Ξένο σώμα (συνέχεια και τέλος)

Με φώναξαν οι γονείς του μήπως και τον συνεφέρω. Τον ρώτησα «τι έγινε» και κλαίγοντας μου είπε «παίζαμε». Όσο συνηθισμένος κι αν ήμουν με την παράξενη κατάσταση του φίλου μου, αυτό το «παίζαμε» ακούστηκε σαν έκρηξη, σαν μαχαιριά. Γιατί, μέσα απ’ αναφιλητά και κραυγές, αυτό το «παίζαμε» του γέρικου παιδιού, συμπύκνωνε όλη του την τραγωδία. «Σε κορόιδευαν;» τον ρώτησα. «Όχι, αλλά δεν ήμασταν ίδιοι», ήταν η απάντησή του.

Έμεινα να τον κοιτάω κι ήρθε κοντά μου, ηρέμησε σιγά-σιγά. «Εμείς είμαστε ίδιοι;» με ρώτησε με μάτια ακόμη υγρά και βλέμμα γεμάτο αγωνία. Δεν απαντούσα, μόνο σκεφτόμουνα "ίδιος, ποιός με ποιόν". Ήθελα να του πώ ότι κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλον, αλλά στο τέλος είπα «ναι, εμείς είμαστε ίδιοι».

Προσπαθούσα να φανταστώ το μέλλον του. Που θα οδηγούσε αυτή η κατάσταση; Ένας άνθρωπος στα 35 του τώρα, σύμφωνα με την ταυτότητά του, πτυχιούχος του πολυτεχνείου, που δεν ξέρει και δεν θυμάται τίποτα, εκτός από τα τελευταία πέντε του χρόνια. Που σκέπτεται και φέρεται σαν παιδί πέντε χρονών. Ο κόσμος τον έβλεπε σαν έναν ακόμη καθυστερημένο φουκαρά και είχε δίκιο. Αυτό ήταν κι έτσι έδειχνε. Εγώ, όμως, πώς να τον έβλεπα;

Σαν τον αγαπημένο φίλο; Αυτός, είχα πιστέψει ότι χάθηκε.

Σαν ένα παιδί, πολύ φυσιολογικό πνευματικά, αλλά μέσα στο μεγάλο σώμα;

