... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...

[Μίλαν Κούντερα]
__________________________________________________

Παρασκευή, Αυγούστου 03, 2007

Ξένο σώμα (συνέχεια και τέλος)

Με φώναξαν οι γονείς του μήπως και τον συνεφέρω. Τον ρώτησα «τι έγινε» και κλαίγοντας μου είπε «παίζαμε». Όσο συνηθισμένος κι αν ήμουν με την παράξενη κατάσταση του φίλου μου, αυτό το «παίζαμε» ακούστηκε σαν έκρηξη, σαν μαχαιριά. Γιατί, μέσα απ’ αναφιλητά και κραυγές, αυτό το «παίζαμε» του γέρικου παιδιού, συμπύκνωνε όλη του την τραγωδία. «Σε κορόιδευαν;» τον ρώτησα. «Όχι, αλλά δεν ήμασταν ίδιοι», ήταν η απάντησή του.

Έμεινα να τον κοιτάω κι ήρθε κοντά μου, ηρέμησε σιγά-σιγά. «Εμείς είμαστε ίδιοι;» με ρώτησε με μάτια ακόμη υγρά και βλέμμα γεμάτο αγωνία. Δεν απαντούσα, μόνο σκεφτόμουνα "ίδιος, ποιός με ποιόν". Ήθελα να του πώ ότι κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλον, αλλά στο τέλος είπα «ναι, εμείς είμαστε ίδιοι».

Προσπαθούσα να φανταστώ το μέλλον του. Που θα οδηγούσε αυτή η κατάσταση; Ένας άνθρωπος στα 35 του τώρα, σύμφωνα με την ταυτότητά του, πτυχιούχος του πολυτεχνείου, που δεν ξέρει και δεν θυμάται τίποτα, εκτός από τα τελευταία πέντε του χρόνια. Που σκέπτεται και φέρεται σαν παιδί πέντε χρονών. Ο κόσμος τον έβλεπε σαν έναν ακόμη καθυστερημένο φουκαρά και είχε δίκιο. Αυτό ήταν κι έτσι έδειχνε. Εγώ, όμως, πώς να τον έβλεπα;

Σαν τον αγαπημένο φίλο; Αυτός, είχα πιστέψει ότι χάθηκε.

Σαν ένα παιδί, πολύ φυσιολογικό πνευματικά, αλλά μέσα στο μεγάλο σώμα;

