Μάλλον, σας είχα πεί, ότι στην πραγματικότητα η τριαντάχρονη ζωή του "σκοτώθηκε" -δεν θυμόταν απολύτως τίποτα- και μόλις συνήλθε άρχισε μια καινούρια ζωή. Αυτό σας είχα πει. Ότι ξεκίνησε σαν μπέμπης, μπέμπης για δεύτερη φορά, σε σώμα τριάντα ετών. Ότι μάθαινε από την αρχή τα πάντα. Πώς να τρώει, πως να πλένεται, πως να μαθαίνει...
Τον έβλεπα να μεγαλώνει. Έβλεπα να μεγαλώνει ένα σώμα, το σώμα του παλιού μου φίλου και συμμαθητή και παράλληλα, έβλεπα να μεγαλώνει μέσα σ' αυτό το σώμα ένας μπέμπης, ένας νέος άνθρωπος. Ένα μωρό, ένα νήπιο, σιγά-σιγά ένα παιδί, δυο μέτρα σώμα που μεγάλωνε, γερνούσε με τον δικό του ρυθμό.
Ήταν πολύ παράξενο. Έμοιαζε, μερικές φορές, σαν εκείνα τα υπερφυσικά μωρά, εκείνα τα γιγάντια παιδιά απ' το μυθιστόρημα του Γουέλς "Η τροφή των θεών".
Ήταν παράξενο για τους γονείς του, που, όπως τα "χάσαν" τότε με την είδηση του φοβερού ατυχήματος, έτσι χαμένοι 'μείναν σ' όλη τη συνέχεια. Τους καθοδηγούσε η αγάπη για το παιδί τους και προσηλώθηκαν στην φροντίδα να το ξαναμεγαλώσουν, γρήγορα και με άγχος μεγαλύτερο απ' την πρώτη φορά και με την απορία μόνιμα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Απορία για το "πώς έγινε", απορία για το "τί γίνεται" κι απορία για το μέλλον.
'Ηταν παράξενο για τους λιγοστούς συγγενείς και φίλους που ήρθαν σ' επαφή μαζί του τα πρώτα μετά το ατύχημα χρόνια. Τα πρώτα του "νέα" χρόνια. Δεν ήξεραν πώς να συμπεριφερθούν, πώς να μιλήσουν. Στο παλιό σώμα ή στο νέο μυαλό;
Ήταν παράξενο, πολύ περισσότερο παράξενο, για τον ίδιο. Ειδικά, όταν άρχισε να συνειδητοποιεί τις διαφορές, τις ιδιαιτερότητές του. Τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα, όταν το σώμα του ήταν 34 και ο ίδιος, δηλαδή ο νέος του εαυτός, 4 χρόνων, ήρθε στο σπίτι, ξαφνικά, μια 'ξαδέλφη του με τα δυο μικρά της παιδιά, 3 και 5 ετών. Έλειπε χρόνια στο εξωτερικό και δεν είχε μάθει τα νέα και τα δυο της πιτσιρίκια ήταν τα πρώτα παιδιά που αντίκριζε από τότε.
Σίγουρα, η περιγραφή της συνάντησης αυτής έχει την ανάγκη μια πολύ δυνατής πέννας, θέλει λογοτεχνικές ικανότητες που δεν διαθέτω κι έτσι στηρίζομαι στη φαντασία σας περισσότερο και στην κατανόησή σας.
