... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...

[Μίλαν Κούντερα]
__________________________________________________

Κυριακή, Ιουλίου 15, 2007

Γιατρέ, θα ζήσει;

Βρισκόταν στο κρεβάτι της εντατικής. Βρισκόταν… Οι άλλοι έβλεπαν ότι βρισκόταν. Ο ίδιος δεν βρισκόταν πουθενά. Αισθήσεις δεν είχε, δεν ένιωθε. Το μυαλό του δεν λειτουργούσε, δεν σκεφτόταν. Μόνο τα ζωτικά του όργανα, υποβοηθούμενα από χιλιάδες σωλήνες, σωληνάκια και μηχανήματα, λειτουργούσαν … ούτε καν λειτουργούσαν … δούλευαν, αγωνίζονταν να τον κρατήσουν μακριά απ’ τον κόσμο των τελείως νεκρών.

Μια μάζα από σωλήνες, μηχανήματα και γάζες είχε γίνει το σώμα που μάζεψε το ασθενοφόρο απ’ το πεζοδρόμιο. Έπεσε απ’ τον πέμπτο τη Δευτέρα το βράδυ. Έπεσε, νομίζοντας ότι είναι δάκρυ. Ξαφνικά, χωρίς λόγια και χωρίς κλάμα. Άφησε το κορμί του να πέσει σα νά ’ταν δάκρυ.

Μόνος, κανείς μαζί του, να εξηγήσει το «γιατί», να ακούσει τα τελευταία του λόγια ή να μεταφέρει τις τελευταίες του σκέψεις. Η λακκούβα που άνοιξε στο πλακοστρωμένο πεζοδρόμιο ήταν βαθιά, σαν κρατήρας. Και μόνο ένα δάκρυ, αν πέσει από ψηλά, κάνει τέτοια λακκούβα.

«Θα ζήσει»; Ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησαν τους γιατρούς.

«Είναι νωρίς ακόμη, για να ξέρουμε», απαντούσαν εκείνοι.

.

.

Δυο μέρες το πάλευα. Δεν μπορούσα να πάω στο νοσοκομείο, να δω τον φίλο μου. Δεν ήθελα. Τι να δω; Γάζες και ορούς; Δεν άντεχα. Την τρίτη μέρα πήρα βαθιά ανάσα και τ’ αποφάσισα. Έπρεπε να δω τους δικούς του, να πω μια κουβέντα. Μαραζωμένους τους συνάντησα στην αίθουσα αναμονής, έξω από την εντατική, αμίλητους. Μόλις με είδε η μάνα του έβαλε τα κλάματα. Σα να έφταιγα εγώ, έτσι αισθάνθηκα. Σα να έφταιγα που ήμουν φίλος του και μ’ αγαπούσε και κουβεντιάζαμε ώρες ατέλειωτες, γιατί καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Σα να έφταιγα εγώ επειδή τον αγαπούσα και τον καταλάβαινα. Έτσι ένιωσα με τα δάκρυα της μάνας, που τα σκούπιζε μ’ ένα μαντήλι και δεν τ’ άφηνε να πέσουν στο πάτωμα. Εδώ ήταν νοσοκομείο, εντατική, έπρεπε να επικρατεί ησυχία.

Πήγα να φύγω, αλλά ο πατέρας του με σταμάτησε. «Έλα, βρε παιδί μου, πες μας, τι έγινε;» Να τους πω εγώ τι έγινε! Πού να ξέρω τι έγινε; Σήκωσα του ώμους, ζαλίστηκα κι εκείνος με μισή φωνή, με μισή καρδιά, με καθόλου ψυχή, σιγοψιθύρισε φεύγοντας από κοντά μου «αν δεν ξέρεις και συ, δεν ξέρει κανένας, ποτέ δεν θα μάθουμε».

Την άλλη μέρα, ο γιατρός ήταν αισιόδοξος. «Θα ζήσει» είπε στους γονείς κι αυτοί σα να ξύπνησαν ξαφνικά από βαθύ ύπνο, άρχισαν να χοροπηδάνε να φιλιούνται και να γελάνε. «Έγινε σωστή δουλειά, είχε το παιδί γερή κράση, θα ζήσει». Εκείνη την ώρα αυτό ήταν αρκετό. Θα ζήσει. Αυτό ήταν το σημαντικό, δεν χρειάζονταν να μάθουν τίποτ’ άλλο. Ο γιατρός, χωρίς να τον ρωτήσουν, μετά από μια μεγάλη παύση, εξήγησε ότι μάλλον θα καταφέρει να σηκωθεί και να περπατήσει και ότι δεν υπάρχουν σοβαρές βλάβες στον εγκέφαλο. Δηλαδή, όλα τέλεια, όλα καλά. Τι τύχη ήταν αυτή.

