Εγώ είμαι ο cropper

Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα. Νόμιζε ότι ήταν άρρωστος. Έκανε να σηκωθεί, αλλά δεν μπόρεσε να σταθεί όρθιος. Αφέθηκε να πέσει στο κρεβάτι. Έμεινε ξαπλωμένος, ακίνητος.

Ήταν μόνος. Με τα μάτια ανοιχτά, με το μυαλό άδειο, προσπάθησε ν’ αντιδράσει. Προσπάθησε να σκεφτεί. Τον έπιασε πανικός. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Ζορίστηκε, προσπάθησε να συγκεντρωθεί κάπου, οπουδήποτε, αλλά ήταν αδύνατο. Λες και το μυαλό του απέκρουε όλες τις σκέψεις, λες και υπήρχε μια βαριά κλειδωμένη πόρτα. Όχι πόρτα. Μια βαριά μαύρη βελούδινη κουρτίνα, ένα πέπλο. Πέπλο; Σήκωσε το χέρι του κι έψαξε τον αέρα, πάνω και γύρω του. Δεν μπορούσε να δει τίποτα. Άνοιξε το στόμα και φώναξε, ούρλιαξε δυνατά και ξαφνικά πάγωσε. Δεν άκουσε καμιά φωνή. Δεν άκουσε τη φωνή του.

«Λες να πέθανα; Να είναι ο θάνατος αυτός; Χαζομάρες», είπε κι έδιωξε αμέσως απ’ το νού του αυτή τη σκέψη. Χαμογέλασε. Να, αυτό ήταν μια σκέψη. Αναρωτήθηκε αν είχε πεθάνει και, πιο πριν, νόμιζε ότι υπάρχει ένα πέπλο γύρω του που δεν τον αφήνει ούτε να σκεφτεί ούτε να δει ή ν’ ακούσει. Άρα πεθαμένος δεν είναι. Τώρα να δούμε αν είναι ζωντανός.

Κοιμήθηκε πάλι κι αμέσως, άρχισε να βλέπει ένα όνειρο. Το ήξερε ότι έβλεπε όνειρο. Έβλεπε κάποιον σκυμμένο πάνω από ένα μπαούλο. Ήταν αυτός, ο ίδιος. Έψαχνε τις παλιές φωτογραφίες. Είχε σκορπίσει τις περισσότερες γύρω του. Ήταν πολλές κι είχαν απλωθεί σ’ όλο το πάτωμα, σ’ όλο το δωμάτιο. Σηκώθηκε και όπως γύρισε είδε το πρόσωπό του. Τρόμαξε και ξύπνησε με μια κραυγή.

«Μα, αυτός δεν ήμουνα εγώ. Γιατί νόμιζα ότι ήμουνα εγώ; Έκανα λάθος; Γίνονται λάθη στα όνειρα; Αφού ήξερα, ήμουν σίγουρος, ότι εγώ ο ίδιος ήμουν κι έψαχνα να βρω εκείνη τη φωτογραφία . Πάντως, μπορώ τουλάχιστον να σκέφτομαι.»

Σηκώθηκε, μπόρεσε τώρα να σηκωθεί, άνοιξε το παράθυρο και μπήκε το φως του πρωινού. «Στο διάβολο, τι έπαθα; Τι με πείραξε;» Κάθησε στην άκρη του κρεβατιού κι έπιασε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια. Τα γένια του τον ενοχλούσαν. Γένια; Μπήκε τρέχοντας στο λουτρό, άνοιξε το φώς και κοίταξε στον καθρέφτη. Έμεινε να κοιτάζει. Το είδωλό του ήταν αυτός. Αυτός, αυτός που είδε στ’ όνειρό του. Έκανε δυο βήματα πίσω κι άπλωσε τα χέρια στον καθρέφτη. Το είδωλο μιμούταν τις κινήσεις του. Σα να προσπαθούσαν δυο άνθρωποι με απλωμένα τα χέρια να φτάσει ο ένας τον άλλο. Ή να μείνει μακριά ο ένας απ’ τον άλλον. Μούγκριζε κλαίγοντας «Ποιος είμαι; Ποιος είμαι; Αυτός; Ποιός είμ' αυτός;»

Ανέβηκε κουτρουβαλώντας τη σκάλα και μπήκε στη σοφίτα. Πάνω απ’ το ανοιγμένο μπαούλο τον είδε σκυμμένο που έψαχνε τις παλιές φωτογραφίες. Βρήκε αυτήν που ζητούσε, σηκώθηκε κι όπως γύρισε, ησύχασε. Ήταν αυτός. Ο ίδιος.