Από την πρώτη στιγμή επικράτησε μια αμηχανία και στα τρία "παιδάκια", που οι γονείς απέδωσαν στη φυσική ντροπαλοσύνη των μικρών. Ξαφνικά γέλια διαδέχονταν ξαφνικές σιωπές, σ' ένα παιχνίδι που ξεκίνησε απ' τον μικρότερο, τον τρίχρονο ανιψιό του φίλου μου κι έμοιαζε σαν το παιχνίδι της γάτας με το κουβάρι, που όσο κυλάει το κυνηγάει κι όταν μένει ακίνητο, η γάτα μαζεύεται και καιροφυλακτεί. Μια καινούρια κίνηση και ξανά γέλια και μετά ξανά σιωπή. Τα δυο αδελφάκια, τ' ανιψάκια του παράξενου θείου, κοιτούσαν με μάτια και στόματ' ανοιχτά, διάπλατα, απορημένα, παραξενεμένα με τον ογκώδη νέο φίλο τους. Ένας μεγάλος φίλος, φίλος με γένια και με βραχνή φωνή και ντυμένος όπως οι μεγάλοι. Πώς να παίξουν; Τι παιχνίδια μπορούσαν; Ο γίγαντας ήταν ο πιο δειλός της παρέας. Χαχάνιζε κι αυτός για λίγο, αλλά το πρόσωπό του είχε μιαν εύθραυστη έκφραση, σα να ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Κάτι δεν ταίριαζε, κάτι τον ενοχλούσε, κάτι τον πονούσε. Εγκατέλειψε γρήγορα το παιχνίδι και κλείστηκε στο δωμάτιό του. Εκεί έκλαψε με την ησυχία του.
Εκεί τον βρήκα κι εγώ, να κλαίει και να μη θέλει κανέναν. Να κλαίει και να μη θέλει τίποτα. Να χτυπιέται σα να προσπαθεί να βγεί απ' αυτό το σώμα που δεν του ταίριαζε. Που μπορεί νά 'ταν μεγάλο, αλλά δεν τον χωρούσε. Που μπορεί να μην σκοτώθηκε, αλλά δεν ήταν δικό του.
Χρειαζόταν ένα μικρό σώμα. Ή ένα μεγάλο μυαλό. Κι αυτό αργούσε ακόμη κι ο δρόμος ήταν δύσκολος...
(συνεχίζεται...)
30 σχόλια:
Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ
...το ήξερα, το ήξερα....
Η Ursula Leguin έχει γράφει ενα βιβλίο με τέτοιο θέμα. Σε κάποιον έχει γίνει πλύση εγκεφάλου και ξαναρχίζει να μαθαίνει τα πάντα εξ αρχής.
Μου το θύμησες. Θα το ξαναπιάσω στα χέρια μου να το ξαναδιαβάσω.
Καλή βδομάδα
ξένο σώμα ή ξένη ψυχή; μάλλον αποξενωμένη.
στο πορτρέτο του ντόριαν, ποιο πρόσωπο ήταν δικό του;
ο φάουστ ποια συμφωνία είχε κάνει;
εγώ γιατί θέλω να φαίνομαι πιο νέα από 23 ετών που είμαι;
η αποξένωση του σώματος είναι κοινό πράμα αν το σκεφτείς...
πάντως το έζησα κι εγώ κάπως.
κι ήθελα να το γράψω.
έζησα την ταπείνωση να μην μπορώ να κινηθώ καθόλου. να εξαρτάμαι για την πιο μικρή ίσως κίνηση...
ξανάμαθα να περπατάω...
μια κι έχω λίγο πολύ τις μαύρες μου αυτόν τον καιρό, ε, ναι, θα το πω δημόσια: ο φυσιοθεραπευτής με μάθαινε τις κινήσεις των κάτω άκρων στο κρεβάτι, κι εγώ έκλαιγα από την κούραση, τουλάχιστον από την κούραση...
όλοι οι άνθρωποι περνάνε δύσκολες στιγμές...
υπάρχει αυτός ο φίλος που λες; ή απλώς είναι ένας από μας;
Η συνειδητοποίηση της επερχόμενης και αναπόφευκτης βιολογικής παρακμής; Η διαπίστωση πως τα χρόνια που έζησε ως ενήλικος ήσαν αποτέλεσμα κοινωνικού εξαναγκασμού (σχεδόν βιασμού); Ο φόβος (ή, η βεβαιότητα) πως θα υποστεί εκ νέου την ίδια καταστολή; Νομίζω πως οι δικές σου αράδες αποδίδουν ουσιαστικότερα την κατάσταση από τις δικές μου ψευδοψυχαναλυτικές φλυαρίες: «Να χτυπιέται σα να προσπαθεί να βγεί απ' αυτό το σώμα που δεν του ταίριαζε. Που μπορεί να 'ταν μεγάλο, αλλά δεν τον χωρούσε». Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια...
