Το ν’ απαντήσει κανείς σε σχόλια που έχουν γίνει στο blog πριν ένα μήνα, δεν έχει, ίσως, νόημα. Αλλά δεν μπορώ να προχωρήσω σε καινούργια κείμενα, αν πριν δεν τακτοποιήσω αυτή την “εκκρεμότητα”. Μπορεί να μην βλέπω την «Θεία Κωμωδία» ακριβώς σαν blog, αλλά περισσότερο σαν Κατάθεση, ωστόσο από την στιγμή που δημοσιεύεται ένα κείμενο, που δημοσιοποιείται η άποψη του συντάκτη του, αρχίζει ένας διάλογος. Αυτό το νόημα έχει η δημοσιοποίηση.
Λόγω της καθυστερημένης ανταπόκρισής μου, λοιπόν, για την οποία ζητώ συγγνώμη, θα περάσω τα αναπάντητα σχόλια με τις απαντήσεις μου μπροστά, σ’ ένα ενδιάμεσο κείμενο, σαν σύνδεση του προηγούμενου με το επόμενο ποστ.
γητευτρια 10.30.07 / 3ΠΜ
Στόχους εννοούσα ευγενείς. Λογοτεχνικούς και συγγραφικούς. Ακόμα και παρεΐστικους ή συντροφικούς. Ελπίζω να το πήρες σωστά. Άλλωστε ένα μπλογκ με Δάντη και να ήθελε δεν θα μπορούσε να έχει άλλου είδους στόχους. Δεν πουλάει η ποιότητα…
[cropper]: Ωραία, συμφωνούμε, αν και στο μεταξύ η συντροφιά έχει γίνει κάπως ακριβή.
η θεία μου η Τραγωδία 10.31.07 / 1ΠΜ
ας αφησουμε τις φλυαρίες
εμπρός, ας ενσκύψουμε στο κειμενο!
εμένα μου δημιούργησε πολλες εποικοδομητικες απορίες
και προς το παρον προσπαθω να τις κατατάξω να τις κατηγοριοποιησω οποτε και θα τις διεκτραγωδίσω αναλόγως Βασικά ομως η λεξη κομωδία, εχει να κανει με το κομοδίνο? τι λεει ο μπαμπινιότης αραγε?
[cropper]: Σου απαντά η Ελένη, στη συνέχεια. Ευχαριστώ που ενέσκυψες! Πρόσεχε.
eleni 11.6.07 / 9ΠΜ
ως ειδική στις πάστες φούρνου και τα λεξικά, κυρίως όταν είναι ερμητικά κλειστά, μπορώ να σε διαβεβαιώσω, ανηψιέ της τραγωδίας, ότι ναι, κομωδία και κομοδίνο από την ίδια λέξη προέρχονται, εξ ού και το πρώτο όμικρον, γιατί τα κομοδίνα είναι όπως γνωρίζουμε μικρά τραπεζάκια πάνω στα οποία αφήνουμε τα βιβλία ή τα χαπάκια πριν τον ύπνο.
πέραν αυτού η κομοδία μπορεί να έχει να κάνει με την κώμη, π.χ. μακρακώμη ψιλο΄κώμη, και έτσι ακριβώς έχει να κάνει με την έννοια του αστείου στον αντίποδα του κωμικού. πάντως και τα δυο για το ομαδικό γέλιο είναι. ψυχοθεραπεία δλδ της πόλης και του χωριού…
τώρα αν είναι δράμα και τραγωδία η θεία κωμωδία, δεν ξέρω, μόνε ξέρω ότι ό,τι και να λέει ο θείος ο δάντης, η ζωή του ήτανε τέτοια κόλαση, που το καθαρτήριο το χε για παρηγοριά… τον παράδεισο για μακρινή σκιά…
τι να πει για τον κόσμο ο κακόμοιρος!
έναν κόσμο που μόνε και τη λαλιά του καλά καλά με τόσα περάσματα, κεράσματα, σπάσματα, είχε καταργήσει…
κι οι πλούσιοι συγγενείς, και τα φαγητά τους -τη θες τελικά την πάστα φούρνου;- τουτέστιν οι ιστορίες τους, σημαδάκια στο μεγάλο δάσος των κρεμασμένων ήταν. σημαδούρες ήταν όλοι τους. κι ο θείος, κοντός, με βοτσαλάκια στην τσέπη.