.

.

- Ρε Κωστή. Αυτό το κρασί πολύ με πείραξε χθες. Αφού νόμιζα ότι ήμουνα εσύ.

- Εσένα λένε Κωστή, ρε μαλάκα. Μην πίνεις άλλο, σε πειράζει. Εγώ είμαι ο cropper.

.

.

.

ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ: εισαγωγή

Καλώς ήλθατε!

Είμαι ο cropper. Ελάχιστα γνωστός από το blog “π ε ρ ί π α τ ο ς“.

… … …

Αν χρειάζονται -σε κάποιους- λίγα λόγια, για να εξηγήσουν:

α.) “προς τί” αυτό το blog και

β.) γιατί “ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ”,

ας διαβάσουν τις γραμμές που ακολουθούν.

==> Για όσους δεν έχουν ανάγκη δικαιολογίες κι εξηγήσεις, θα αναφερθώ αμέσως στις “Οδηγίες Χρήσης”.

· Υπάρχει, λοιπόν, όπως σ’ όλα τα ιστολόγια, η αρχική σελίδα. Εδώ θα γίνονται οι αναρτήσεις (post) των κειμένων και τα σχόλια όσων επιθυμούν. Σ’ αυτήν τη σελίδα φαίνονται μόνο οι πρώτες προτάσεις από τα δύο πιο πρόσφατα ποστ, που για να τα διαβάσετε ολόκληρα, πρέπει να πατήσετε το ποντίκι στον τίτλο τους.

· Στο κάτω μέρος (footer) της σελίδας υπάρχουν οι τίτλοι από τα προηγούμενα κείμενα (”Recently”), που μπορείτε με τον ίδιο τρόπο να δείτε ολόκληρα. Αυτά, για τους μη εξοικειωμένους με την WordPress ή την συγκεκριμένη εμφάνιση της σελίδας.

· Από ‘κει και πέρα, υπάρχουν τρεις άλλες σελίδες - ΚΟΛΑΣΗ, ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, όπου θα μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα στα οποία θ’ αναφέρονται οι αναρτήσεις της αρχικής σελίδας.

Και περνώ στις “δικαιολογίες”.

α.) Προς τί αυτό το blog;

Αν ο “π ε ρ ί π α τ ο ς” είναι ένα χόμπι, αυτό το blog είναι το χόμπι του περίπατου. (Θα μπορούσα να το πω “το χόμπι του χομπιού!!!). Αν είναι κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό, θα το δείξει η πορεία.

Είναι σίγουρο ότι “Η Θεία Κωμωδία” θα διψάει για αναγνώστες. Για αναγνώστες που θα βοηθούν με τον σχολιασμό τους οποιαδήποτε συζήτηση, ερμηνεία, ανάλυση, κριτική, με αφορμή ένα κείμενο. Αναγνώστες που θα συμμετέχουν στην εξέλιξη του blog, χωρίς να είναι επαγγελματίες (δίχως οι τελευταίοι να αποκλείονται, αντίθετα, η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη), γιατί το ζητούμενο είναι η απήχηση του κειμένου σ’ όσους (όπως κι εγώ) δεν έχουν κανενός είδους επαγγελματική σχέση με τον γραπτό λόγο.

Είναι σίγουρο ότι “Η Θεία Κωμωδία” θα είναι προβληματική. Οι αναρτήσεις λίγες και αραιές. Πρώτον, από έλλειψη χρόνου. Δεύτερον, από γενικότερες δικές μου ελλείψεις. Και τρίτον, επειδή θα χρειάζεται κάποιος χρόνος και κάποιες σιωπές για να λειτουργήσει ένα κείμενο.

Τα υπόλοιπα τ’ αφήνω σε σάς. Ούτως ή άλλως, θα μπορούσα να πω μόνο: “Προς τί; Γιατί έτσι μ΄αρέσει” , αλλά όλη η ιστορία γίνεται για να βρεθούν δυο - τρεις ακόμα που να γουστάρουν!

β.) Γιατί “ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ”;

Η Θεία Κωμωδία του Δάντη (Dante Alighieri: La Divina Commedia) ή απλώς Κωμωδία, όπως ήταν ο αρχικός τίτλος της, αποτελείται από πληθώρα στοιχείων, που κατανέμονται στα τρία μέρη της. Έχει τόση ποικιλία, όση, σχεδόν, η ίδια η ζωή. Είναι, από μια άποψη, μίμηση της πραγματικότητας, όπως είναι όλη η τέχνη, γενικότερα, αλλά σκοπός του Δάντη ήταν η αναπαράσταση ολόκληρης της ανθρώπινης εποποιίας. Ταυτόχρονα, όμως, είναι μια κορυφαία στιγμή της ποίησης, μια νίκη, ένας θρίαμβος της (ιταλικής) γλώσσας, στον οποίο αξίζει κάθε τιμή. Μόνο ένα έργο, τα Ομηρικά Έπη, είναι περισσότερο αναγνωρίσιμο, παγκόσμια, από την Θεία Κωμωδία, τουλάχιστον για τον δυτικό πολιτισμό. Τέλος, η Θεία Κωμωδία είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας, αφού ο Δάντης βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο.

