Ώρα να φεύγω

my name is dick, moby-dick

"Η αλήθεια υπάρχει.
Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί."

Όμορφη κουβέντα. Το είπε κι ο Λαζόπουλος αφού. Χαριτωμένη ρήση του Braque, κυκλοφορεί σαν κινέζικη παροιμία, αν και μοιάζει περισσότερο με γιαπωνέζικο χαϊκού.

Ημιτελές χαϊκού.

Δηλαδή σχεδόν ακριβές. Κάτι σαν τους νόμους του Νεύτωνα. Δηλαδή λάθος, αλλά δε βαριέσαι. (Βέβαια, το λάθος για την αλήθεια είναι ψέμα, δεν είναι; - την έκανα και την ατάτστ κουέστιον μου.) Χοντρικά, τη δουλειά τους την κάνουν. Στο περίπου, αλλά με τον Χάιντεγκερ και τον Σρέντιγκερ ούτε μπιλιάρδο δεν θα παίζαμε. Ενώ με τον Νεύτωνα βγαίνει καμιά καραμπόλα.

Κι έτσι ζεσταινόμαστε με κάτι τέτοιες όμορφες κουβέντες. Με βεβαιότητες για την ύπαρξη της αλήθειας. Εδώ, άλλοι είναι βέβαιοι για την ύπαρξη του θεού. Δεν τον αναφέρω τυχαία αυτόν. Διότι, όπως υπάρχει το ερώτημα «σε ποιο θεό πιστεύεις, ρε;», άλλο τόσο δικαιολογείται ν’ αναρωτιέσαι για την αλήθεια.

Ποιάν αλήθεια, αλήθεια;

Με δεδομένο ότι θεός κι αλήθεια είναι πράματα υπαρκτά, μπαίνεις σ’ ένα σωρό μπελάδες. Εις αναζήτησιν του ενός και της άλλης. Ματαίως. Καθώς, με δεδομένο ότι τούτες οι λέξεις –θεός κι αλήθεια- είναι έννοιες ανύπαρχτες, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Τι μού ‘ρθε τώρα να γράφω για την αλήθεια; Μού ‘ρθε, διότι πιστέψατε τα ψέματα που σας είπα. Κι αφού στο προηγούμενο κείμενο έχω ζητήσει συγγνώμην που δεν απαντώ στα σχόλια και δεν σας επισκέπτομαι συχνά (αλλά, ευτυχώς έχω κουμπάρο σπαθένιο κι αναλαμβάνει υπηρεσία – τέλος, δεν θα σας πω πάλι για το Γούφα), δεν μένει παρά να ζητήσω συγγνώμη για τα προηγούμενα ψέματα, το ένα συνεταιρικό, το άλλο, αυτό με το ραδιόφωνο, από μόνος μου.
Ούτε τηλεοπτική εμφάνιση υπήρξε ούτε ραδιοφωνική εκπομπή. Όσοι μάλιστα συντονιστήκαν με τη συχνότητα που έδωσα, θα διαπίστωσαν ότι είναι ο σταθμός της εκκλησίας.

Αλλά, ρε παιδιά, είστε ευκολόπιστοι. (Αυτό το λέω με συμπόνια.)

Αλλά, ρε παιδιά, διαβάζετε διαγώνια. (Αυτό δεν το λέω με συμπόνια.)

Διότι, πριν βιαστείτε να με θεωρήσετε ψεύτη, δείτε την προτασούλα του προηγουμένου κειμένου που έχω βάλει με κόκκινο τώρα, για να την προσέξετε!

Πάει κι αυτόοο……

Σχετικά με την αλήθεια τώρα, πάλι, να σας πω ότι δεν πιστεύω να υπάρχει τέτοιο πράμα. Με τις σύγχρονες θεωρίες, όχι με τον Νεύτωνα. Αυτό που (πιστεύω ότι) υπάρχει είναι ο Μύθος. Πώς λέμε «αυτό είναι μύθος!», δηλαδή μια αλήθεια ανώτερη από την αλήθεια που εξιστορεί, μια πραγματικότητα συμπυκνωμένη και παραδομένη, από γενιά σε γενιά. Ένα γεγονός ανώτερο, ουσιωδέστερο από το ίδιο. Μύθος! Αυτός μάλιστα! Αξίζει να περιπλανηθείς εις αναζήτησίν του. Και να πλανηθείς αμέτρητες φορές. Αλλά για τον Μύθο. Όχι για την αλήθεια και το ψέμα. Όχι για το χοντρικά αληθινό, αλλά για το νόημα της επί ξυρού ακμής διαδρομής. Εδώ είμαστε. Στην διαδρομή. Όχι σ’ όποια κι όποια διαδρομή, αλλά σ’ αυτή μόνο, την επί ξυρού ακμής. Και μη ρωτήσετε τι εννοώ. Τουλάχιστον οι Έλληνες ή οι στην ελληνική παιδεία μετέχοντες δεν δικαιούνται να ερωτούν. Ο εθνικός μας ύμνος διότι, πρώτο στίχο αυτό έχει. Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή. Για όσους δεν τον διαβάζουν κι αυτόν διαγώνια, εδώ, στην κόψη του σπαθιού, εδώ, στις αλλεπάλληλες ανατροπές της στιγμής που διέρχεται, στην διαδρομή, επομένως, του παρόντος, πριν γίνει παρελθόν, πριν έρθει το μέλλον, εδώ, στην ατέλειωτη αλυσίδα των απειροελάχιστων, εδώ στην τρομερή -επειδή αίμα χρειάζεται- κόψη, σε γνωρίζω: εσένα, νόημα της ελευθερίας, εσένα, νόημα της αλήθειας, εσένα νόημα της ζωής. Και ταυτόχρονα, ανακαλύπτω ότι έτσι όπως η μια στιγμή ανατρέπεται από την άλλη, έτσι όπως σχίζεται από την κόψη του σπαθιού και ματώνει, ποτέ δεν θα φτάσω σ’ εσένα, νόημα της ελευθερίας, σ’ εσένα, νόημα της αλήθειας, σ’ εσένα νόημα της ζωής.