[cropper]: Απάντησες στον ανηψιό, μόνε λησμόνησες το κομμωτήριο.
Στο δάσος, όποιος από συνήθεια χάνεται, τις σημαδούρες, τα βοτσαλάκια κυνηγά. Όπως ο θείος. Τα μάζεψε όλα στην τσέπη του και δεν έβρισκε τον δρόμο του γυρισμού. Κι έτσι, οι επόμενοι εμείς, όλοι, χανόμαστε. Εκτός κι αν, κάποια στιγμή, σε μια στροφή, ξεχωρίσουμε τον μεσκαλίτο ή περνώντας δίπλα από έναν θάμνο, δούμε μια ντατούρα. Εκτός κι αν, κάποια στιγμή, ξεχωρίσουμε τους συμμάχους από τις άλλες σημαδούρες. Στο δάσος των κρεμασμένων, μόνο τα διαβολοβότανα είναι που μας προστατεύουν … από τον δρόμο του γυρισμού.
Είναι βαριά η υγρασία της νύχτας στο δάσος των κρεμασμένων. Πέφτει στα βλέφαρα και τα λυγίζει. Ίσως πέσω να κοιμηθώ. Ίσως ονειρευτώ. Ίσως δω τις πέτρες να μαλακώνουν. Και για να το πω με τα δικά σου λόγια:
Ίσως απλώσω το σεντόνι του έρωτα πάνω στα χόρτα.
Και ποιος θα κοιμηθεί πάνω σ’ αυτό, ποιος θ’ απαλύνει το κορμί του με τη φύση εγκάρσια στα σπλάχνα
Ίσως απλώσω το σεντόνι του έρωτα πάνω στη νύχτα
Μα ούτε κει το δικό μου κορμί θ’ ακουμπήσει
Πάντα με τρόμαζαν τα’ αστέρια που τρέμουν, πάντα με θάμπωνε η χλόη που κλαίει κάθε πρωί.
Ίσως μια πέτρα να βρω ορφανή από χείμαρρο, παρατημένη στους δρόμους των ανθρώπων
Πέτρα σκαμμένη από νερό κι από άνεμο, πέτρα που να μη λέει καλημέρα ούτε στα διπλανά χόρτα ούτε σ’ ανύποπτα κοιμισμένα κοχύλια.
Θα μπω στου τάφου της τη σιωπή, και θα λουφάξω ολάκερη.
Χωρίς ν’ αρνιέμαι τίποτα και χωρίς να μιλάω.
Δεν ξέρω πια πώς με λένε. Ό,τι ένιωσα και απέρριψα θα το πάρω μαζί μου στο κόκκινο σεντόνι μου μέσα. Πρώτο με λιθοβολεί το σώμα μου, μετά όλοι μου οι κόσμοι.
Πρώτο με λιθοβολεί το σώμα μου, μετά όλοι οι κόσμοι μέσα μου.
Μετά η ελπίδα πως σαν πετρώσει το σώμα μου, κάθε μετάνοια θα ‘ναι νερό με ορμή, και η πέτρα θα γλυκάνει.
abirato 11.10.07 / 3ΠΜ
“Voi ch’ entrate, lasciate ogni speranza…”. Τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο, νομίζω πως δε θα υπάρξει καν “καθαρτήριο”…
Τα εύσημά μου για την αξιοπρεπέστατη παρουσίαση!!!
[cropper]: Ευχαριστώ για τα εύσημα. Τα υπόλοιπα στο προηγούμενο πόστ, του Ροΐδη.