.

.

Εδώ και τρία χρόνια, κάθε μέρα, μετά τη δουλειά, περνάω απ’ το σπίτι του φίλου μου.

Περπατάει, αν και κάπως αδέξια, τρώει, αν και κάπως άτσαλα, αυτοεξυπηρετείται γενικά, αν και με λίγη βοήθεια, αλλά δεν θυμάται τίποτα. Ούτε ποιος ήταν ξέρει, ούτε να μιλάει καλά μπορεί. Σιγά-σιγά μαθαίνει πάλι να μιλάει, να βλέπει, να περπατάει και να σκέφτεται. Μαθαίνει από την αρχή. Ολόκληρη η ζωή του σβήστηκε την στιγμή που το σώμα του συνάντησε το πεζοδρόμιο. Τότε ο φίλος μου πέθανε. Δεν υπάρχει πια. Εδώ και τρία χρόνια, πάω κάθε μέρα και κάνω λίγη ώρα παρέα σ’ ένα τρίχρονο παιδί, στο σώμα ενός τριαντάρη. Εκείνος δεν θυμάται ποιος είμαι, με βλέπει κάτι σαν θείο, άνθρωπο του σπιτιού και οι γιατροί, ψυχολόγοι και ειδικοί, είπαν ότι ζορίστηκε πολύ όταν οι γονείς του προσπάθησαν να του εξηγήσουν τι συνέβη, ήθελαν να του θυμίσουν το παρελθόν του. «Είσαι μηχανικός» του έλεγαν, «εργάζεσαι στην τάδε εταιρεία», τίποτα. Δυσκολευόταν κι έβαζε τα κλάματα. Κι έτσι σταμάτησαν την προσπάθεια, περιμένοντας το θαύμα.
.
.

Ο φίλος μου άρχισε να ζει μια καινούργια ζωή, από την αρχή, στα τριάντα του. Δεν θυμήθηκε ποτέ και τίποτε απ’ το παρελθόν του.

Μόνο εγώ θυμόμουνα την τελευταία κουβέντα που είχαμε, μια μέρα πριν πέσει. Μόνο εγώ θυμόμουνα που κουβεντιάζαμε για την ζωή και το θάνατο. Λέγαμε για τον άνθρωπο και το πνεύμα. Αναρωτιόμασταν για τους εαυτούς μας. Και συμφωνούσαμε μ' αυτόν, που είπε ότι ο εαυτός είναι η επιτομή όσων θυμόμαστε κι ότι το τραγικό στον θάνατο είναι η απώλεια όχι του μέλλοντος, αλλά του παρελθόντος.

Μόνο εγώ συνέχιζα να κλαίω, όταν τον τάιζα, όταν τύχαινε να λείπουν οι γονείς του και τον έβαζα να «κάνει τα κακά» του και τον σκούπιζα, μέχρι να μάθει. Κι αυτός μου χαμογελούσε χωρίς να ντρέπεται. Αθώος. Έχασε την ζωή του ο φίλος μου, αλλά δεν βρήκε άλλη, αυτό το σώμα που συνεχίζει να ζει, αυτό το σώμα είναι άλλος. Αυτό το άτομο που μου χαμογελάει αθώα, χωρίς να ντρέπεται, δεν είναι ο φίλος μου. Κι εγώ κλαίω για τον φίλο που έχασα κι αφήνω τα δάκρυα να πέσουν κάτω. Δεν κάνουν ούτε μια τόση λακκουβίτσα, όταν πέφτουν τα δάκρυα. Εξαφανίζονται τα δάκρυα όταν πέφτουν, διαλύονται, χωρίς ίχνη. Όπως διαλύεται κι ο άνθρωπος …

................................................................

.......................................

....................


Αφορμή για το post αυτό ήταν το τελευταίο κείμενο του φίλου μου του numb_jg,
σε συνδυασμό με το απόσπασμα του Κούντερα που έχω σαν υπότιτλο στο blog.