Η Θεία Κωμωδία είναι μια ιστορία για την Πτώση του ανθρώπου, για την Κάθαρση και τη Λύτρωσή του. Επομένως, όσα αναφέρονται στην προηγούμενη παράγραφο και η δομή της, τρία μέρη χωρισμένα σε άσματα (canti), καθώς και η αλληγορία της αυτοβιογραφίας και οι συμβολισμοί του ποιήματος, μου φάνηκαν περισσότερο από κατάλληλα για να δώσουν έναν τίτλο στο παρόν blog.

Θα πω και πάλι ότι όλα είναι ζήτημα προσωπικών προτιμήσεων, οπότε, ίσως δεν ήταν αναγκαίο να γραφούν όλα τα προηγούμενα. Αλλ’ αφού γράφηκαν, ας μείνουν.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Προς τιμήν της Θείας Κωμωδίας, λοιπόν, και για να ξεκινήσει το παραμύθι κι η συζήτηση, ακολουθούν τρία μικρά αποσπάσματα , σε μετάφραση Ανδρέα Ριζιώτη:

Dante: La Divina Commedia

Inferno, canto IX (55-63)

…

“Τα πίσω γύρνα και τα μάτια κλείσε –

γιατί αν φανεί η Γοργόνα και τη δεις,

στον κόσμο τον επάνω ν’ ανέβεις δε μπορείς”.

Έτσι είπε ο δάσκαλος - κι ο ίδιος με γυρίζει

και δεν τον φτάνουν τα δικά μου χέρια,

μα και με τα δικά του τα μάτια μου σφαλίζει.

Ω σεις που τη νοημοσύνη έχετε γερή,

κάτω απ’ το πέπλο των παράξενων των στίχων

ψάξτε να δείτε την αλήθεια την κρυφή.

…

---

Απαντήσεις to “Inferno, canto IX”

Feed για αυτή τη καταχώρηση Trackback Address

---

1. 1 surrealist Τρίτη, 11 Δεκέμβριος 2007 σε 5:57 μ.μ

   canto IX (45-54)

   “Κοίτα”, μου λέει, “τις φοβερές τις Ερινύες.
   Στ΄αριστερά είν’ η Μέγαιρα
   στα δεξιά είν΄η Αληχτώ, που κλαίει
   κι η Τισιφόνη μες στη μέση

   κι ύστερα σώπασε.

   Τα στήθια με τα νύχια τους ξεσκίζανε κι οι τρεις
   τα χέρια τους χτυπούσαν και φωνάζαν τόσο,
   που απ΄τον φόβο μου στον ποιητή κολλάω.
   “Έλα, Μέδουσα, : έλα να τον πετρώσουμε”,
   κάτω κοιτώντας φωνάζαν κι οι τρεις
   “κρίμα που δεν εκάμαμε το ίδιο του Θησέα”.

2. 2 cropper Τετάρτη, 12 Δεκέμβριος 2007 σε 10:22 μ.μ

   Την Μέδουσα ο καθρέφτης δεν τη φοβάται.
   Ούτε ο Περσέας.

   Το ζήτημα είναι: ποιος κατέχει την κεφαλή της.
   Η Αθηνά ή ο Φόρκυς; Ο Φόρκυς ή ο Ποσειδών; Εμείς ή οι άλλοι;

3. 3 surrealist Παρασκευή, 14 Δεκέμβριος 2007 σε 1:46 π.μ.