Υπάρχει και το βιβλίο Awakenings(Ξυπνήματα) του Oliver Sacks, μετάφραση Πόταγας Κώστας, από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ένας γιατρός, ο οποίος εργάζεται σε νοσοκομείο χρονίων παθήσεων, πειραματίζεται και καταφέρνει να «ξυπνήσει» μια ομάδα κατατονικών. Έχει βρει το σωτήριο φάρμακο ή πρόκειται για κάτι προσωρινό;
Έχει γυριστεί και ταινία με τον ίδιο τίτλο, με ένα εξαιρετικό Ρόμπερτ ντε Νίρο στο ρόλο του ασθενούς που «ξύπνησε» μετά από 20 χρόνια και τον Ρόμπιν Γουίλλιαμς στον ρόλο του γιατρού.
Η ταινία, είναι βασισμένη στις σημειώσεις του γιατρού Όλιβερ Σακς, ο οποίος, κατά τη δεκαετία του '60, ασχολήθηκε με ασθενείς που είχαν προσβληθεί από εγκεφαλίτιδα σε μικρή ηλικία και αργότερα εμφάνισαν διάφορα σύνδρομα με κοινό χαρακτηριστικό την κατατονία. Από μια τυχαία παρατήρηση στην επίδραση κάποιου φαρμάκου και ύστερα από έρευνα, οι «ζωντανοί νεκροί» ξυπνάνε σε μια άλλη εποχή, συνειδητοποιούν ότι ο χρόνος τους έχει ξεπεράσει, ανακαλύπτουν ότι είναι ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Κάποιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι μεγάλωσαν, κάποιοι άλλοι έχουν χάσει τα αγαπημένα τους πρόσωπα και όλοι προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες γευόμενοι τη χαρά του να ζει κανείς και να αναπνέει. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό θέμα...
Υπάρχει πιθανότητα πάντα, ακόμα και μετά από χρόνια, να «ξυπνήσει» ο ασθενής στην κανονική του ηλικία! Εμπειρία τρομερή που δεν ξέρω αν θα είναι χαρά ή πόνος... Δεν είμαι καθόλου σίγουρη...
αυτό το κείμενο χάλασε τη διάθεσή μου. αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
δυνατό. πολύ!
ΦΥΛΑΧΤΗΤΕ !
οπου ναναι ξυπναωωωωωωωωωωωωωωωωω..........
Εγ.ω;τρίχες γράφω. Θ’άθελα να γράφω όπως εσύ. Ή έστω κάπως έτσι.
Να δημιουργώ με τα γραπτά μου έντονα συναισθήματα. Ακόμα και σε τσοπάνηδες ανθρώπους.. Φτάνει να είναι άνθρωποι. Όσο για το τσοπάνης: ε! αυτή είναι η δουλειά μου. Και όχι παρακοιμώμενος κάποιου υπουργού ¨η άλλου μεγαλοπαράγοντα.
ω θεέ μου!
ας φυλαχτούμε όλοι!
ο ανεπρόκοπος ξυπνά!
(κι άντε μετά να δεις προκοπή σ'αυτόν τον τόπο!)
ώ τέμπερες και μπόρες, ω καιροί και θύματά του, ω κεριά και χρονικά!
ο ανεπρόκοπος ξυπνά!
υγ συγγνώμης: έχω πιεί μια μπύρα και προετοιμάζω παστίτσιο, συχώρα, δε γράφω προσβλητικά, ελαφρώς μεθυσμένα μόνο!
καλό μεσημέρι σε όλους!
συγκλονιστικό..η μόνη μου απορία είναι πως μπορούσε να έχει συνήδηση ώστε να κλάψει..περιμένω τη συνέχεια...καλό απόγευμα
(τώρα είδα τους τσοπάνηδες)
:))))))))))))))))))
Συγγνώμη για τα χάχανα! Αλλά ο ανεπρόκοπος και η άμπθα ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ!!!
Είναι τυπάκια σουρεάλ και πολύ γουστάρω καλοκαιριάτικα, τη δροσερή γραφή τους!
ΥΓ. 1. Βρε ελαφίνι, σ' έχω πάρει τηλέφωνο 200 φορές! Σπίτι σου δεν πατάς κούκλα μου;
ΥΓ. 2. Κωστή δε φταίμε εμείς. Φταίει που κάνεις ποστ κάθε βδομάδα. Λογικό είναι να ξεφύγουμε και λίγο. :)
Aνεπρόκοπε,
Tί να σου πω παιδάκι μου; Εδώ μιλάμε σοβαρά.
