θα δούμε

Αυτό το "θα δούμε" μπήκε βιαστικά σαν τίτλος, μόνο και μόνο για να πιάσει τον τόπο ή μάλλον τον χρόνο, σημαίνοντας "θα δούμε τι θα γράψουμε αργότερα".
Ήθελα ν' ανεβάσω ένα κείμενο πριν πάει 3 ΜΑΪ 2007, οπότε θα υπήρχε κατάληψη στο blog, αλλά απορροφημένος με τις βόλτες στις μπλογκο-γειτονιές, σχολιάζοντας εδώ και κεί, πήγε η ώρα 23:53. Δεν θα προλάβαινα.
Έμεινε, λοιπόν, μόνο του το "θα δούμε" να φυλάει το μέρος, μη και το πάρει ο χρόνος.

Όταν ήρθε η ώρα ν' ασχοληθώ πάλι, βλέπω ένα "θα δούμε" μόνο, μετέωρο ...
Σαν ερώτηση : Τί θα δούμε, λοιπόν;
Σαν απάντηση : Δεν θα δούμε σήμερα τ' ολόγιομο φεγγάρι, έχει συννεφιά.
Σαν ερώτ-απάντηση : Τί άλλο να δούμε; τά'χουμε δεί όλα.
Και σαν διερώτηση: Για να δούμε τί θα δούμε ...

Σκέφτηκα να τ' αφήσω έτσι μόνο, ακίνητο. Πλάκα θάχει να τσιμπήσει και κανένα σχόλιο;

Έμοιαζε, τελικά, σαν εκείνο το "ελεύθερο θέμα" της έκθεσης. Ερχόταν ο καθηγητής και μ' ένα ύφος περίεργο (σαν εδώ σας έχω παλιοκουμμούνια) έλεγε: σήμερα θα γράψετε θέμα ελεύθερο.
Και μείς αμήχανοι, χασκογελώντας και κοιτώντας μιά το ταβάνι, μιά τον άδειο πίνακα, δεν γράφαμε για την αποταμίευση και τα καλά της, ούτε για άλλα θέματα "σκλαβωμένα", αλλά γράφαμε για ένα θέμα ελεύθερο.
Ελεύθερο από τί; Ούτε από την επιδίωξη καλού βαθμού ήταν ελεύθερο, ούτε από την επίδειξη καθωσπρεπισμού ήταν ελεύθερο, αλλά ούτε από τους εαυτούς μας ήταν ελεύθερο. Ήταν κι αυτό ένα θέμα δεσμευμένο απ' όλες τις συμβάσεις, που ποτέ δεν μας εγκαταλείπουν οι άτιμες. Ποτέ δεν ελευθερωνόμαστε απ' αυτές. Ούτε καν στο ημερολόγιο. (Το παλιό κρυφό ημερολόγιο, όχι τούτο δώ το δημόσιο). Και τότε γράφαμε - όσοι γράφατε - με την έγνοια μην το βρεί η μαμά, ο μπαμπάς, ανθρώπου μάτι ή μην το δείξουμε από μόνοι μας ή μην γίνουμε γνωστοί συγγραφείς και δημοσιεύσουν κάποτε τις σελίδες του.

Θυμάμαι, μια φορά, μπήκε ο φιλόλογος φουριόζος στην τάξη και κρεμάει ένα σακάκι στον πίνακα. Εκεί που νομίζαμε ότι θα μας έλεγε να το ζωγραφίσουμε, όπως στα τεχνικά (τί θυμάμαι σιγά - σιγά, τα τεχνικά, τα οικοκυρικά για τα θηλέων και τα αρχαία ελληνικά από τ' αρχαία όμως), θέμα ελεύθερο, λέει στα γρήγορα. Βάλαμε τα γέλια. Τί να γράψεις για ένα κρεμασμένο σακάκι; Ούτε το παλιό ριγέ σακάκι το διπλοσταυροκουμπωτό δεν ξέραμε τότε. Κι έτσι, γράψαμε ο καθένας του κεφαλιού του. Γράψαμε για καινούρια σακάκια, για παλιά σακάκια και για καθόλου σακάκια. Και πήραν καλό βαθμό οι περισσότεροι. Εκτός από μένα που πήρα τον χειρότερο, γιατί είχα γράψει για έναν γκρινιάρη, που όλο έλεγε ότι θα φύγει και δεν έφευγε, όλο έλεγε ότι θα τους παρατήσει και δεν τους παράταγε, μέχρι που παράτησε το σακάκι του στην άκρη ενός δρόμου. Και βρήκανε το σακάκι, αλλ' αυτόν δεν τον βρήκανε.

Από τότε, δεν φόρεσα ποτέ σακάκι ούτε γραβάτα, μ' ενα τάχα μου συμβολισμό ότι έγω και καλά δεν ακολουθώ τις συμβάσεις. Όμως εκείνες μ' ακολουθούν. Βλέπεις δεν είναι σακάκι να τις παρατήσεις στην άκρη του δρόμου ...

Αυτά ...