Δεκαεξαβ γουφστος

Ο Κάπα έβγαλε το τζην και μπήκε στην μπανιέρα. Καθώς το νερό έδιωχνε απ' το σώμα του τ' αλάτια, σκεφτόταν εκείνη. "Μάλλον δεν της αρέσει η λογοτεχνία", ψιθύρισε και συνέχισε να την σκέφτεται. "Ούτε το βραδινό μπάνιο. Καθόταν όλη την ώρα κι έπινε τους FIESTA. Είναι, όμως, πανέμορφη, η άτιμη. Ή μάλλον ήταν."
Βγήκε απ' το ντους κι έψαχνε τα camel του. Τρία τσαλακωμένα άφιλτρα, δεν θά 'βγαζε το βράδυ. Κάθησε μπροστά στην οθόνη και τα χέρια του ακούμπησαν στο πληκτρολόγιο.
.
.
.

Η Σάντρα Φλασόν, η μικρή ελεφαντίνα, έκανε τις καθημερινές της δουλειές στη ζούγκλα, δίπλα απ' το κοπάδι. Ο αδελφός της ο Ζεράρ Φλασόν δεν είχε φανεί όλη μέρα. Ξαφνικά, βλέπει στο κομοδίνο, στηριγμένο στο πορσελάνινο βάζο, δίπλα από την οικογενειακή φωτογραφία, ένα γράμμα. Αναγνωρίζει τα γράμματα του Ζεράρ. Το πιάνει με την προβοσκίδα της και τρέχει γρήγορα στην μαμά, που έβοσκε χορτάρι μαζί με όλο το κοπάδι.

"Μαμά, μαμά!!" φωνάζει από μακριά και πλησιάζοντας την μητέρα της και το κοπάδι, λέει λαχανιασμένη "Μαμά, ο Ζεράρ ... ο Ζεράρ έφυγε τη νύχτα. Κοίτα, μας άφησε ένα γράμμα στο κομό του σαλονιού."
"Ω, θεέ μου, διάβασέ το γρήγορα, Σάντρα" κάνει όλο αγωνία η μαμά.
Η Σάντρα σηκώνει την προβοσκίδα μπροστά στα ματάκια της και διαβάζει: "Καλή μου μαμά, καλή μου Σάντρα, συγχωρήστε με αλλά πρέπει να φύγω. Δεν αντέχω άλλο εδώ. Με πνίγει αυτή η θλιβερή σαβάνα, όπου το μόνο που κάνω επί 16 ώρες την ημέρα, είναι να μασουλάω χορτάρι. Μέσα μου κρύβω άλλες φιλοδοξίες, θέλω να κάψω τα φτερά μου στη φλόγα της φυγής. Νιώθω την ανάγκη για ακατονόμαστα πάθη, όπως να τρέχω γυμνός μεσ' τα κύματα ή να βλέπω διαφημίσεις κολλημένος στην τηλεόραση."

"Αχ Ζεράρ, τί ευαίσθητο το μωρό μου", λέει η μαμά και σκουπίζει μ' ένα χαρτομάντηλο τα δάκρυα.
Η Σάντρα συνεχίζει: "Εδώ η ευαισθησία μου δεν έβρισκε ανταπόκριση."

Εκείνη την στιγμή η μαντάμ Κουλουμιέ, η ρινοκερίνα που είχε πλησιάσει το κοπάδι των ελεφάντων, λέει με ύφος ¨Αυτά παθαίνει κανείς, άμα δέν ξέρει ν' αναθρέψει τα παιδιά του. Σας τό 'λεγα εγώ ότι τα παραχαϊδεύετε και ιδού το αποτέλεσμα. Σας βγαίνουν φαντασμένα".
Με την τελευταία της λέξη, ένα φοβερό χαστούκι από την προβοσκίδα της μαμάς ελεφαντίνας σκάει με δύναμη στα μούτρα της Κουλουμιέ, ενώ η φωνούλα της Σάντρας ακούγεται όλο παράπονο "Κι αυτή με το αφροδισιακό τσουτσούνι στο κεφάλι, τί θέλει κι ανακατεύεται;"

"Συνέχισε χρυσό μου", λέει η μαμά και η Σάντρα συνεχίζει το γράμμα του Ζεράρ "Η ασυνεννοησία άνοιξε βαθύ χάσμα ανάμεσα σ' εμένα και στους άλλους. Δεν ανέχομαι πια την έλλειψη λεπτότητας που τους διακρίνει. Έτσι όπως τους βλέπω με τις άχαρες προβοσκίδες τους να αναμασάνε τα ίδια ελεεινά ανέκδοτα, ντρέπομαι. Τί αποβλακωμένα όντα! Μια πραγματική κινούμενη κατάθλιψη, η μεγαλύτερη συγκέντρωση ρυτίδων ανά τετραγωνικό εκατοστό. Φεύγω πριν με πλήξει αυτή η παχυδερμική μελαγχολία"