Το παιδί ήταν ένα σχεδόν ξένο βάρος και το σώμα τόσο οικείο.
.
.
Άρχισε, λοιπόν, να εκπαιδεύεται εντατικά ο φίλος μου, με την βοήθεια δασκάλων και ψυχολόγων, κι ήταν σα να μεγάλωνε φυσιολογικά ένας άνθρωπος, αλλά με τριάντα χρόνια καθυστέρηση. Όλοι οι γνωστοί και φίλοι βοηθούσαν κι όσο απομακρυνόταν από την δεύτερη παιδική του ηλικία, όσο ξαναμεγάλωνε, γινόταν πιο εύκολο για τους άλλους. Δεκαπέντε χρόνια μετά το ατύχημα, είχε γίνει ένας αφελής σαρανταπεντάρης, ήξερε, δηλαδή ξανάμαθε, όλες τις βασικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, έκανε φίλους και παρέες νέες και κόντεψε να με ξεχάσει. Δηλαδή μόνος μου αποτραβήχτηκα. Εκείνος πάντα με αποζητούσε, αλλά δεν ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτή τη «διαδικασία». Στο χτίσιμο μιας νέας προσωπικότητας, που από τη μια έσβηνε κάθε ενδόμυχη ελπίδα μου να ξαναβρώ τον παλιό μου φίλο κι από την άλλη αρνήθηκα να αναμιχθώ, από φόβο κι από το βασανιστικό ερώτημα που μ’ έτρωγε όλα αυτά τα χρόνια «μήπως φταίω εγώ; Μήπως οι συζητήσεις για τα σκοτάδια της ψυχής έπαιξαν ρόλο στο ‘ατύχημα’ του φίλου μου;» Έτσι, έμεινα στο περιθώριο και μόνο πού και πού τηλεφωνούσα να μάθω νέα και σπανιότερα τον έβλεπα. Έφτασα στο σημείο ν’ αρνηθώ στον πατέρα του, γέρο άνθρωπο που αγωνιούσε για το μέλλον του παιδιού του όταν αυτός φύγει, που ήρθε και μου ζήτησε να προσλάβω το παιδί του υπάλληλο στο γραφείο. Αναγκάστηκα να του εξηγήσω τους φόβους μου κι ο φίλος βρήκε άλλη δουλειά.
.
.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια, πέρασε κι άλλη ζωή. Ο φιλαράκος είχε, εν τω μεταξύ, δεχθεί την ιδέα ότι του συνέβη ένα ατύχημα, έμαθε για την «προηγούμενη» ζωή του, αστειευόταν, μάλιστα, με τις δυο του ζωές και συνέχιζε να μην θυμάται την πρώτη. Διάβαζε πολύ και οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του, εφημερίδες, βιβλία, περιοδικά, σελίδες στο internet. Οι μέρες του περνούσαν ήσυχα, τα βράδια του όμως ήταν άλλη ιστορία. Όταν έμενε μόνος γινόταν ανήσυχος, στριφογυρνούσε στο κρεβάτι, δεν βολευόταν πουθενά. Κάποιες φορές, μ’ έπαιρνε στο τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα κι ακουγόταν λαχανιασμένος, κουρασμένος, σα να πάλευε ακόμη μ’ ένα αταίριαστο σώμα, σα ν’ αγωνιζόταν να ταιριάξει τις δυο ζωές του. Με ρωτούσε λεπτομέρειες από τα χρόνια πριν το ατύχημα και παραπονιόταν ότι τον εγκατέλειψα. Μέχρι που σταμάτησε να μου τηλεφωνεί κι εγώ σταμάτησα να έχω νέα του.
.
.
Βρεθήκαμε λίγα χρόνια αργότερα στην κηδεία του πατέρα του. Ίσα που με χαιρέτησε και το πρόσωπό του ήταν θυμωμένο. Γύρισα σπίτι σε άσχημη κατάσταση κι από την επόμενη μέρα άρχισα να ρωτάω όσους είχαν επαφή μαζί του, να μάθω πώς είναι, πώς τα περνάει ο φίλος. Συνειδητοποιώντας ότι μέσα μου αναφερόμουν πάντα στον παλιό μου φίλο, άκουγα για την δεύτερη ζωή του, μάθαινα ότι ήταν ένας πολύ εντάξει τύπος, με πολλά ενδιαφέροντα και χιούμορ και ότι κάπου-κάπου χάνεται στον κόσμο του, αλλά όχι για πολύ. Όλα καλά, μου έλεγαν, μην ανησυχείς. Δεν μου είπαν ότι ήταν μόνος, ότι τα βράδια που ήταν μόνος συνέχιζε να τρώγεται με τον εαυτό του, κάθε νύχτα, όλες τις νύχτες. Και δεν μου είπαν ότι συνέχεια αναρωτιέται για τα τριάντα χαμένα του χρόνια.
.
.
.
Σήμερα, μπήκα στο blog για ν’ απαντήσω στα φρέσκα σχόλια. Είχα μέρες να μπω κι ήταν μαζεμένα αρκετά. Σταμάτησα στα δύο τελευταία:

ο/η ανώνυμος είπε…

Ποιός είσαι ρε πούστη;

Εγώ, ποιος είμαι ’γω;

3 Αυγ 2007 4:21:00 πμ


ο/η ανώνυμος είπε…

Β Ο Η Θ Ε Ι Α

3 Αυγ 2007 4:21:00 πμ

.
.

Την ίδια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Μόλις είχε ρίξει το σώμα του για δεύτερη φορά απ’ τον πέμπτο. Μόλις πέθαναν και οι δύο οριστικά.

.

.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αντί επιλόγου προσθέτω σήμερα (5.8.07) την τελευταία ανάρτηση της ΙΟΝ.

