Γιατρέ, θα ζήσει;

Βρισκόταν στο κρεβάτι της εντατικής. Βρισκόταν… Οι άλλοι έβλεπαν ότι βρισκόταν. Ο ίδιος δεν βρισκόταν πουθενά. Αισθήσεις δεν είχε, δεν ένιωθε. Το μυαλό του δεν λειτουργούσε, δεν σκεφτόταν. Μόνο τα ζωτικά του όργανα, υποβοηθούμενα από χιλιάδες σωλήνες, σωληνάκια και μηχανήματα, λειτουργούσαν … ούτε καν λειτουργούσαν … δούλευαν, αγωνίζονταν να τον κρατήσουν μακριά απ’ τον κόσμο των τελείως νεκρών.

Μια μάζα από σωλήνες, μηχανήματα και γάζες είχε γίνει το σώμα που μάζεψε το ασθενοφόρο απ’ το πεζοδρόμιο. Έπεσε απ’ τον πέμπτο τη Δευτέρα το βράδυ. Έπεσε, νομίζοντας ότι είναι δάκρυ. Ξαφνικά, χωρίς λόγια και χωρίς κλάμα. Άφησε το κορμί του να πέσει σα νά ’ταν δάκρυ.

Μόνος, κανείς μαζί του, να εξηγήσει το «γιατί», να ακούσει τα τελευταία του λόγια ή να μεταφέρει τις τελευταίες του σκέψεις. Η λακκούβα που άνοιξε στο πλακοστρωμένο πεζοδρόμιο ήταν βαθιά, σαν κρατήρας. Και μόνο ένα δάκρυ, αν πέσει από ψηλά, κάνει τέτοια λακκούβα.

«Θα ζήσει»; Ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησαν τους γιατρούς.

«Είναι νωρίς ακόμη, για να ξέρουμε», απαντούσαν εκείνοι.

.

.

Δυο μέρες το πάλευα. Δεν μπορούσα να πάω στο νοσοκομείο, να δω τον φίλο μου. Δεν ήθελα. Τι να δω; Γάζες και ορούς; Δεν άντεχα. Την τρίτη μέρα πήρα βαθιά ανάσα και τ’ αποφάσισα. Έπρεπε να δω τους δικούς του, να πω μια κουβέντα. Μαραζωμένους τους συνάντησα στην αίθουσα αναμονής, έξω από την εντατική, αμίλητους. Μόλις με είδε η μάνα του έβαλε τα κλάματα. Σα να έφταιγα εγώ, έτσι αισθάνθηκα. Σα να έφταιγα που ήμουν φίλος του και μ’ αγαπούσε και κουβεντιάζαμε ώρες ατέλειωτες, γιατί καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Σα να έφταιγα εγώ επειδή τον αγαπούσα και τον καταλάβαινα. Έτσι ένιωσα με τα δάκρυα της μάνας, που τα σκούπιζε μ’ ένα μαντήλι και δεν τ’ άφηνε να πέσουν στο πάτωμα. Εδώ ήταν νοσοκομείο, εντατική, έπρεπε να επικρατεί ησυχία.

Πήγα να φύγω, αλλά ο πατέρας του με σταμάτησε. «Έλα, βρε παιδί μου, πες μας, τι έγινε;» Να τους πω εγώ τι έγινε! Πού να ξέρω τι έγινε; Σήκωσα του ώμους, ζαλίστηκα κι εκείνος με μισή φωνή, με μισή καρδιά, με καθόλου ψυχή, σιγοψιθύρισε φεύγοντας από κοντά μου «αν δεν ξέρεις και συ, δεν ξέρει κανένας, ποτέ δεν θα μάθουμε».

Την άλλη μέρα, ο γιατρός ήταν αισιόδοξος. «Θα ζήσει» είπε στους γονείς κι αυτοί σα να ξύπνησαν ξαφνικά από βαθύ ύπνο, άρχισαν να χοροπηδάνε να φιλιούνται και να γελάνε. «Έγινε σωστή δουλειά, είχε το παιδί γερή κράση, θα ζήσει». Εκείνη την ώρα αυτό ήταν αρκετό. Θα ζήσει. Αυτό ήταν το σημαντικό, δεν χρειάζονταν να μάθουν τίποτ’ άλλο. Ο γιατρός, χωρίς να τον ρωτήσουν, μετά από μια μεγάλη παύση, εξήγησε ότι μάλλον θα καταφέρει να σηκωθεί και να περπατήσει και ότι δεν υπάρχουν σοβαρές βλάβες στον εγκέφαλο. Δηλαδή, όλα τέλεια, όλα καλά. Τι τύχη ήταν αυτή.