"Κατάθλιψη; Αυτό πέφτει κάπως βαρύ" ακούστηκε ένας γέρος ελέφαντας, αλλά δεν του έδωσαν σημασία...
.
.
"Ιδού, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, ένα από τα ωραιότερα δείγματα παχύδερμων, που χαρακτηρίζονται από τον όγκο τους, βάρους πολλών τόννων και από το χοντρό και τραχύ δέρμα τους. Αυτό το μαστόδοντο θα εκτελέσει τώρα μερικές ασκήσεις, που αποτελούν πραγματικό άθλο για τα δυσκίνητα όντα αυτού του ζωικού είδους" ακούγεται η φωνή του θηριοδαμαστή, ενώ ο Ζεράρ Φλασόν με στολίδια στο κεφάλι και φουφούλα στη μέση, εκτελεί τις δύσκολες ασκήσεις. Κάνει κατακόρυφο, κουλουτούμπες και άλλα.
Ο Ζεράρ κατάφερε γρήγορα να εισχωρήσει στα καλλιτεχνικά κυκλώματα, αλλά δεν είχε μάτια παρά μόνο για μια όμορφη νεαρή ακροβάτισσα, τη Σολάνζ, που έβγαινε στη σκηνή μετά το νούμερο του Ζεράρ. Μπαίνοντας στα παρασκήνια, ο Ζεράρ, διασταυρώνεται με τον κλόουν και λέει αναστενάζοντας
"Τί ελαφριά και αέρινη..."
"Τί έγινε Ζεράρ; Ακόμα ξερογλείφεσαι με τη μικρή; Πρέπει να της μιλήσεις καμιά φορά", απαντάει ο κλόουν.
"Δεν έχω καμιά ελπίδα. Κοίτα με πώς είμαι. Ποτέ δεν θα έκανε παρέα μ' ένα χοντρομπαλά σαν κι εμένα."
"Δεν είσαι και τόσο χοντρός, όσο λές. Κι αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να φοράς φαρδιά ρούχα με κατακόρυφες ρίγες. Σε κάνουν να δείχνεις πολύ πιο αδύνατος. Κοίτα" λέει ο κλόουν κι ανοίγει το μεγάλο ριγέ πανωφόρι του, "από κάτω είμαι χοντρός, όχι αστεία. Φοβερή διαφορά ε;"
"Το πρόβλημά μου έχει βαθύτερες αιτίες. Η ψυχή μου δεν είναι σε αρμονία με το υλικό της περίβλημα. Μου έδωσαν ένα σώμα σαν ζαρωμένο σάπιο μήλο, ενώ εγώ νιώθω μέσα μου ανάλαφρος σαν σπουργίτι", εξηγεί ο Ζεράρ.
"Τότε, έχεις μόνο μία λύση: Την πλαστική χειρουργική. Κάνει θαύματα ξέρεις" πετάει την ιδέα ο κλόουν και φεύγει.

Ο Ζεράρ, δίχως να το σκεφτεί και πολύ, πάει στον πλαστικό χειρουργό κι αφού κουβεντιάζουν τις λεπτομέρειες της επέμβασης, ξαπλώνει στο χειρουργικό κρεβάτι και τον πετσοκόβουν... Σύντομα, φτάνει η στιγμή να βγάλει τους επιδέσμους και ν' αντικρίσει τον καινούριο του εαυτό. Μέσα στον καθρέφτη βλέπει έναν Ζεράρ αγνώριστο. Ελάχιστες ρυτίδες πιά, δέρμα λείο κι αφράτο και πρόσωπο ανθρώπινο, χωρίς προβοσκίδα και κρεμαστές φτάκες.
"Πω πω, Ψώνιο" λέει κι αρχίζει να ετοιμάζεται για το τσίρκο. Στέκεται πίσω από την αυλαία και ο κλόουν του κάνει νόημα ότι η Σολάνζ έρχεται. Μόλις η Σολάνζ εμφανίζεται μπροστά στον ελέφαντα, ο Ζεράρ λέει κομπιάζοντας:
"Ε.. καλημέρα Σολάνζ. Θα ήθελα να ..."
"Ζεράρ! Μα εσείς αλλάξατε λουκ. Μ' αρέσατε πιο πολύ με την προβοσκίδα" κι απομακρύνεται στα καμαρίνια.
.
.
Μετά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, ο Ζεράρ γυρνάει από μπαρ σε μπαρ, πίνοντας συνέχεια και καταλήγει στα ναρκωτικά...
Σε μια ύστατη αναλαμπή διαύγειας, ο Ζεράρ συνειδητοποίησε ότι δεν του απέμενε παρά να επιστρέψει στις ρίζες του, για να πεθάνει τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. Παίρνει το δρόμο του γυρισμού, αποφεύγει τη ζούγκλα και το κοπάδι και κατευθύνεται στο νεκροταφείο ελεφάντων. Στην πύλη τον σταματάει ο φύλακας.

-Θέλω να πεθάνω ήσυχα μαζί με τους άλλους.
-Αυτό το νεκροταφείο είναι αποκλειστικά για ελέφαντες. Το γράφει απ' έξω.
-Μα, είμαι ελέφαντας, με λένε Ζεράρ Φλασόν.
-Άσ' τα αυτά. Κοίτα, ξέρω καλά με τί μοιάζει ένας ελέφαντας, Μη με παίρνεις για βλάκα. Άντε, δίνε του να πεθάνεις αλλού.

.
.
Τα camel είχαν τελειώσει και ο Κάπα έψαχνε το πορτοφόλι του να πεταχτεί ν' αγοράσει καινούργιο πακέτο. Βρήκε το πορτοφόλι άδειο, μ' ένα σημείωμα: "τα χρειαζόμουνα".
Ούτε μια συγγνώμη, σκέφτηκε. Τουλάχιστον να της άρεζε η λογοτεχνία...
Έγραψε τον τίτλο "ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΠΑΧΥΔΕΡΜΟ" και έκανε κλικ στο "δημοσίευση ανάρτησης".

Μετά από τρεις μέρες τα έσβησε όλα. "Πφ, λογοτεχνία" σκέφτηκε, θ΄ασχοληθώ μόνο με την ψυχολογία από δω και πέρα.