Όσα προσπάθησα να εκφράσω μ' ένα σωρό αράδες, το κατάφερε καλλίτερα με μιά εικόνα και πολύ λίγες λέξεις...























τη στιγμή σου φοβάσαι κι όχι το θόρυβο των άλλων.


πάντα σε αυτό το θόρυβο επικρατούσε η σιωπή σου


ανίκανη να πει.

να φανερώσει

πως ζούσες


γιατί ζωή ήταν

τότε

μισή αφημένη.

μισή δική σου.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Το "Ξένο σώμα" αναρτήθηκε με αφορμή ένα ποστ του numb

και τελείωσε με ένα ποστ της ΙΟΝ.

Χρειάζεται να πω κι άλλα για την αξία του blogging?


35 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ποιός είσαι ρε πούστη;

Εγώ, ποιός είμαι 'γω;

Ανώνυμος είπε...

Β Ο Η Θ Ε Ι Α

Γουφ είπε...

το κατάλαβα όλο !

Ανώνυμος είπε...

"Σίγουρα, η περιγραφή της συνάντησης αυτής έχει την ανάγκη μια πολύ δυνατής πέννας, θέλει λογοτεχνικές ικανότητες που δεν διαθέτω".

Πάλι θα διαφωνήσουμε φιλαράκο. Και τη δυνατή πέννα έχεις και τις λογοτεχνικές ικανότητες διαθέτεις.
Βουρ, λοιπόν, για το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο.

μελονικος είπε...

Είχε δίκαιο ο Ναμπ . Τόσο δυνατό το θέμα και τόσο καλά το έδωσες που αρρωστήσαμε
Έχεις το χάρισμα. Ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο..

numb είπε...

Τουλάχιστον αυτός έχασε 30 χρόνια από τη ζωή του εξαιτίας του ατυχήματός του. Σκέψου πόσοι ζούνε (νομίζουν ότι ζούνε), ενώ στην πραγματικότητα είναι νεκροί. Και δεν το 'χουν πάρει ακόμη χαμπάρι.

Καλώς τα έβαλες τα σχόλια μέσα στο κείμενο. Γιατί έδωσες μια ανάσα οξυγόνου, πριν την τελική ασφυξία.

Unknown είπε...

όλο πραγματικό.
πέρα για πέρα.
το σκιαγραφικό που δίνουν στα ψυχογραφήματα, όπως στις αγγειογραφίες, πονάει.
ποτίζει βλέπεις κάποιες στιγμές.
όλο πραγματικό.

διαταγή που γράφεται για να μη γίνει:
φίλε κρόππερ (φίλοι δεν είμαστε;), φίλε, τις δυο τελευταίες γραμμές. από πέμπτο σε πέμπτο. αναίρεσέ τις.
είναι κι αυτές πολύ εύκολες. σαν πραγματικές.

την αγάπη μου
ε

μελονικος είπε...

Μου αρέσει η στρογκυλάδα και η σαφήνεια των γραπτών σου. Σαν παλιός καλός πεζογράφος Επίσης η δωρική λιτότητα.. Μακάρι να’ξερα πολλά γράμματα να σου’γραφα
κι’άλλα.

μαριάννα είπε...

Απόπειρα συγγραφής, απολύτως επιτυχής! Τόσο που μάσησα και σου θύμωσα πολύ στο τέλος. Πολύ όμως! Δεν παίζουν ρε συ έτσι. Δέθηκε κόμπος το στομάχι μου. Έφαγα ότι είναι αληθινό γεγονός. Κι είχα συγκλονιστεί το ζώον! Μέχρι που έφτασα στην αναφορά των σχολίων που βρήκες και καλά, και αναφώνησα: Κωστή θα σε σκοτώσω!
Στη φυλάω να ξέρεις... Είσαι κι εσύ σαν τους άλλους! Σχεδόν όλοι οι ποιητές και οι συγγραφείς είσαστε διαταραγμένοι! Με αρρώστησες να κλαίω το παλικάρι! Έχει εξαφανιστεί κι ο Βαγγέλης κι αγριεύτηκα... :ΡΡΡΡ
Τη σακούλα σου, το μαχαίρι σου και γρήγορα για βρούβες!
:))))))))

ab irato είπε...