Κάτι σαν απάντηση σ' αυτό που ακούγεται συχνά:
"α ρε, ας ξαναγινόμουνα είκοσι ετών και θά 'βλεπες".
Το λέμε και φανταζόμαστε το εαυτό μας
σαν εικοσάχρονο με τις εμπειρίες που έχουμε
στα πενήντα, αλλά χωρίς τα λάθη του παρελθόντος,
απαλλαγμένοι ίσως κι από τις στεναχώριες.
Ε, αυτός δεν θα είναι εγώ. Θα είναι άλλος άνθρωπος.
Αυτό είναι το τραγικό (που κατάφερα να το κάνω μελό).

34 σχόλια:

Vangelis είπε...

Cropper καλησπέρα.

Με τρόμαξες ρε φίλε…

Λίγο πριν διαβάσω το τέλος του κειμένου, πίστεψα ότι ο numb_jg, σαλτάρισε από το μπαλκόνι του νομίζοντας ότι είναι δάκρυ.

Είχα διαβάσει το Post του βλέπεις…

ΟΥΦ…

Το κείμενό σου ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ επίσης η ιδέα σου, να συνεχίσεις την ιστορία του numb_jg από την δική σου οπτική γωνία, για να μας εδραιώσεις με σχεδόν επιστημονικό τρόπο αυτό που έχεις σαν υπότιτλο στο blog σου.

ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟ!!!

numb είπε...

Σύξυλος μείνει έχω!
:))

[σκέτο numb παρακαλώ-μη βάζετε και το jg-οι φίλοι με λένε numb]

μαριάννα είπε...

Όταν θέλεις κεντάς. Κυριολεκτικά. Ανεβατό σε μετάξι! Εξαιρετικό κείμενο! Δέθηκε το στομάχι μου κόμπος. Πολύ πικρό... πολύ αληθινό. Με τάραξε δε ιδιαίτερα γιατί το έχω ζήσει. Σχεδόν ακριβώς όλα... Μόνο που ο δικός μου ήταν 25 μέρες στην εντατική σε αφασία και πήγαινα στο ΚΑΤ δυο φορές την ημέρα γιατί οι γιατροί διαπίστωσαν ότι αντιδρούσε θετικά στη φωνή τη δική μου και της κόρης του της μεγάλης. Ήταν ο πρώην κουνιάδος μου. Του μιλούσα λοιπόν με τις ώρες για να «ξυπνήσει»... Πάνε πέντε χρόνια. Ακόμα δε θυμήθηκε λεπτομέρειες. Και ποτέ δεν έγινε όπως ήταν πριν...
Βλέπεις λοιπόν, ότι η ζωή συχνά ξεπερνά τη φαντασία...
Πάντως πέρα από την ουσία του κειμένου, γράφεις πολύ ωραία.
Πολλά ταλέντα μαζευτήκατε εδώ γύρω και τί θα σας κάνουμε... ;)

Unknown είπε...

δε μιλώ για τη γραφή.
αυτήν την έχεις εμφανίσει εδώ και πολύ καιρό.
για την εμπειρία όμως;...
δεν τάισα κανέναν, εκτός απ'τη μάνα μου που έχει φύγει. όμως για το μεταίχμιο μεταξύ αθωότητας και αγωνίας, για το πουθενά και την προσπάθεια να σου ξαναφέρουν πίσω τη ζωή μ'ένα πάκο σωληνάκια...
για την ταπείνωση.
α ρε κρόππερ, τι φέρνεις...
καλημέρα, να είσαι καλά, τα λέμε...

Γουφ είπε...

Με έπεισες μπαγάσα. Δεν θα πέσω.

ATHENA είπε...

ΕΙΠΑΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΣΥΝΑΝΤΩΝΤΑΙ
ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΜΙΛΑΩ ΣΗΜΕΡΑ

ΟΜΩΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ (ΑΣ ΜΗ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΤΙ ΚΑΠΟΙΟ) ΤΡΟΠΟ ΠΕΤΥΧΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ, ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΟΥ ΖΩΗ...


ΘΕΩΡΗΣΑ ΑΤΟΠΟ ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΛΩ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΓΝΙΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΟΣΤ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑ ΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΤΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΟΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΕΩ ΚΙ ΕΔΩ ΠΕΡΝΑ ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙΣ ;-)

ange-ta είπε...