   Ούτε εκείνη φοβόταν τον καθρέφτη, αλλά απ’ το καθρέφτισμά της, έπαψε; Έπαψε;

   ΑΟΡΑΤΟΣ ο Περσέας, όταν είδε το καθρέφτισμα, της Μέδουσας, στην ασπίδα του, της πήρε το κεφάλι.
   Το έβαλε στο σακίδιο…
   Η Μέδουσα έπαψε; Όχι…

   Το φοβερό της πρόσωπο κρυμμένο, προστατεύει ότι βρίσκεται στον εσωτερικό μας κόσμο, την ασυνειδησία απ’ τη συνείδηση…

   Όσο για το ζήτημα,
   πάντα υπήρχε μια αιμομικτική σχέση, ένα «κήτος», το χάος, για να τ’ ορίζουν οι προβολές μας… εάν σε αυτές επιτεθούμε μέσω της συνείδησης, τη Μέδουσα δεν “κοιτάξαμε”…
   και σωστά: ποιος κατέχει την κεφαλή της; Εμείς ή οι άλλοι;
   Πάντα ο -«άλλος»- εαυτός μας.

   canto VI (27-33)

   Κι όπως το πεινασμένο το σκυλί γαυγίζει,
   Και σταματά όταν να τρώει αρχίζει,
   Κι άλλο δε νιώθει παρά καταβροχθίζει,
   Έτσι έκαναν και τούτες οι τρεις φάτσες οι αποκρουστικές
   Του δαίμονα του Κέρβερου που ξεκουφαίνει τις ψυχές
   που κάλλιο θά ‘θελαν νά ‘σαν κουφές.

Dante: La Divina Commedia

Purgatorio, canto IV (1-12)

…

Σαν μέσα μας μια αίστηση

χαρά ή λύπη τη συνέχει

όλη η ψυχή εκεί πια συγκεντρώνεται

και τίποτ’ άλλο δεν προσέχει -

και τούτο δείχνει ότι σφάλλουν όσοι πιστεύουν ότι μέσα

η μια ψυχή, πλάι σε μιαν άλλη, μπορεί να βασιλεύει.

Γι’ αυτό, σαν η ψυχή είναι για τα καλά στραμμένη

σ’ ό,τι ακούει ή σ’ ό,τι βλέπει

κυλάει ο χρόνος χωρίς να τον καταλαβαίνει-

γιατί άλλη η αίστηση που ακούει

κι άλλη αυτή που όλη την προσοχή της συγκεντρώνει:

η πρώτη σαν δεμένη κι η άλλη λεύτερη.

…

---

Απαντήσεις to “Purgatorio, canto IV”

Feed για αυτή τη καταχώρηση Trackback Address

---

1. 1 surrealist Τρίτη, 11 Δεκέμβριος 2007 σε 5:27 μ.μ

   canto IV (84-87)

   Άν συμφωνείς, να μάθω θά’θελα όμως
   σαν πόσο μακριά τραβά τούτος ο δρόμος
   γιατί ο ανήφορος
   πηγαίνει ψηλότερα απ’ όσο η ματιά μου ανεβαίνει

2. 2 cropper Τετάρτη, 12 Δεκέμβριος 2007 σε 9:53 μ.μ

   SURREALIST,

   Ανήφορος; Ανήφορος είναι αυτός ο δρόμος, που χάριν ελπίδας, αν και σου καίει τα πνευμόνια, έχει πρόσημο “+” ;
   Δεν μ’ ενδιαφέρει πια. Δεν σκαρφαλώνω, δεν ψάχνω για κορυφές. Γέρασα και παίρνω το δρόμο πίσω.
   Καταρριχιέμαι, όχι μακριά. Στο επιτόπιο βάθος. Αλλά, μη νομίζεις, αν και τα γόνατα κόβονται, το πρόσημο δεν είναι “-”. Γιατί το “0″ δεν έχει πρόσημο. Το ίδιο κι ο δρόμος.

   Αντιγράφω τον εαυτό μου. Στα ίσια. Ούτε απ’ την καλή ούτε απ’ την ανάποδη.

3. 3 surrealist Παρασκευή, 14 Δεκέμβριος 2007 σε 2:42 π.μ.

   “+”
   “-”
   άπειρο το ανθρώπινο λάθος, αλλά με σημείο αναφοράς το μηδέν όλα αλλάζουν και λειτουργεί το υπέρτατο ον, ο άνθρωπος.
   Το επιτόπιο βάθος είναι το πιο βαθύ, γιατί με συστολή και γνώμη το βαδίζεις και είναι το δυσκολότερο, ποιός να του πάει κόντρα.
   Ο δρόμος σταθερός, πάντα ο ίδιος, στο επιτόπιο βάθος, μόνο εκεί, απλά αργούμε να φτάσουμε σε τόπο δίχως πρόσημο, θα φτάσουμε;

   Αντιγράφεις, σε αντιγράφει, τον εκπαιδέυεις σε εκπαιδεύει, παιδέυει στα ίσια…

   Απαντάει ακριβώς, ούτε από την καλή ούτε από την ανάποδη, σε κατασπαράζει, τον κατασπαράζεις.