"Μόλις είχε ρίξει το σώμα του για δεύτερη φορά απ’ τον πέμπτο. Μόλις πέθαναν και οι δύο οριστικά". Κάτι που συμβαίνει σχεδόν καθημερινά, σχεδόν σε όλους μας - κι ας μην το συνειδητοποιούμε...

cropper είπε...

εκλήπτωρ,
τότε μάλλον πρέπει να το ξαναγράψω.

cropper είπε...

αργοναύτη,
Διαφωνούμε, αλλά μ' αρέσει (ο τρόπος που σκέφτεσαι).
:))
Τί λες καλέ; Και το blog τί το έχουμε, που είναι και φτηνό;
Εδώ θα τα "πούμε" όλα. Τα βιβλία τα γράφουν οι συγγραφείς.

cropper είπε...

ανώνυμε,
Συγχώρα με καλέ μου φίλε.
Ήσουν ένα λάθος μου.

cropper είπε...

Νίκο,
Σ' ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τα πολύτιμα σχόλια.

Κι εγώ μακάρι νά μιλούσα την γλώσσα των δέντρων! Τότε να 'δεις τί θα σου έγραφα για τον Μαθουσάλα και τον Ξεχασμένο Γίγαντα.

cropper είπε...

numb,
Για τα χαμένα χρόνια και τις χαμένες ζωές που μας νικάνε ήταν το ποστ.
Γι' αυτή την αρρώστια που μας ξεστρατίζει (αποπροσανατολίζει, όπως γράφεις κι εσύ) και μόνο σε κάποιες στιγμές συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι αλλού. Ακόμα και δεύτερη ευκαιρία να μας δοθεί, πάλι ανήμποροι ν' αντισταθούμε είμαστε.

cropper είπε...

abttha,
Έχεις δίκιο να "διατάζεις" φιλενάδα. Θα ήταν πιο καλά χωρίς τις δυο τελευταίες γραμμές.
Αλλά, έγραψα και στα σχόλια της πρώτης συνέχειας, πρόκειται για μια διασκευή και συντόμευση ενός πολύ μεγαλύτερου κειμένου. Το τέλος, μάλιστα (με τα 2 σχόλια στο βlog), ήταν τωρινή προσθήκη, σε αντικατάσταση πολλών παραγράφων. Όταν γράφτηκε το κείμενο δεν υπήρχαν blog, ούτε καν κινητά τηλέφωνα.

Γουφ είπε...

OXI μην το κάνεις! και δεν εχει πολυκατοικίες εδώ, γκρεμνά μονάχα αλλα πιάνω ίλιγγο να ανεβω, μη, μη, ορκίζομαι,τιποτα δεν καταλαβα, πως να το καταλάβω μπρε αφού ουτε καν το διαβασα, χα χα χα χα...

cropper είπε...

Γητεύτρια,
Έχεις ένα τρόπο να με ανεβάζεις, ρε παιδί μου.
Άκου "Είσαι κι εσύ σαν τους άλλους! Σχεδόν όλοι οι ποιητές και οι συγγραφείς είσαστε διαταραγμένοι!"

Καλά, για ποιητής δεν το συζητάω, καθόλου, αλλά έγινα αμέσως συγγραφέας. Τόσο εύκολο ήταν. Να πάω, τότε, για βρούβες αμέσως.

ΥΓ. Τον Βαγγέλη τον έχω τιμωρία, όχι διακοπές.
:)))

cropper είπε...

Alterapars,
Νομίζω ότι ταιριάζει η ίδια απάντηση που έκανα στο σχόλιο του numb.

Άλλα μας συμβαίνουν, άλλα συνειδητοποιούμε κι αλλιώς φερόμαστε.
Περνούμε σαν σκιές δίπλα από την αλήθεια της ζωής και ούτε που την βλέπουμε ούτε που μας βλέπει.

cropper είπε...