Από τα γέλια στα κλάματα!

cropper είπε...

vangelis,
Αν τρομάζεις, σταμάτα να διαβάζεις numb και cropper. Έχουν κι άλλα θρίλερ.
Έχω να σου συστήσω κάποιες μηχανόβιες, που δεν προκειται να σε τρομάξουν ποτέ. Αυτές να διαβάζεις μόνο.
;)

numb [σκέτο],
Και σύ σύξυλος, ρε numb; Νόμιζα, ότι το περίμενες...

cropper είπε...

ghteytria,
Όλοι ωραία γράφουμε. Είναι ο λόγος που γράφεται όμορφα. Είναι η γλώσσα μας (κάθε γλώσσα) ωραία. Είναι και η διάθεση αυτού που γράφει κι αυτής που διαβάζει...

abttha,
τί να πω;
Κάθε αθώος έχει απέναντί του έναν ένοχο κι ο ένοχος τις τύψεις του.
Δεν γνώρισα πολλούς χωρίς καθόλου τύψεις, ούτε πολλούς αθώους.
Νά 'σαι πάντα καλά.

cropper είπε...

Γιάννη,
Όχι πέσε, πέσε.
(Μη μου πείς ότι δεν ήταν αναμενόμενη απάντηση.)

athena,
Ναι, είναι μια πνευματική συνάντηση.

Μόλις το καταλάβει ο Γιάννης και μου το εξηγήσει, θα το παίξω κι εγώ το παιχνίδι. Κοίτα ευγένειες και κομιλφο μεταξύ μας!

ange-ta,
Γέλια και κλάματα ένα-ένα. Όπως και στην πραγματικότητα. Σε κάποιο κείμενο θα προσπαθήσω να τα συνδυάσω όλα μαζί.

elafini είπε...

πολύ δυνατό κείμενο...και τα συναισθήματα ανάμικτα...μου θύμισες το βιβλίο "το σκάφανδρο και η πεταλούδα"...μετά έναν φίλο που μετά από ένα ατύχημα έγινε ένας άλλος φίλος...τη δύναμη της ανθρώπινης φύσης...τη δύναμη του να ξεκινάς κάτι από την αρχή...

cropper είπε...

elafini,
γειά σου.
Το να νιώθεις σαν πεταλούδα κλεισμένη μέσα σ' ένα σκάφανδρο, μερικές φορές, συμβαίνει σε όλους.
Το να είσαι σαν πεταλούδα κλεισμένη μέσα σ' ένα σκάφανδρο, είναι ασύληπτο.
Γυρίστηκε ταινία και βραβεύτηκε, φέτος, στις Κάνες (βραβείο σκηνοθεσίας).

cropper είπε...

Και ένα "λ" ακόμα που ξέχασα στο προηγούμενο σχόλιο.

night blue είπε...

Από το "Σπινθήρα" του Γιάννη Σπάθα δεν είναι το όμορφο τραγούδι με το Βασίλη Λέκκα?

cropper είπε...

vain,
είσαι η μονη που δεν σχολιάζεις το κείμενο, αλλά την μουσική "επένδυση".
Είσαι και η μόνη, βέβαια, που σχολιάζεις την μουσική, λόγω ειδικότητας.

Λοιπόν, δεν είναι απ' τον Σπινθήρα. Είναι μουσική του Μίκη, από τα τραγούδια του δίσκου "ΑΣΙΚΙΚΟ ΠΟΥΛΑΚΙ" σε ερμηνεία Λέκκα. Και φυσικά, διακρίνεται η ενορχήστρωση και συμμετοχή του Σπάθα.

Δώρο οι στίχοι:

Πως να ξεχάσω

Απ' τη ζωή μου δε θα βγεις ποτέ,
ζωή δική μου και ζωή μου δυο φορές,
χαρά στη λύπη μου και λύπη στις χαρές,
πώς να ξεχάσω, πώς να ξεχάσω...

Τα μεγάλα μάτια που με χάιδεψαν,
τα ζεστά σου χέρια που με άγγιξαν
και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα,
σε βαθύ πηγάδι θα το πω, πόσο σ'αγαπώ.

Απ'το κορμί μου δε θα βγεις ποτέ,
δικό μου σώμα και κορμί μου δυο φορές,
χαρά στον πόνο μου και τραύμα στις χαρές,
πώς να ξεχάσω, πώς να ξεχάσω...

Τα μεγάλα μάτια που με χάιδεψαν,
τα ζεστά σου χέρια που με άγγιξαν
και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα,
σε βαθύ πηγάδι θα το πω, πόσο σ'αγαπώ.

night blue είπε...