   Μας θέλει όπως είναι εκείνος, ο άλλος μας εαυτός, όμοιους… πώς γίνεται;

   canto ΧIV (84-87)

   Απ’ όσα έσπειρα, ετούτο το σανό θερίζω.
   Ω γένος των ανθρώπων, γιατί μες στην καρδιά ποθείτε
   ό,τι απαγορεύεται με τους συντρόφους σας να μοιραστείτε;

Dante: La Divina Commedia

Paradiso, canto IV (1-21)

Σαν κάποιος όπου μπροστά σε δυο τροφές το ίδιο νόστιμες

δεν έβαλε στο στόμα του ούτε μια για να χορτάσει,

από πείνα θα πέθαινε, ελεύθερος μ’ ανίκανος ν’ αποφασίσει,

έτσι κι αρνί όμοια θε να φοβότανε

δυο λύκους το ίδιο πεινασμένους,

ή σαν το κυνηγόσκυλο το άβουλο μπροστά σε δυο ζαρκάδια:

έτσι ένιωθα την πίεση απ’ τις αμφιβολίες,

που μ’ έκαναν για τούτο να σωπαίνω

μη νιώθοντας ούτ’ ενοχή μήτε και περηφάνια.

Σώπαινα, όμως στο πρόσωπό μου

η επιθυμία να μάθω ήταν ζωγραφισμένη

πιο έντονα παρά που να μιλούσα.

Κι ως έκανε ο Δανιήλ τον Ναβουχοδονόσορα

ν’ απαλλαγεί απ’ τη μάνητα που άγριο τον είχε κάνει,

έτσι έκανε κι η Βερενίκη κι είπε:

“Καλά θωρώ πόσο σε βασανίζουνε

κι οι δυο οι απορίες, έτσι που δεν μπορείς

από μονάχος σου να εκφραστείς.

Λες μέσα σου: “Αφού ισχυρή είν’ η θέληση η καλή,

γιατί οι βίαιες πράξεις ενός άλλου

πρέπει να μου μικραίνουν την ανταμοιβή;”

…

---

Απαντήσεις to “Paradiso, canto IV”

Feed για αυτή τη καταχώρηση Trackback Address

---

1. 1 surrealist Τρίτη, 11 Δεκέμβριος 2007 σε 5:45 μ.μ

   canto IV (57-60)

   Άν στο νου του έχει ότι τ’ άστρα ρυθμίζουν
   κάθε καλό ή κάθε κακό φταίξιμο, τότε
   μπορεί το τόξο του να σημαδεύει κάποι’ αλήθεια.

   …

   canto IV (105-111)

   Σε τούτο το σημείο σκέψου:
   η βία με τη βούληση σαν σμίξουν,
   δε γίνεται τα κρίματα να σβήσουν.

   Η απόλυτη η βούληση δε θέλει το κακό
   το δέχεται όμως όταν φοβηθεί
   πως σε χειρότερο κακό θα πέσει αν αντισταθεί.

2. 2 cropper Τετάρτη, 12 Δεκέμβριος 2007 σε 10:12 μ.μ

   SURREALIST,

   canto μόνο του (-4 έως 0)

   Σημάδεψα την αλήθεια που είδα στο φώς
   ενός αστεριού.
   Κι όταν το βέλος μου έφτασε
   τ΄αστέρι δεν ήταν.

   Σημάδεψα το Χάος και το πέτυχα - με την πρώτη.

   …

   canto μόνο του (-8 έως -5)

   Ποτέ δεν στάθηκ’ ικανό το Καλό να διαλύσει τις άμυνες
   Ποτέ δεν στάθηκ’ ικανό να το υποδεχτώ
   ποτέ δεν λύγησα από το βάρος της Καλοσύνης.
   Μόνο μια φορά.

3. 3 surrealist Παρασκευή, 14 Δεκέμβριος 2007 σε 2:11 π.μ.

   canto μόνο του

   «Canto General» από τον Μίκη Θεοδωράκη (παραπομπή Pablo Neruda)
   «Canto Olympico»

   και

   «Canto Castrato», Aira Cesar , έκδοση: Μεταίχμιο, μετάφραση: Ζακοπούλου, Γεωργία

   Η συνέχεια…

   canto I (1-3)

   Η δόξα Εκείνου που τα πάντα κινεί
   το σύμπαν διατρέχει και λάμπει
   πιότερο από τη μία μεριά, λιγότερο από την άλλη.