Εκλήπτορα,
Σε περίπτωση που επιμένεις να τραγουδήσεις ποιήματα, θα σου το φέρω ολόκληρο να σ'το διαβάσω.

Vangelis είπε...

Καλησπέρα cropper.
Είσαι δυνατός.
Προχώρα.

Εκδόσεις «ο καλός ο μύλος τ’ αλέθει όλα.»

cropper είπε...

Καλώς τον Βαγγέλη.
Άντε παιδάκι μου, το κοινό σου ανησυχεί και σε αποζητά.

night blue είπε...

An kai den trellainomai gia ton Van Morrison, polu wraio kommati ayto.

night blue είπε...

Efialtiko. Elpizw na min einai apo tin pragmatiki sou zwi.

night blue είπε...

Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

cropper είπε...

Vain,
Όχι, είναι που μερικές φορές μπερδεύω την πραγματικότητα μ την ζωή.

Καλό βράδυ

και για το Van Morrison δεν σηκώνω κουβέντα.

Γουφ είπε...

Kalά, το διαβάζω τώρα, αλλα σε καθιστώ υπέυθηνο για ότι πάθω.

cropper είπε...

εκλείπτορα,
φτου φτου φτου!
Μην πάθεις ούτε έκλειψη ούτε εκλαμψία κι ό,τι είναι, προσωρινό να είναι...

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστω για το καλοσωρισμα,ωραιο το θεμα σου και υπαρχει και το αντιθετο ετσι?γερασμενα παιδια

ion είπε...

...συνέχισε..γράφοντας αυτά που θέλουν να ακουστούν..
**το ξαναλέω..τιμή μου..

cropper είπε...

Σοκολάτα,
αν εννοείς εμένα, ναι.
Ένα παιδί είμαι, κάπως ... ώριμο.
:)))

cropper είπε...

ION,

(Κοίτα που ήρθαν τα σοκολατάκια μαζεμένα!)

Σ' ευχαριστώ! Πολύ, όμως...

ange-ta είπε...

Γιατί, απομακρύνεσαι από τη δεύτερη ζωή του;
Σε τρομάζει η σκέψη της συντροφιάς με κάποιον που γνωρίζεις από παλιά, ενώ αυτός έχει χάσει το παρελθόν;
Σκέφτομαι, πόσό ωραία διηγηματα θα μπορούσες να γράψεις, στο ίδιο πάντα πλαίσιο.
Αυτός που ζει μια άλλη ζωή και σύ που γνωρίζεις και τις δύο.
Ας πούμε, ότι βγαίνετε για πατατάκια ή για τσίπουρο. Αυτός για πρώτη φορά στη δεύτερη ζωή του, ενώ εσύ θυμάσαι και μια άλλη πρώτη φορά με τον φίλο σου.
Τότε που είχατε και οι δυό μεθύσει, ενώ εσύ τώρα δεν τολμάς, γιατί τον προσέχεις.

Λέω δηλαδή.

καταπληκτικό κείμενο.
Αν βρώ την Λεγκαιν, θα στη στείλω δώρο.
φιλιά πολλά

cropper είπε...

ange-ta,
Με τρομάζει η λήθη. Η απώλεια του παρελθόντος είναι τρομακτική, όχι του μέλλοντος (ο Κούντερα στον τίτλο).

ange-ta είπε...

Εμένα με τρομάζει πιο πολύ η πολιτιστική λήθη, η ομαδική απώλεια της ιστορίας μας.
Και η προσωπική βέβαια. Γιατί είναι ένας θάνατος. Η μάλλον, τι άλλο είναι ο θάνατος παρά απώλεια μνήμης;;

"Προσπάθησε να πει κάτι γλυκό, αλλά η γλώσσα του κρεμόταν στο στόμα του, όπως ένα σάπιο φρούτο απ' το κλαδί, και η καρδιά του ήταν ένα παράθυρο, μπογιατισμένο μαύρο." (Bernard Malamud)

π ε ρ ί π α τ ο ς (αρχείο):

φρέσκα σχόλια:

Widget by ReviewOfWeb