Αισθηματική Αγωγή

Η Αλίκη ξαγρυπνούσε αλλάζοντας μηνύματα στον υπολογιστή της. Η Αλίκη, που το απόγευμα είχε για μια ακόμα φορά τσακωθεί με τον άντρα, που πριν είκοσι και βάλε χρόνια την επέλεξε, κι αυτή τον ακολούθησε, η Αλίκη που στα σαράντα πέντε της βαρέθηκε τους ατέλειωτους καυγάδες, τα οδυνηρά λόγια, βαρέθηκε πια ν’ ακολουθεί τον έναν ή τον άλλον κι αποφάσισε ν’ ακολουθεί τον εαυτό της από δω και πέρα, η Αλίκη αποφασισμένη ν’ αλλάξει τη ζωή της, ξαγρυπνούσε αλλάζοντας μηνύματα στον υπολογιστή.

Ο Πέτρος έπαιρνε τα μηνύματα της Αλίκης στον υπολογιστή του κι απαντούσε. Ο Πέτρος, που δεν είχε τσακωθεί παρά μια μόνο φορά με τη γυναίκα που επέλεξε να τον ακολουθήσει, μία και μοναδική, αλλά καίρια φορά, είχε μαλώσει μ’ αυτή τη μοναδική γυναίκα, που πριν τριάντα και βάλε χρόνια τον ακολούθησε, μέχρι που και κείνη βαρέθηκε, ο Πέτρος που στα πενήντα του ένιωθε το έλλειμμα της επαφής να τον πνίγει κι έψαχνε απεγνωσμένα για συμπληρώματα επικοινωνίας στο διαδίκτυο, ξαγρυπνούσε αλλάζοντας μηνύματα στον υπολογιστή.

Γνωρίστηκαν μέσα από τα σχόλια που άφηνε ο ένας στο blog του άλλου. Ο Πέτρος είχε αφήσει πρώτος ένα γλυκερό σχόλιο στη «Χώρα των Τραυμάτων», το μπλογκ της Αλίκης και η Αλίκη επισκέφθηκε την «Ποντικοπαγίδα», το μπλογκ του Πέτρου, αφήνοντας με τη σειρά της ένα όμορφο σχόλιο. Έτσι «γνωρίστηκαν». Οι άνθρωποι που επικοινωνούν μεταξύ τους στο ίντερνετ, εύκολα νομίζουν ότι γνωρίζονται, επειδή αναγνωρίζουν στα λόγια του άλλου μερικές σκέψεις τους. Και πολλές φορές δένονται, όπως δένονται δυο φίλοι ή δυο εραστές.

Ο Πέτρος και η Αλίκη δεν ήταν τίποτα παραπάνω από δυο φίλοι κι αυτό το ήξεραν. Δυο φίλοι που ποτέ τους δεν είχαν δει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτε ο ένας για τον άλλο, απλά μιλούσαν συχνά κι αντάλλαζαν μηνύματα.

Πώς το είπε η Αλίκη εκείνο το «δεν μπορώ άλλο»; Πώς το άκουσε ο Πέτρος;

Πώς είπε ο Πέτρος εκείνο το «θα ’θελα να ήμουν δίπλα σου αυτή τη στιγμή»; Πώς το άκουσε η Αλίκη;

Το πρωί η Αλίκη άφησε στο τραπέζι της κουζίνας, όπως πολλές φορές είχε δει στο σινεμά, ένα σύντομο μήνυμα στον άντρα που εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να μην ακολουθεί πια, οριστικά, ένα σύντομο μήνυμα που έλεγε μόνο: «Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ. Μετακόμισε στη Χώρα των Θαυμάτων». Πήρε το λεωφορείο και βρέθηκε στην πόλη του Πέτρου. Είχε το τηλέφωνό του. Του τηλεφώνησε. Ο Πέτρος ξαφνιάστηκε. Δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Ένιωσε περίεργα, αλλά πολύ όμορφα, όταν άκουσε την Αλίκη να λέει «είμαι εδώ, πού θα βρεθούμε;» κι απάντησε χωρίς δισταγμό «τώρα αμέσως, έρχομαι στον σταθμό να σε πάρω».