Όλες οι εικόνες είναι του Gustave Doré (1832-1883), από την εικονογράφηση της Θείας Κωμωδίας.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Ο Δάντης (1265 - 1321) άρχισε να γράφει την Θεία Κωμωδία σε ηλικία 35 ετών και περιγράφει την προσπάθεια του ανθρώπου - ή μάλλον ελάχιστων ανθρώπων - να ξεπεράσουν την ανθρώπινη κατάσταση και να πλησιάσουν κοντά στον Θεό. Στην εποχή του ήταν αυτονόητο ότι αυτός είναι ο σκοπός της υπέρβασης της ανθρώπινης κατάστασης. Σήμερα, το πλησίασμα στο Θεό, το “θείον”, όπως κι αν το εννοεί ο καθένας μας, καθώς και το περιεχόμενο, το νόημα και η σημασία, ακόμη και η αναγκαιότητα ή μη, της υπέρβασης αυτής της ανθρώπινης κατάστασης, είναι κάτι που θα το ορίσει ο καθένας μας.

Η Θεία Κωμωδία, όχι μόνο δεν έχει χάσει κάτι απ’ την αξία της, τουναντίον, είναι ένα απολύτως επίκαιρο έργο. Ο Δάντης μιλά για τον Έρωτα, για την πολιτική, την φιλοσοφία, τα ήθη, την ποίηση και τις τέχνες, για τις επιστήμες, προβαίνει σε παραινέσεις και προφητεύει. Έχει για οδηγό του στην Κόλαση και μέχρι πριν το τέλος του Καθαρτήριου τον Βιργίλιο, που εκπροσωπεί το ανθρώπινο πνεύμα. Κι όταν αυτό δεν είναι αρκετό πια, συναντά την Βεατρίκη, σαν συμβολισμό της θείας χάριτος που θα τον οδηγήσει στα ουράνια. Κι αυτή δεν είναι σε θέση να φέρει σε πέρας τον σκοπό του, την ταύτιση με τον “Θεό”. Έτσι, ο Δάντης συναντά τον ά-λογο μύστη Άγιο Βερνάρδο, επιστρέφει δηλαδή στο ίδιο του το πνεύμα, εμπλουτισμένο με τις εμπειρίες του μέχρι τώρα ταξιδιού, αλλά κυρίως με την συνειδητοποίηση ότι εαυτός, πνεύμα και θεία χάρις είναι ιδιότητες και διαφορετικές εκφράσεις ενός προσώπου, που συνομιλεί με πολλές φωνές ταυτόχρονα, μέχρι να κερδίσει την πλήρη γνώσεως σιωπή …

---

Απαντήσεις to “Εισαγωγή”

Feed για αυτή τη καταχώρηση Trackback Address

---

1. 1 vrakas kostas Κυριακή, 28 Οκτώβριος 2007 σε 1:49 μ.μ

   Καλημερα DIVINO CROPPER!
   Καλη αρχη σου ευχομαι!
   Ωραιο το Layout του Hemingway!
   Αν και θα στραβοθουμε παλι!

2. 2 cropper Κυριακή, 28 Οκτώβριος 2007 σε 5:39 μ.μ

   Καλώς τονα με το πρώτο σχόλιο.
   Σκοπός, βεβαίως, είναι να ξεστραβωθούμε, αλλά με ρέγουλα.

3. 3 εδω μενω εγω Κυριακή, 28 Οκτώβριος 2007 σε 6:03 μ.μ

   ΚΡΟΠΑΡΧΕ, ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ. ΚΕΡΝΑΤΕ ΠΑΣΤΑ ΦΟΥΡΝΟΥ,Ε? ΠΟΛΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΒΛΕΠΩ, ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ,. ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΑΝΕΛΛΙΠΩΣ.
   ΥΣ
   παντως σ’εμένα η εικόνα του παράδεισου δεν ανοιξε.για κολαση με προοριζεις μπρε?

4. 4 cropper Κυριακή, 28 Οκτώβριος 2007 σε 8:21 μ.μ

   @ εδώ μένω εγώ

   Ευχαριστώ δι’ ευχάς και ανταποδίδω. (Μόλις έμαθα και για τρίτο blog.) Παρακολουθήστε με, αλλά λάβετε και μέρος ενεργόν με τις επί της ουσίας γνωστές αντιρρήσεις σας.

   Όσο για την πάστα φούρνου, πρέπει να έρθεις εδώ που μένω εγώ.

   ΥΓ. Αυτό έλειπε. Που ακούστηκε ένα Παράδεισος που σέβεται τον εαυτό του να ανοίγει σ’ όποιον κι όποιον με την πρώτη.

5. 5 γητευτρια Δευτέρα, 29 Οκτώβριος 2007 σε 3:14 π.μ.

