.
και ξαφνικά
το είναι
γίνεται ήταν
το τρομακτικό στον θάνατο…
τα παρελθόντα
που σταμάτησαν να μεγαλώνουν
την ίδια στιγμή
που
ο άνθρωπος πεθαίνει
και το καλό του ταξίδι
είναι το σφραγισμένο παρελθόν του
στη μνήμη μας
αυτό μόνο
πατέρα
καλοτάξιδος
.
.
21 σχόλια:
Απλά σιωπώ....
Καλό του ταξίδι!!!
Φιλί καλέ μου φίλε και μεγάλη Γλαρένια αγκαλιά
Φεύγοντας, είδα τον τίτλο σου...
Τελικά για έναν περίπατο έχουμε έρθει εδώ κάτω.
Ας προσπαθήσουμε και να ευχηθούμε, στο τέλος του να μη βρεθούμε ηττημένοι από θεριά...
Εσύ που κάνεις όμορφες περιγραφές, μίλησέ μας, όταν η ψυχή σου θελήσει να το κάνει, γι' αυτό μας τον περίπατο.
Καλό σου βράδυ!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
ο θάνατος των γονιών μας...
εχω χάσει και τους δύο.
Κάθε φορά που τους σκέφτομαι, λυπάμαι που είμαι άθεη, γιατι αν δεν ήμουν, θα τους μίλαγα με την ελπίδα να με ακούσουν.
Και τωρα τους μιλάω και λέω, "α ρε μπαμπά πόσο σ αγαπούσα και δεν το ήξερα"!
καλό ταξείδι μπαμπά-κρόπερ!
................................
καλό ξημέρωμα καλοί μου!
κι είμαστε ακόμα ζωντανοί...
ένας δρόμος είναι η ζωή. ο πατέρας τον τελείωσε. καλά νομίζω.
καμιά φορά νομίζεις απώλεια το τέλος, μα μήπως είναι ακριβώς το αντίθετο;
καλοτάξιδος, στην αθέατη πλευρά του κόσμου ο πατέρας σου κρόππερ-κληρονόμε όλων των καλών του πατέρα σου. να ζεις να τον θυμάσαι και να χαίρεσαι.
Κωστη...ειναι βαρυ το χερι μου..αλλα αστο στον ωμο σου.
Kwsti , bale deytero.. kai min enilikio8eis , ase na paiksoume ta paixnida mas ligo akoma. xaroumenos na sai , na tou kaneis to xatiri.
kai .. to nou sou e, giati sigoura iparxei metempsyxwsi.
ti na gine arage??
pame sto manteio stin parga, twra pou boltarei na mas pei to mystiko!
Kai ena poiima paidiko 8a afisw
me eixe iremisei apo enan xamo
eyxomai na xei akoma energia
Σκόνη και στάχτη και φωτιά
και κόκκινα παλάτια
πνιχτού ανέμου ευωδιά
στου θάνατου τα μάτια
Κρύο το άγγιγμα σου γιέ,
σαν σίδερο κι ατσάλι,
μπροστά σου μαύρα,σάπια δές
του κόσμου όλα τα κάλη
Κούρε λιγνέ και άχαρε,
πατέρα κάθε πόνου,
κάθε λιγμού,κάθε κραυγής,
κάθε ανθρώπου μόνου
Ίσως είν’η ώρα μου κόντα
να με καλοσορίσεις
κι απ’το κρασί σου σαν παιδί
με μιάς να με μεθύσεις
Ίσως φροντίσεις να με πας
σε μέρη πιο ωραία,
ίσως μονάχα να ζητάς
στη λύπη την παρέα
Ίσως να είσαι μια ζωή
δίχως κραυγές και πόνο,
ίσως να είσαι η σιωπή,
το τέλος μας και μόνο
20 / 8 / 1999
Αμήν.
Πλέον δεν έχει χαντάκι να πηδήσεις απέναντι, το χάσμα θα το κουβαλάς μόνος σου.
Ένα κομμάτι από τη σάρκα σου θα ξεκορμιστεί και θα αρχίσει να τρέχει πλάι σου, ένα διπλανό χάσμα θα δημιουργηθεί στου σταδίου τον έσω διάδρομο, ενώ εσύ θα εκτοπιστείς μια θέση παραδίπλα, οπου είναι μικρότερες οι κλίσεις και ο ανταγωνισμός με τα λυσσαλέα νιάτα.
Κάθε διάδρομος χωρίζει γενιές με χάσματα και ο αγώνας έχει ξεχωριστό για τον καθένα τερματισμό, δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι, δεν άκουσε κανένας τον πυροβολισμό, ούτε καν ο πρώτος, το μεγάλο μπάμ, γιατί ακόμη και αν το σύμπαν συσταλεί κάποια στιγμή, ο αντίλαλος του δεν θα μπορεί να υπερπηδήσει το χάσμα του ανθρώπου από τον κόσμο του.
Όλα χάσματα και η ζωή μια προσπάθεια να τα κλείσει, να τα γιατρέψει, να τα γεμίσει, να τα αγκαλιάσει και να τα φιλήσει.
Τελειώνοντας ο αγώνας του καθενός, κλείνει με ένα χαμόγελο, γιατί την φόρα, την δύναμη και την ζωή εμφύσησε στον συναγωνιστή του από τα αριστερά λαμπαδηδρόμο.