Ange-ta,
Δεν έχω διαβάσει βιβλία της Le Guin, αλλά έρχεσαι να υποστηρίξεις το προηγούμενο post: Λέμε πολλές φορές τα ίδια πράγματα, συνδυάζοντας διαφορετικά τις λέξεις.
abttha,
Η αποξένωση του πνεύματος από το σώμα που το φιλοξενεί κι ένα σώμα κενό, άδειο από πνεύμα. Αυτές οι απορίες είναι το θέμα μας...
Alterapars,
Σε γέννησα ή με γέννησες, θα σε γελάσω, δεν θυμάμαι...
Γητεύτρια,
Αυτή ακριβώς είναι η γοητεία του blogging. Πρόκειται για ένα αρκετά παλιότερο κείμενο, που μου το θύμισαν οι Λακούβες του numb και το έβγαλα απ' το συρτάρι. Επειδή ήταν μεγάλο για ένα post άρχισα να το προσαρμόζω για μερικές συνέχειες. Με τα σχόλια όλων σας βλέπω καινούρια πράγματα μέσα στο κείμενο, που σε καμία περίπτωση κι έτσι "εν τω γεννάσθαι" δεν θα μπορούσα να 'δω.
Αποτελεί, λοιπόν, μεγάλη πρόκληση να συμπεριλάβω την περίπτωση να ξυπνήσει ξαφνικά ο παλιός του εαυτός (που δεν προβλεπόταν στο αρχικό κείμενο). Με γαργαλάει να "παίξω" με δύο ταυτόχρονους και κατασοκαρισμένους εαυτούς. Θα δούμε...
Νίκο,
Ακριβώς επειδή έντονα συναισθήματα μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντας το blog σου, με τα λιτά κείμενα και τις εύγλωττες φωτογραφίες, αλλά και από τα σχόλια που αφήνεις σε όσα μπλογκ φίλων σε συναντώ, δεν με πείθεις για το "τσοπάνης". Δεν με πείθεις ότι είσαι ο τσοπάνης που δεν καταλαβαίνει, που δεν ξέρει "απ' αυτά", ο αγράμματος κλπ. Αντίθετα, έχω εισπράξει μια εικόνα ευαίσθητου και έξυπνου ανθρώπου, που ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται, τι θέλει και τι ζητάει απ' τη ζωή. Κι αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει με τον "ακαλλιέργητο τσοπάνη" που επικαλείσαι συχνά.
Πιστεύω ότι η Φύση, στην οποία βρίσκεσαι πολύ πιο κοντά απ' όσο εγώ, δημιουργεί στον άνθρωπο πολύ πιο έντονα συναισθήματα από οποιαδήποτε κείμενα.
Τέλος, δεν νομίζω ότι κατάλαβα τί εννοείς με το δίπολο: τσοπάνης ή παρακοιμώμενος/μεγαλοπαράγοντας. Χίλιες φορές τσοπάνης από παρακοιμώμενος, αλλά οι υπόλοιποι πού βρισκόμαστε;
elafini,
Έπεται η συνέχεια...
Όσο για τα τσοπανάκια, έχω την εντύπωση ότι όποιος επισκέπτης νιώθει άνετα μέσα σ' ένα μπλογκ, μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιον συν-σχολιαστή, χωρίς ντε και καλά να παρεξηγείται κανείς. Ίσως είναι μια λανθασμένη εντύπωση.