   Πολύ όμορφα όλα! Καλορίζικο! Εύχομαι πραγματοποίηση στόχων και ονείρων! Και μια διέξοδο στις λογοτεχνικές και όχι μόνο, αναζητήσεις σου!

6. 6 eleni Δευτέρα, 29 Οκτώβριος 2007 σε 6:36 π.μ.

   έχω πρόβλημα!
   δεν έχω τρία πόδια, και μάλιστα δεξιά, για να κάνω το σχετικό ποδαρικό!
   συμφωνώ με τον κώστα στο πρώτο σχόλιο: κρόππερ, αποφάσισες να μας φωτίσεις ή να μας συσκοτίσεις; για ποιον προορίζονται αυτά τα ψυράκια για γράμματα; δλδ πρέπει να παίρνω γυαλιά ή μικροσκόπιο;
   μα το θέμα είναι βαθύτερο!
   αποφάσισες να μου δείξεις, εμένα προσωπικά, πως ψεύδομαι και δεν είμαι 23 ετών, αλλά στο μυαλό τριών. πολύ δουλεμένο το μπλογκ σου! ψάρωσα!
   αλλά δεν πειράζει, θα ‘ρχομαι και γω να παίζω λίγο, εντάξει;

7. 7 moukelis Δευτέρα, 29 Οκτώβριος 2007 σε 11:18 π.μ.

   Πω πω…Όντως πολύ ψαρωτικό.Δεν ειναι για χαζοχαρούμενους τύπους σαν εμένα ε;Δεν πειράζει,θα έρχομαι κι εγώ σαν την eleni να παίζω λίγο.Πάντως είναι πολύ προσεγμένο,κι εμένα δε με πειράζουν τα μικρά κόκκινα γραμματάκια.Προσθέτουν στην ατμόσφαιρα.

8. 8 cropper Τρίτη, 30 Οκτώβριος 2007 σε 2:32 π.μ.

   @ Γητεύτρια,

   Ευχαριστώ πολύ.
   Όνειρα και αναζητήσεις ναι, αλλά στόχοι δεν υπάρχουν.
   Όπου μας βγάλει …

9. 9 cropper Τρίτη, 30 Οκτώβριος 2007 σε 2:46 π.μ.

   @ Abttha,

   Μάλλον σε τρίχρονα παιδάκια απευθύνομαι, γιατί τό ‘πιασες αμέσως. Παιχνίδι είναι αυτή η Θεία Κωμωδία και θα χαρώ να παίζουμε όλοι μαζί.

10. 10 cropper Τρίτη, 30 Οκτώβριος 2007 σε 2:47 π.μ.

    @ Moukelis,

    Μη μου πεις ότι σε ψάρωσαν τα χρώματα; Υπάρχουν κι ασπρόμαυρα γελαστρόνια…
    Όσο για το πρώτο θέμα, ε, έπεσε λίγο βαρύ γι’ αρχή, αλλά το απαιτούσε ο τίτλος. Θα συνεχίσουμε με κάτι ποιό ανάλαφρο.

11. 11 γητευτρια Τρίτη, 30 Οκτώβριος 2007 σε 3:24 μ.μ

    Στόχους εννοούσα ευγενείς. Λογοτεχνικούς και συγγραφικούς. Ακόμα και παρεΐστικους ή συντροφικούς. Ελπίζω να το πήρες σωστά. Άλλωστε ένα μπλογκ με Δάντη και να ήθελε δεν θα μπορούσε να έχει άλλου είδους στόχους. Δεν πουλάει η ποιότητα…

12. 12 η θεία μου η Τραγωδία Τετάρτη, 31 Οκτώβριος 2007 σε 1:06 μ.μ

    ας αφησουμε τις φλυαρίες
    εμπρός, ας ενσκύψουμε στο κειμενο!
    εμένα μου δημιούργησε πολλες εποικοδομητικες απορίες
    και προς το παρον προσπαθω να τις κατατάξω να τις κατηγοριοποιησω οποτε και θα τις διεκτραγωδίσω αναλόγως Βασικά ομως η λεξη κομωδία, εχει να κανει με το κομοδίνο? τι λεει ο μπαμπινιότης αραγε?