Αλλά τι να γράψεις σ’ ένα μπλογκ; Τι να γράψεις σ’ ένα κείμενο που οι περισσότεροι θα το διαβάσετε διαγώνια; Τι να πεις χωρίς συμπόσιο;

Και πώς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου, όταν σου δίνεται η ευκαιρία να συναντήσεις έναν άνθρωπο, που σού ‘χει δώσει σημάδια ότι τέτοια διαδρομή διαβαίνει, έναν άνθρωπο που θα ‘θελες να κάνεις φίλο σου, και πετάς την ευκαιρία. Όχι για τ’ άλλα. Γι’ αυτό απολογούμαι.

13.Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι?
Δεν ξέρω…
Σίγουρα όχι, αλλά εάν το καρτέρι ήταν μόνο για λίγο… προτιμώ την κατανόηση του θανάτου…

Έτσι φαίνεται…

.
.
.
Γιατί, διαβάζοντας την απάντηση αυτή, το μυαλό μου πήγε στον καρχαρία του (ίδιου) ποιητή:

Διονυσίου Σολωμού

Ο Πόρφυρας

Kοντά 'ναι το χρυσόφτερο και κατά δω γυρμένο,
π' άφησε ξάφνου το κλαδί για του γιαλού την πέτρα
κι εκεί γρικά της θάλασσας και τ' ουρανού τα κάλλη
κι εκεί τραβά τον ήχο του μ' όλα τα μάγια πόχει.
Γλυκά 'δεσε τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου
κι α δεν είν' ώρα για τ' αστρί θε να συρθεί και νά 'βγει.
(Xιλιάδες άστρα στο λουτρό μ' εμέ να στείλ' η νύχτα !).
Πουλί πουλάκι που λαλείς μ' όλα τα μάγια πόχεις,
ευτυχισμός α δέν ειναι το θαύμα της φωνής σου,
καλό δεν άνθισε στη γη, στον ουρανό, κανένα.
Δεν το 'λπιζα να 'ν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο !
Aλλ' αχ, αλλ' αχ, να μπόρουνα σαν αστραπή να τρέξω,
ακόμ', αφρέ μου, να βαστάς και να 'μαι γυρισμένος
με δυο φιλιά της μάνας μου, με φούχτα γη της γης μου !".
Kι η φύσις όλη τού γελά και γένεται δική του.
Eλπίδα, τον αγκάλιασες και του κρυφομιλούσες
και του σφιχτόδεσες το νου μ' όλα τα μάγια πόχεις.
Nιος κόσμος όμορφος παντού χαράς και καλοσύνης.


Aλλ' απαντούν τα μάτια του τρανό θεριό πελάγου
κι αλιά, μακριά 'ναι το σπαθί, μακριά 'ναι το τουφέκι!
Kοντά 'ν' εκεί στο νιον ομπρός ο τίγρης του πελάγου·
αλλ' όπως έσκισ' εύκολα βαθιά νερά κι εβγήκε
κατά τον κάτασπρο λαιμό που λάμπει ωσάν τον κύκνο,
κατά το στήθος το πλατύ και το ξανθό κεφάλι,
έτσι κι ο νιος ελεύτερος, μ' όλες τες δύναμές του,
της φύσης από τσ' όμορφες και δυνατές αγκάλες,
οπού τον εγλυκόσφιγγε και του γλυκομιλούσε,
ευτύς ενώνει στο λευκό γυμνό κορμί π' αστράφτει,
την τέχνη του κολυμπιστή και την ορμή της μάχης.
Πριν πάψ' η μεγαλόψυχη πνοή χαρά γεμίζει:
Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του.

Aπομεινάρι θαυμαστό ερμιάς και μεγαλείου,
όμορφε ξένε και καλέ και στον ανθό της νιότης,
άμε και δέξου στο γιαλό του δυνατού την κλάψα.

Θα το ξαναπώ:

Πριν πάψ' η μεγαλόψυχη πνοή χαρά γεμίζει:
Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του.

Γι' αυτή την μικρούλα στιγμή της αστραπής, της ανατροπής, γι' αυτήν την κόψη του σπαθιού την τρομερή, αξίζει κάθε περιπλάνηση. Είτε πόρφυρας είναι είτε φάλαινα ...