Gia na pw tin amartia mou, eimai tempela merikes fores me to diavasma, gi' ayto ki otan vlepw ta makroskeli sou keimena agxwnomai kai periorizomai sti mousiki :-)
Eyxaristw gia tous stixoi.
S' ayto to disko uparxei to tragoudi tou Lekka "Ti einai ayto pou se fovizei" i se enan allo pou nomizw einai sto exwfullo me to Spatha? (Fainetai pws einai monimoi synergates kai pws o Lekkas exei parei svarna olous tous palious Socrates, vlepe Spathas alla kai Trantalidis se ena allo CD-me ton Antypa den thymamai an exei synergastei)

night blue είπε...

Mmm! Wraiotatoi stixoi

night blue είπε...

Γράφεις με συναίσθημα!

night blue είπε...

(διάβασα το κείμενο σαν καλό κοριτσάκι)

cropper είπε...

Δεν ήθελα να σε βάλω σε κόπο βρε vain. Νά 'σαι καλά.

Γουφ είπε...

στα πόσα σχόλια θα σηκωθει απ την καρέκλα ο ανάπηρος? στα 400?

night blue είπε...

kakies, gianni.... (ki edw pou ta leme makari na ekana ayto to thayma wsan allos Iisous)
An yparxei provlima na min xanasxoliasw.
-Kai den itan kopos gia mena, cropper... ki egw diavazw pou kai pou xereis.
Kalimera

Γουφ είπε...

ki egv nomiza pvw monon otan iparxei provlima prepi na sxoliazv
grace lauow.

night blue είπε...

???
Anyway...
:-)

cropper είπε...

vain,
Να σχολιάζεις κάθε μέρα και με πολλά σχόλια, αν είναι δυνατόν. Πολύ τα χαίρομαι τα σχόλια. Απ' αυτά τρέφεται ο "Περίπατος".

Gianni
αυτό το "grace lauow" μια ώρα έκανα να το katalabw.
Και δεν θέλω σχόλια για τα σχόλια, ζηλιαρή. Δε λες που βρέθηκε και δεξιός ψάλτης για το παρεκκλήσι σου, να ξεκουραστώ λιγάκι!

night blue είπε...

:-)

Γουφ είπε...

Παντως ο αναπειρος ΘΑ κοντέβει να πεθάνει απο βαθεια γεράματα μεχρι να χορτασεις εσύ.

cropper είπε...

:-> ιάνη
Όταν έρθουν τα νερά του Πατραϊκού στον Ερύμανθο και γίνει ο Πείρος Ανά-πειρος, τότε θα σηκωθεί και ο ανάπηρος.
Παρακαλώ, όχι άλλα ορθογραφικά λάθη.
Σου το είπα; Εκείνο το grace lauow γράφεται "grapse la8os".
Εδώ σωστά τα γράφω και δεν καταλαβαίνω τι λέω. Σκέψου να τα γράφω και λάθος...

Γουφ είπε...

E, είπαμε να ζήσει, αλλα τούτος Μαθουσάλεπσε....

Ανώνυμος είπε...

τέλω να πεταααανω...
τέλω να πετάαααανω....
Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ

cropper είπε...

Ό,τι τέλει κάνει...

Stardustia είπε...

Το πρώτο σου κείμενο που διαβάζω... σίγουρα όχι το τελευταίο...
Εκπληκτικός ο τρόπος που βγαίνει το βιώμα σαν αληθινό... υπέροχος τ΄ροπος ανάσυρσης αναμνήσεων που δεν έχουν καταγραφεί αλλά γεννηθεί μες το μυαλό μας...
πολύ καλό...

cropper είπε...

zoe,
Καλώς όρισες κι ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Να τα λέμε.
Θά 'ρθω για επίσκεψη στην αστρική σου σκόνη. Ξεσκόνισε λίγο!
:)

Stardustia είπε...

:-)))
Tώρα που το λες το ξεσκόνισμα δεν είναι το δυνατό μου σημείο...

λες γι αυτό να μετακόμισα στην stardustia, γιατρέ μου;;;;

"Προσπάθησε να πει κάτι γλυκό, αλλά η γλώσσα του κρεμόταν στο στόμα του, όπως ένα σάπιο φρούτο απ' το κλαδί, και η καρδιά του ήταν ένα παράθυρο, μπογιατισμένο μαύρο." (Bernard Malamud)

π ε ρ ί π α τ ο ς (αρχείο):

φρέσκα σχόλια:

Widget by ReviewOfWeb