Το παιδί ήταν ένα σχεδόν ξένο βάρος και το σώμα τόσο οικείο.
.
.
Άρχισε, λοιπόν, να εκπαιδεύεται εντατικά ο φίλος μου, με την βοήθεια δασκάλων και ψυχολόγων, κι ήταν σα να μεγάλωνε φυσιολογικά ένας άνθρωπος, αλλά με τριάντα χρόνια καθυστέρηση. Όλοι οι γνωστοί και φίλοι βοηθούσαν κι όσο απομακρυνόταν από την δεύτερη παιδική του ηλικία, όσο ξαναμεγάλωνε, γινόταν πιο εύκολο για τους άλλους. Δεκαπέντε χρόνια μετά το ατύχημα, είχε γίνει ένας αφελής σαρανταπεντάρης, ήξερε, δηλαδή ξανάμαθε, όλες τις βασικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, έκανε φίλους και παρέες νέες και κόντεψε να με ξεχάσει. Δηλαδή μόνος μου αποτραβήχτηκα. Εκείνος πάντα με αποζητούσε, αλλά δεν ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτή τη «διαδικασία». Στο χτίσιμο μιας νέας προσωπικότητας, που από τη μια έσβηνε κάθε ενδόμυχη ελπίδα μου να ξαναβρώ τον παλιό μου φίλο κι από την άλλη αρνήθηκα να αναμιχθώ, από φόβο κι από το βασανιστικό ερώτημα που μ’ έτρωγε όλα αυτά τα χρόνια «μήπως φταίω εγώ; Μήπως οι συζητήσεις για τα σκοτάδια της ψυχής έπαιξαν ρόλο στο ‘ατύχημα’ του φίλου μου;» Έτσι, έμεινα στο περιθώριο και μόνο πού και πού τηλεφωνούσα να μάθω νέα και σπανιότερα τον έβλεπα. Έφτασα στο σημείο ν’ αρνηθώ στον πατέρα του, γέρο άνθρωπο που αγωνιούσε για το μέλλον του παιδιού του όταν αυτός φύγει, που ήρθε και μου ζήτησε να προσλάβω το παιδί του υπάλληλο στο γραφείο. Αναγκάστηκα να του εξηγήσω τους φόβους μου κι ο φίλος βρήκε άλλη δουλειά.
.
.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια, πέρασε κι άλλη ζωή. Ο φιλαράκος είχε, εν τω μεταξύ, δεχθεί την ιδέα ότι του συνέβη ένα ατύχημα, έμαθε για την «προηγούμενη» ζωή του, αστειευόταν, μάλιστα, με τις δυο του ζωές και συνέχιζε να μην θυμάται την πρώτη. Διάβαζε πολύ και οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του, εφημερίδες, βιβλία, περιοδικά, σελίδες στο internet. Οι μέρες του περνούσαν ήσυχα, τα βράδια του όμως ήταν άλλη ιστορία. Όταν έμενε μόνος γινόταν ανήσυχος, στριφογυρνούσε στο κρεβάτι, δεν βολευόταν πουθενά. Κάποιες φορές, μ’ έπαιρνε στο τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα κι ακουγόταν λαχανιασμένος, κουρασμένος, σα να πάλευε ακόμη μ’ ένα αταίριαστο σώμα, σα ν’ αγωνιζόταν να ταιριάξει τις δυο ζωές του. Με ρωτούσε λεπτομέρειες από τα χρόνια πριν το ατύχημα και παραπονιόταν ότι τον εγκατέλειψα. Μέχρι που σταμάτησε να μου τηλεφωνεί κι εγώ σταμάτησα να έχω νέα του.
.
.
Βρεθήκαμε λίγα χρόνια αργότερα στην κηδεία του πατέρα του. Ίσα που με χαιρέτησε και το πρόσωπό του ήταν θυμωμένο. Γύρισα σπίτι σε άσχημη κατάσταση κι από την επόμενη μέρα άρχισα να ρωτάω όσους είχαν επαφή μαζί του, να μάθω πώς είναι, πώς τα περνάει ο φίλος. Συνειδητοποιώντας ότι μέσα μου αναφερόμουν πάντα στον παλιό μου φίλο, άκουγα για την δεύτερη ζωή του, μάθαινα ότι ήταν ένας πολύ εντάξει τύπος, με πολλά ενδιαφέροντα και χιούμορ και ότι κάπου-κάπου χάνεται στον κόσμο του, αλλά όχι για πολύ. Όλα καλά, μου έλεγαν, μην ανησυχείς. Δεν μου είπαν ότι ήταν μόνος, ότι τα βράδια που ήταν μόνος συνέχιζε να τρώγεται με τον εαυτό του, κάθε νύχτα, όλες τις νύχτες. Και δεν μου είπαν ότι συνέχεια αναρωτιέται για τα τριάντα χαμένα του χρόνια.
.
.
.
Σήμερα, μπήκα στο blog για ν’ απαντήσω στα φρέσκα σχόλια. Είχα μέρες να μπω κι ήταν μαζεμένα αρκετά. Σταμάτησα στα δύο τελευταία:

ο/η ανώνυμος είπε…

Ποιός είσαι ρε πούστη;

Εγώ, ποιος είμαι ’γω;

3 Αυγ 2007 4:21:00 πμ

ο/η ανώνυμος είπε…

Β Ο Η Θ Ε Ι Α

3 Αυγ 2007 4:21:00 πμ

.
.

Την ίδια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Μόλις είχε ρίξει το σώμα του για δεύτερη φορά απ’ τον πέμπτο. Μόλις πέθαναν και οι δύο οριστικά.

.

.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αντί επιλόγου προσθέτω σήμερα (5.8.07) την τελευταία ανάρτηση της ΙΟΝ.

Όσα προσπάθησα να εκφράσω μ' ένα σωρό αράδες, το κατάφερε καλλίτερα με μιά εικόνα και πολύ λίγες λέξεις...

τη στιγμή σου φοβάσαι κι όχι το θόρυβο των άλλων.

πάντα σε αυτό το θόρυβο επικρατούσε η σιωπή σου

ανίκανη να πει.

να φανερώσει

πως ζούσες

γιατί ζωή ήταν

τότε

μισή αφημένη.

μισή δική σου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το "Ξένο σώμα" αναρτήθηκε με αφορμή ένα ποστ του numb

και τελείωσε με ένα ποστ της ΙΟΝ.

Χρειάζεται να πω κι άλλα για την αξία του blogging?