Καθαρτήριο και Παράδεισος δεν υπήρξαν ποτέ. Και δεν θα υπάρξουν. Ήταν ουτοπικές «δυνατότητες» και όχι τόποι. Με την ανάπτυξη που παρουσίασε η Κόλαση, απορρόφησε κι αυτές τις δυνατότητες.
numb 11.12.07 / 2ΠΜ
πολύ ενδιαφέρον το πόνημά σου, φίλτατε. φανταζομαι ότι αυτό εδώ το μπλογκ θα μου δώσει τα ερεθίσματα για να διαβάσω κείμενα που είτε σνόμπαρα είτε αγνοούσα. το template δε μου άρεσε, μάλλον γιατί δεν φανερώνει ολόκληρες τις νέες αναρτήσεις. τα χρώματα μια χαρα είναι. (αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, το περιεχόμενο έχει σημασία)
[cropper]: Είναι μια βρύση που τρέχει νερό. Μόλις σκύψεις να πιεις, γίνεται δάκρυα. Και μόλις σκουπίσεις τα δάκρυα, γίνονται αίμα. Ξέρεις εσύ απ’ αυτά.
ΥΓ. Το template είναι, όντως, δύσκολο, αλλά μ’ αρέσει …
η θεία μου η Τραγωδία 11.16.07 / 5ΠΜ
ΚΑΛΑ ΜΕΓΑΛΕ, ΟΤΙ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ”ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ” ΠΟΥ ΛΕΝΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ…ΕΥΓΕ!
[cropper]:Είσαι ο πρώτος που κατάβαλε ότι όλα τον αφορούν προσωπικά ή ο τελευταίος;
surrealist 11.26.07 / 1ΠΜ
Inferno: Canto IV
[cropper]:
Ruppemi l’alto sonno ne la testaun greve truono, sì ch’io mi riscossi
come persona ch’è per forza desta;
e l’occhio riposato intorno mossi,
dritto levato, e fiso riguardai
per conoscer lo loco dov’io fossi.
Vero è che ‘n su la proda mi trovai
de la valle d’abisso dolorosa
che ‘ntrono accoglie d’infiniti guai.
Από τον ύπνο τον βαθύ μ’ αρπάζει
Μια δυνατή βροντή, με ξεπετά
Και με το ζόρι με ξυπνά.
Ξεκούραστα τα μάτια μου γυρίζω,
Ολόρθος και με προσοχή
Κοιτώ τον τόπο που βρισκόμουν να γνωρίσω.
Κι ήμουν, στ’ αλήθεια, στης αβύσσου την άκρη
Που όλους τους πόνους τους μαζεύει
Κι όλη τη θλίψη και το δάκρυ
(Πρέπει να σ’ αρέσει το απόσπασμα αυτό, γιατί το βλέπω μόνιμα στο blog σου.)
Surrealist 12.3.07 / 11ΠΜ
Πηγή: ΔΑΝΤΗΣ-νέα ζωή- εισαγωγή, μετάφραση Ν. Κούρκουλος
το όνομα Βεατρίκη(λατ. Beatrix) σημαίνει “αυτή που φέρνει την ή οδηγεί στη μακαριότητα/ευτυχία” .Θέλει να επι ότι η όψη της αντιστοιχούσε στη σημασία του ονόματός της (όπως θα πει και παρακάτω “nomina sunt consequentia rerum” παρ. xiii)
Η νέα ζωή γράφτηκε κάπου ανάμεσα στα τέλη του 1292 και το 1294…
χιιι
Όλες μου οι σκέψεις για έρωτα μιλάνε
μα δεν μπορούν ναρθούν σε συμφωνία:
τη δύναμη του προσκυνά η μία,
άλλη πως τούτο τρέλα, λέει θά ‘ναι, …
[cropper]: Μάλλον σ’ αρέσει γενικότερα ο Δάντης. Ευχαριστώ για την συμμετοχή σου, κάπως έτσι φανταζόμουνα να λειτουργήσει αυτό το blog. Πασίτσες ο ένας στον άλλο χωρίς να μας νοιάζει το γκολ. Θα επανέλθουμε στον Δάντη, δεν γίνετ’ αλλιώς.
.
.
Πάμε παρακάτω τώρα …
Τα “λόγια” της Ελένης στο σχόλιό της, είναι το ποίημα ‘Το σεντόνι του έρωτα’, από την ποιητική συλλογή της “Λάθος τρένο”.
Καμία απάντηση (η απάντηση) περιεχομένου, διότι το περιεχόμενο των απαντήσεών σου, εμπεριέχει τις απαντήσεις μου. Μα και βέβαια κατάλαβες τι είπα. Thanks!