Θέλω να πιστεύω στη ζωή μετά το θάνατο...
θα έχω λόγους, όπως και κείνοι που δεν το πιστεύουν
ή δεν θέλουν να το πιστεύουν
έτσι
με την πεποίθηση ότι εκεί που πάει εκεί που φτάνει
σε χρόνο που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε...
θα είναι ευτυχισμένος
αφήνω το ακόλουθο από
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ και κράτησέ το γιατί νομίζω κάπως έτσι ταξίδεψε...
" Είμ ‘ ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είν’ οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είν’ όλες αισθήσεις.
Σκέφτομαι με τα μάτια και τ’ αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.
Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.
Γι αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη
νιώθω θλιμμένος που την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΟΖΕΣΤΑ
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να ‘χει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ΞΕΡΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ "
να είσαι καλά με τους δικούς σου ανθρώπους!
Καλοτάξιδος!
Σε τέτοιες στιγμές ειλικρινά δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη!
Ενηλικίωση όπως το λες!
Για σου Κωστή.
Θέλω να σε πάρω τηλ.
Συλλυπητήρια...
Καλό του ταξίδι
Συλληπητήρια. Ξέρεις οι δυνατοί δεσμοί μένουν άθικτοι μέσα μας ακόμα κι αν φεύγει ο ένας συνδαιτυμόνας, όταν κοιτάς προς τα μέσα θα το βλέπεις. Νά'σαι καλά και κουράγιο.
Καλό του ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων! Τον αγαπάμε κι εμείς που μας χάρισε τέτοιον φίλο... κι ας μην τον ξέραμε.
Καλή δύναμη φίλε! Να ζήσεις να θυμάσαι τα όμορφα που περάσατε μαζί.
Μια αγκαλιά σφιχτή! Έχεις όλη την αγάπη μου!
Χθες σου έγραψα ένα σχόλιο κι εξαφανίστηκε. Εκτός αν λείπεις κι έχεις βάλει μετριασμό όπως κι εγώ.
Σου εύχομαι καλό κουράγιο και να είσαι καλά να τον θυμάσαι! Είμαι σίγουρη πως ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, αν κρίνω από τον φίλο που μας άφησε...
Καλό του ταξίδι εκεί ψηλά...
καλές μου φίλες
Γλαρένια,
Ange-ta
Abttha,
Pandiony,
Surrealist,
Dyosmaraki,
Γητεύτρια
καλοί μου φίλοι
Κώστα,
Κουμπάρε,
Νίκο,
Αργοναύτη,
Ανέστη
σας ευχαριστώ.
Pandiony, ιδιαιτέρως για το ποίημα
Surrealist, ιδιαιτέρως για το απόσπασμα, πολύ ταιριαστό, λες και τον ήξερες!
Γητεύτρια, δεν έχω βάλει περιορισμό στα σχόλια, αλλά κάτι συμβαίνει και δεν εμφανίζεται το τελευταίο.
Απ' το widget στο τέλος της σελίδας, όταν κι αυτό λειτουργεί βλέπω πως υπάρχει σχόλιο, χωρίς να μπορώ να το διαβάσω, παρά μόνο αν γίνει νέο σχόλιο.
Kosta από Πάτρα
καλώσόρισες και
ξέρω δεν σε πειράζει
που ήταν τέτοια η στιγμή.
σ' ευχαριστώ για την ωραία εικόνα της σκέψης σου.
...
(τρεις τελείες για να εμφανισθεί το προηγούμενο σχόλιο.)
Δεν άργησα φίλε μου, ήρθα νομίζω την ώρα που έπρεπε, γιατί είχα κάτι να πώ, κάτι που έμαθα, για τις σκόνες που οι απώλειες μοιράζουν και κάνουν τα μάτια να αναβλύζουν υγρασίες.
Το κενό σου, δισάκι στον ώμο, που θα το γεμίζεις με τα άρρητα, τα λόγια τα ανείπωτα, με τα χρέη σου πυξίδες και οδηγούς, με την προίκα σου εικόνες και λόγια, μέχρι να γενείς πιο πλούσιος απ όσο μπορούσες και να σταθείς απέναντι κάποια στιγμή, στο τέλος του μονοπατιού σου, που θα σε περιμένει εκείνος που τον περίμεναν με τη σειρά τους προγονικοί κλάδοι.
η ενηλικίωση ξεκινά από τη στιγμή που κόβονται οι ομφάλιοι λώροι και που απομακρύνεται το δίχτυ ασφαλείας του ακροβάτη, ακριβώς τη στιγμή που ο συγγραφέας αφήνει κατα μέρος τη χαρτούρα του και ζεί τα πάθη των ηρώων του
Kosta από Πάτρα,
- ποτέ δεν είν’ αργά.
όταν συμβαίνει κάτι, πάντα αυτή είναι η ώρα του ...
είναι κάτι συγγραφείς, αδιόρθωτοι,
που βάζουν ήρωες με πάθη συγγραφής.
(συγγραφείς λέμε, όχι μπλογκεράδες με δίχτυα ανασφάλειας, που ξεχνούν ακόμα και το μπλογκ τους.)
Δημοσίευση σχολίου