συνείδηση (μεταμεσονύκτια η ορθογραφία μου λειτουργεί καλύτερα)
ghteytria..όχι δεν πατάω...χαχα...σου έστειλα το κινητό (κι αναρωτιέμαι γιατί τα λέω εδώ αυτά...ίσως για να μας προσέξει ο οικοδεσπότης και απαντήσει στο σχόλιό μας :PP)
καλό ξημέρωμα
είπα κι εγώ...να νιώθεις άνετα θέλω..συμφωνώ σε αυτά που μόλις απάντησες (σε διαβεβαιώ πως έχω και προσωπική εμπειρία)..ίσως ένιωσα πως μια λεπτή γραμμή πατήθηκε κι επειδή έχω (έτσι νιώθω τουλάχιστον) την άνεση να σου μιλάω άνετα, γιαυτό το έκανα..και ξέρω πως δε με παρεξηγείς
Ελαφίνι μου, δεν σε παρεξηγώ καλή μου
(αλλά "τσου" ήμουνα, χαχαχα)
:)))
Επι τσουσίας:
Πραγματικά τον Νίκο τον χαίρομαι και τον θαυμάζω. Το σχόλιο μου βγήκε αυθόρμητα για τους λόγους που εξηγώ στην απάντησή μου στον ίδιο (πιό πάνω). Ε, πώς να το κάνουμε; Αφού δεν είναι "τσοπάνης".
Γράφεις:
«Όσο για τα τσοπανάκια, έχω την εντύπωση ότι όποιος επισκέπτης νιώθει άνετα μέσα σ' ένα μπλογκ, μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιον συν-σχολιαστή, χωρίς ντε και καλά να παρεξηγείται κανείς. Ίσως είναι μια λανθασμένη εντύπωση. »
Κωστή μου, καταντήσαμε το αυτονόητο να πρέπει να το δηλώνουμε. Υπάρχει ένα πρωτόκολλο κανόνων για τη συμπεριφορά στα μπλογκς και θα κάνω ποστ σχετικό... γιατί όπως και στην εκτός δικτύου ζωή, βλέπεις συμπεριφορές και συμπεριφορές. Απ' όλα έχει ο μπαξές.
Είναι σύνηθες να απευθύνονται στα σχόλια αυστηρά και μόνο στο θεματοθέτη, ο οποίος και το καλλιεργεί αυτό, με τον τρόπο του. Ξενερώνω του θανατά σε τέτοια μπλογκς. Μη βλέπεις τώρα εμείς που δέσαμε η τρελοπαρέα η δική μου με την τρελοπαρέα τη δική σου! ;)
Γι αυτό σας αγαπάμε όλους! Γιατί είμαστε ούνα φάτσα! ;)
Καλό μήνα σε όλους! Άπαιχτοι είσαστε! Όλοι! Το δε άρθρο του Πετεφρή που λινκάρισες και που υπέδειξε ο ανεπρόκοπος, είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!!!! :))))
υποστηρίκτρια δεν είμαι κανενός..ο καθένας κάνει ότι γουστάρει κι αυτό ισχύει και στο μπλογκ μου..είναι η λεπτή γραμμή όμως που σου είπα (κι αν διαβάσει και το σχόλιο η γητεύτρια θα καταλάβει που αναφέρομαι και θα δει και τις δύο πλευρές)
ουφ...υπερανάλυση
το "τσου" τι είναι?σαν όχι το ξέρω εγώ :PP
καλημέρα και καλό μήνα
αν και νομίζω πως πλέον με ξέρεις γητεύτριά μου (κι ας χαθήκαμε για λίγο)
Ελαφάκι μου μη γίνει καμιά παρεξήγηση... Δεν είχε αιχμή για φίλους το σχόλιό μου έτσι; Απλώς επειδή πριν κάμποσο καιρό κάποιος μου την είπε που τόλμησα και του απηύθυνα το λόγο χωρίς την άδειά του, θεωρώ αν μη τι άλλο άκομψη τη συμπεριφορά του. Αν ήταν στο δικό μου μπλογκ, θα τον είχα κράξει χοντρά... ας έχει χάρη που ήμουν φιλοξενούμενη και δεν ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση τον θεματοθέτη. Θα τα πούμε από κοντά... ;)
Κωστή θα παίξει καμιά Αθήνα μέχρι να φύγω; Δεν έχετε καμιά δουλειά επείγουσα, εσείς οι Βολιώτες, καλοκαιριάτικα εδώ κάτω; :Ρ
elafini,
και
γητεύτρια,
Μεγαλώσαμε πιά, τις κυρίες κουμπάρες θα παίζουμε;
Ή μήπως δεν μεγαλώσαμε και τόσο;
Προσωπικά, παρεξηγούμαι με τον κόσμο πάρα πολύ δύσκολα και με όσους ή όσες αισθάνομαι φίλους (έστω δικτυακούς και εκ του μακρόθεν), ΠΟΤΈ.