.

.

Εδώ και τρία χρόνια, κάθε μέρα, μετά τη δουλειά, περνάω απ’ το σπίτι του φίλου μου.

Περπατάει, αν και κάπως αδέξια, τρώει, αν και κάπως άτσαλα, αυτοεξυπηρετείται γενικά, αν και με λίγη βοήθεια, αλλά δεν θυμάται τίποτα. Ούτε ποιος ήταν ξέρει, ούτε να μιλάει καλά μπορεί. Σιγά-σιγά μαθαίνει πάλι να μιλάει, να βλέπει, να περπατάει και να σκέφτεται. Μαθαίνει από την αρχή. Ολόκληρη η ζωή του σβήστηκε την στιγμή που το σώμα του συνάντησε το πεζοδρόμιο. Τότε ο φίλος μου πέθανε. Δεν υπάρχει πια. Εδώ και τρία χρόνια, πάω κάθε μέρα και κάνω λίγη ώρα παρέα σ’ ένα τρίχρονο παιδί, στο σώμα ενός τριαντάρη. Εκείνος δεν θυμάται ποιος είμαι, με βλέπει κάτι σαν θείο, άνθρωπο του σπιτιού και οι γιατροί, ψυχολόγοι και ειδικοί, είπαν ότι ζορίστηκε πολύ όταν οι γονείς του προσπάθησαν να του εξηγήσουν τι συνέβη, ήθελαν να του θυμίσουν το παρελθόν του. «Είσαι μηχανικός» του έλεγαν, «εργάζεσαι στην τάδε εταιρεία», τίποτα. Δυσκολευόταν κι έβαζε τα κλάματα. Κι έτσι σταμάτησαν την προσπάθεια, περιμένοντας το θαύμα.
.
.

Ο φίλος μου άρχισε να ζει μια καινούργια ζωή, από την αρχή, στα τριάντα του. Δεν θυμήθηκε ποτέ και τίποτε απ’ το παρελθόν του.

Μόνο εγώ θυμόμουνα την τελευταία κουβέντα που είχαμε, μια μέρα πριν πέσει. Μόνο εγώ θυμόμουνα που κουβεντιάζαμε για την ζωή και το θάνατο. Λέγαμε για τον άνθρωπο και το πνεύμα. Αναρωτιόμασταν για τους εαυτούς μας. Και συμφωνούσαμε μ' αυτόν, που είπε ότι ο εαυτός είναι η επιτομή όσων θυμόμαστε κι ότι το τραγικό στον θάνατο είναι η απώλεια όχι του μέλλοντος, αλλά του παρελθόντος.

Μόνο εγώ συνέχιζα να κλαίω, όταν τον τάιζα, όταν τύχαινε να λείπουν οι γονείς του και τον έβαζα να «κάνει τα κακά» του και τον σκούπιζα, μέχρι να μάθει. Κι αυτός μου χαμογελούσε χωρίς να ντρέπεται. Αθώος. Έχασε την ζωή του ο φίλος μου, αλλά δεν βρήκε άλλη, αυτό το σώμα που συνεχίζει να ζει, αυτό το σώμα είναι άλλος. Αυτό το άτομο που μου χαμογελάει αθώα, χωρίς να ντρέπεται, δεν είναι ο φίλος μου. Κι εγώ κλαίω για τον φίλο που έχασα κι αφήνω τα δάκρυα να πέσουν κάτω. Δεν κάνουν ούτε μια τόση λακκουβίτσα, όταν πέφτουν τα δάκρυα. Εξαφανίζονται τα δάκρυα όταν πέφτουν, διαλύονται, χωρίς ίχνη. Όπως διαλύεται κι ο άνθρωπος …

................................................................

.......................................

....................

Αφορμή για το post αυτό ήταν το τελευταίο κείμενο του φίλου μου του numb_jg,
σε συνδυασμό με το απόσπασμα του Κούντερα που έχω σαν υπότιτλο στο blog.

Κάτι σαν απάντηση σ' αυτό που ακούγεται συχνά:
"α ρε, ας ξαναγινόμουνα είκοσι ετών και θά 'βλεπες".
Το λέμε και φανταζόμαστε το εαυτό μας
σαν εικοσάχρονο με τις εμπειρίες που έχουμε
στα πενήντα, αλλά χωρίς τα λάθη του παρελθόντος,
απαλλαγμένοι ίσως κι από τις στεναχώριες.
Ε, αυτός δεν θα είναι εγώ. Θα είναι άλλος άνθρωπος.
Αυτό είναι το τραγικό (που κατάφερα να το κάνω μελό).