν "τα 'χαμε", δεν είχα νιώσει το φιλί που διψούσαν τα χείλη μου. Τ' αγγίγματα, δήθεν τυχαία, φιλικά πάνω στη στροφή ενός χορού, χειρονομίες που έκρυβαν τα αισθήματα, λόγια στα όρια της τρυφερότητας...
Γιατί, ρε γαμώτο, πρέπει να κάνω εγώ το πρώτο βήμα; Κι αν δεν με θέλει; Έχουν να το λένε πόσο πρόσχαρη και φιλική είναι με όλους. Αν είναι μόνο αυτό; Αν δεν είναι έρωτας;
Και περνούσαν οι μέρες όμορφα γιατί ήμασταν πάντα μαζί, και περνούσαν οι νύχτες δύσκολα. Αν δεν είναι έρωτας; Αν δεν μ' αγαπάει;
Τρεις μήνες με γεμάτες ημέρες και άδειες νύχτες πέρασαν. Κάθε βράδυ η ίδια ερώτηση έπαιρνε τη θέση του ύπνου. "Αν δεν είναι έρωτας; Πώς να της το πω; Ώστε να μη χάσω αυτό που έχω. Το ανεκτίμητο "μαζί". Ο φόβος μεγάλος κι η λογική μικρή, ανίκανη να δώσει μια σίγουρη απάντηση. Τί απάντηση δηλαδή, εγώ ήθελα να γνωρίσω τα μέλλοντα, ήθελα να κερδίσω το μέλλον.
Αν η απάντηση είναι "όχι", τα έχασα όλα, δεν μου μένει τίποτα πια. Ούτε θα είμαστε μαζί στη συνέχεια. Δεν θα υπάρχει συνέχεια.
Αν η απάντηση είναι "ναι", θα έχω κερδίσει τα πάντα. Τίποτ' άλλο δεν θέλω. Τελείωσε.
Πρέπει να βρω ένα τρόπο. Κάτι σαν κάλπικο νόμισμα. Κορώνα κερδίζω τα πάντα. Γράμματα δεν χάνω τα πάντα. Αυτό είναι, πρέπει να μειώσω το ρίσκο.

Τρεις μήνες και είκοσι μέρες. Τότε, πάνω σ' ένα χορό, εκεί, στο κέντρο της παρέας, εκεί, στο κέντρο του κόσμου, είπα:

- Μήπως αγαπιόμαστε;