Άλλο η παρεξήγηση (π.χ. εγώ αυτόν δεν τον μιλάω και άλλες σαχλαμάρες) και άλλο η αποσαφήνιση, το ξεκαθάρισμα των απόψεων (όχι των λογαριασμών, γιατί δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα).
Ελαφίνι, το "τσου" σημαίνει (σε ντοπιολαλιά) "έτοιμος". Γι' αυτό έβαλα το χαχαχα, μη νομίσεις ότι το έλεγα σοβαρά. Θα μπορούσα να πω "στο τσακ", δηλαδή παρά λίγο ή παρά τρίχα.
Αυτά με τα τσάκα τσούκα.
γητεύτρια,
Εγώ την Αθήνα τη βλέπω μόνο δια πληρεξουσίου. Με τίποτα δεν έρχομαι για δουλειά, όσο επείγουσα κι αν είναι.
Για να σε γνωρίσω, όμως, θα ερχόμουνα, το ξέρεις, πολύ-πολύ ευχαρίστως. Μόνο που δεν προβλέπεται πολυτέλεια ελεύθερου χρόνου μέχρι τον Σεπτέμβρη.
Πιό εύκολο το βλέπω να "ανέβεις" εσύ στα μέρη μας, πράγμα που αποτελεί και ανοιχτή πρόσκληση.
Φίλε μου: Έχω δεί τσοπάνηδες που μπορεί γράμματα πολλά να μη ξέρουν , αλλά άμα κουβεντιάσεις μαζί τους παθαίνεις πλάκα από τις πολλές γνώσεις που έχουν. Επίσης και από την ευγένεια ψυχής. Μερικοί δε από αυτούς έχουν τόσο κοφτερό μυαλό που είναι αυτό που λέμε πως σκίζει τη τρίχα.
Έχω γυρίσει την Ελλάδα πολλές φορές. Ετοιμόλογοι και έτοιμοι για παιχνίδι μυαλού. Δηλ, θα σου απευθύνουν το λόγο με κάποια παγίδα, και εσύ πρέπει να
λειτουργήσεις ανάλογα. Τώρα πράγματι πολύ λίγα γράμματα ξέρω, ίσα ίσα να γράφω,. Όμως για τυχόν μόρφωση που έχω , ας είναι καλά οι γυναίκες που αγάπησα. Έτυχε να είναι όλες μορφωμένες.
Φίλε μου Nίκο,
Ίσως ο τρόπος να φάνηκε ανορθόδοξος, αλλά φτάσαμε στο ζητούμενο.
Και το ζητούμενο είναι αυτό το "φίλε μου", που μπορεί να πει ο ένας στον άλλο. (Ανάριο στην αρχή, με την ελπίδα να γεμίσει στη συνέχεια).
Γειά σου ρε φίλε μελισσά!
...βεβαια η δευτερη ειναι και θανατερή.
εμείς πάντως το κλείσαμε το ραντεβού με την γητέυτρια..κι εσύ κάτσε εκεί:PP
@ cropper
:))) Ακριβώς έτσι βλέπω κι εγώ μια πενταετία τώρα, την Ελλάδα εκτός Αθήνας, με εξαίρεση κάποια νησιά.
Από καρδιάς ευχαριστώ για την ευγενική σου πρόσκληση, αλλά για φέτος αδύνατον.
Έχουμε μια ζωή μπροστά μας όμως... ;)
Σάββατο πάντως πάω τσάρκα για βιβλία και όχι μόνο, με το ελαφάκι... επιτέλους βρεθήκαμε τηλεφωνικά. :)
τι -συνεχίζεται- μπρε γράφεις στο τέλος? ''Ραντεβού τον Σεπτέμβρη'', επρεπε να πεις.....
Cropper, σας ευχαριστώ για το λινκ προς το ιστολόγιό μου
(περιττό να πω ότι αναμένω με αγωνία τη συνέχεια της ιστορίας σας)
Καλό βράδυ!
tragiko na zei kapoios etsi-tragiko kai gia tous agapimenous tou
Δημοσίευση σχολίου