Μπήκε στο αυτοκίνητο και το μυαλό του άρχισε να δουλεύει στις στροφές της μηχανής. «Έρχομαι να σε πάρω; Και πού να πάω;» Δεν πίστευε πως τα μηνύματα του υπολογιστή είναι κάτι αληθινό, κάτι πραγματικό, που μπορεί να έχει συνέχεια στην πραγματική ζωή. Τα θεωρούσε ακριβώς αυτό: συμπλήρωμα επικοινωνίας, κάτι σα χάπι ή βιταμίνες. Εκτός κι αν γνωρίσεις τον άλλο από κοντά, δι’ ασπασμών και αγκάλης, όπως έλεγε. Τότε μόνο το εικονικό μπορεί να γίνει πραγματικό. «Πώς να είναι η Αλίκη; Κι αν είναι καμιά χοντρή και άσχημη;» αναρωτιόταν μπερδεμένος σε σκέψεις καθόλου ξεκάθαρες, κι αμέσως απαντούσε μόνος του «Μα τι λέω; Τι σημασία έχει; Η Αλίκη ήρθε να με βρει, γιατί χρειάζεται τη βοήθειά μου.»

Η Αλίκη περίμενε στο σταθμό τον Πέτρο και δεν άφηνε το μυαλό της να ολοκληρώσει τη διερώτηση «Τι κάνω τώρα; Τι κάνω εδώ;» Περίμενε, συγχυσμένη κι αυτή από μια δόση ελευθερίας που ένιωθε να κέρδισε, έστω άγαρμπα, έστω και βεβιασμένα. «Πώς είναι ο Πέτρος, πώς θα τον αναγνωρίσω, ποιος είναι ο Πέτρος;» αναρωτιόταν με τη σειρά της. «Τι θα γίνει τώρα;»

Κι οι δυο τους προσπαθούσαν να σχηματίσουν την εικόνα της πρώτης τους συνάντησης, προσπαθούσαν να προβλέψουν τις πρώτες στιγμές, τα πρώτα λόγια, αγνοώντας τη συνέχεια. Προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν τον ενθουσιασμό τους κι έπεφταν πάνω στα ίχνη των ενοχών τους. Ήταν μια άσχημη εισαγωγή, άσχημες σκέψεις λίγο πριν την πρώτη τους συνάντηση. Άλλες σκέψεις επιθυμούσαν, άλλες εικόνες ήθελαν να σχηματίζονται στο μυαλό τους.

Θα του πω: «Ήρθα. Εγώ είμαι η Αλίκη.»

Θα της πω: «Καλωσόρισες, πολύ χαίρομαι που σε βλέπω. Εγώ είμαι ο Πέτρος.»

Δεν θα του πω τίποτα, θα πέσω στην αγκαλιά του, σκεφτόταν η Αλίκη κι έπλαθε την εικόνα κείνης της στιγμής στο μυαλό της.

Δεν θα πούμε τίποτα, θα την σφίξω στην αγκαλιά μου, σκεφτόταν ο Πέτρος αναστατωμένος.

Θα καθίσουμε στο μπαρ να πιούμε πρώτα ένα καφέ μαζί. Θα κουβεντιάσουμε.

Θα του πω: «Διάλεξα να φύγω. Διάλεξα, μόλις τώρα, να έρθω σε σένα.»

Θα της πω: «Διάλεξα να μείνω. Διάλεξα, αιώνες τώρα, την ιστορία μου.»

Και θα φιληθούμε μέσα σε δάκρυα. Γιατί πάντα ο ένας θα επιλέγει μια ιστορία παλιά και πάντα η άλλη θα επιλέγει ένα καινούριο παραμύθι. Γιατί πάντα ο ένας θα είναι άτολμος, προσκολλημένος στις παλιές ιστορίες και πάντα η άλλη θα τολμά, κυνηγημένη απ’ τις παλιές ιστορίες. Γιατί, γιατί έτσι είναι η ζωή, η πραγματική.

Ο Πέτρος βγήκε από το αυτοκίνητο κι έστρεψε το βλέμμα του στους λιγοστούς ανθρώπους που βρίσκονταν στο σταθμό, αναζητώντας την Αλίκη. Την ίδια στιγμή η Αλίκη ανέβαινε στο λεωφορείο επιστρέφοντας στη χώρα των τραυμάτων της κι ο Πέτρος έμενε μόνος στην ίδια ποντικοπαγίδα του.

Ο ένας δεν αντίκρισε ποτέ το πρόσωπο του άλλου, όπου μόνο τα δάκρυα στέγνωναν αληθινά.