13. 13 eleni Τρίτη, 6 Νοέμβριος 2007 σε 9:18 μ.μ

    ως ειδική στις πάστες φούρνου και τα λεξικά, κυρίως όταν είναι ερμητικά κλειστά, μπορώ να σε διαβεβαιώσω, ανηψιέ της τραγωδίας, ότι ναι, κομωδία και κομοδίνο από την ίδια λέξη προέρχονται, εξ ού και το πρώτο όμικρον, γιατί τα κομοδίνα είναι όπως γνωρίζουμε μικρά τραπεζάκια πάνω στα οποία αφήνουμε τα βιβλία ή τα χαπάκια πριν τον ύπνο.
    πέραν αυτού η κομοδία μπορεί να έχει να κάνει με την κώμη, π.χ. μακρακώμη ψιλο΄κώμη, και έτσι ακριβώς έχει να κάνει με την έννοια του αστείου στον αντίποδα του κωμικού. πάντως και τα δυο για το ομαδικό γέλιο είναι. ψυχοθεραπεία δλδ της πόλης και του χωριού…

    τώρα αν είναι δράμα και τραγωδία η θεία κωμωδία, δεν ξέρω, μόνε ξέρω ότι ό,τι και να λέει ο θείος ο δάντης, η ζωή του ήτανε τέτοια κόλαση, που το καθαρτήριο το χε για παρηγοριά… τον παράδεισο για μακρινή σκιά…
    τι να πει για τον κόσμο ο κακόμοιρος!
    έναν κόσμο που μόνε και τη λαλιά του καλά καλά με τόσα περάσματα, κεράσματα, σπάσματα, είχε καταργήσει…
    κι οι πλούσιοι συγγενείς, και τα φαγητά τους -τη θες τελικά την πάστα φούρνου;- τουτέστιν οι ιστορίες τους, σημαδάκια στο μεγάλο δάσος των κρεμασμένων ήταν. σημαδούρες ήταν όλοι τους. κι ο θείος, κοντός, με βοτσαλάκια στην τσέπη.

14. 14 abirato Σάββατο, 10 Νοέμβριος 2007 σε 3:44 μ.μ

    “Voi ch’ entrate, lasciate ogni speranza…”. Τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο, νομίζω πως δε θα υπάρξει καν “καθαρτήριο”…

    Τα εύσημά μου για την αξιοπρεπέστατη παρουσίαση!!!

15. 15 numb Δευτέρα, 12 Νοέμβριος 2007 σε 2:56 μ.μ

    πολύ ενδιαφέρον το πόνημά σου, φίλτατε. φανταζομαι ότι αυτό εδώ το μπλογκ θα μου δώσει τα ερεθίσματα για να διαβάσω κείμενα που είτε σνόμπαρα είτε αγνοούσα. το template δε μου άρεσε, μάλλον γιατί δεν φανερώνει ολόκληρες τις νέες αναρτήσεις. τα χρώματα μια χαρα είναι. (αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, το περιεχόμενο έχει σημασία)

16. 16 η θεία μου η Τραγωδία Παρασκευή, 16 Νοέμβριος 2007 σε 5:38 μ.μ

    ΚΑΛΑ ΜΕΓΑΛΕ, ΟΤΙ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ”ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ” ΠΟΥ ΛΕΝΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ…ΕΥΓΕ!

17. 17 surrealist Δευτέρα, 26 Νοέμβριος 2007 σε 1:35 μ.μ

    Inferno: Canto IV

18. 18 Surrealist Δευτέρα, 3 Δεκέμβριος 2007 σε 11:19 μ.μ

    Πηγή: ΔΑΝΤΗΣ-νέα ζωή- εισαγωγή, μετάφραση Ν. Κούρκουλος

    το όνομα Βεατρίκη(λατ. Beatrix) σημαίνει “αυτή που φέρνει την ή οδηγεί στη μακαριότητα/ευτυχία” .Θέλει να επι ότι η όψη της αντιστοιχούσε στη σημασία του ονόματός της (όπως θα πει και παρακάτω “nomina sunt consequentia rerum” παρ. xiii)

    Η νέα ζωή γράφτηκε κάπου ανάμεσα στα τέλη του 1292 και το 1294…

    χιιι
    Όλες μου οι σκέψεις για έρωτα μιλάνε
    μα δεν μπορούν ναρθούν σε συμφωνία:
    τη δύναμη του προσκυνά η μία,
    άλλη πως τούτο τρέλα, λέει θά ‘ναι,
    …

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ

Όταν οι Μικορόσβυνοι γύρισαν στις σπηλιές τους, αποδεκατισμένοι και πληγωμένοι, δεν υπήρχε κανείς να τους υποδεχτεί. Τα γυναικόπαιδα, που είχαν μάθει τη νίκη των Μαρμικιδίνων και την ολέθρια ήττα των δικών τους, είχαν εξαφανιστεί. Μόνο λίγες γριές μουτσόκλαιγαν, σκίζοντας τις σάρκες τους και καίγοντας τους γέρους τους.

… olma houna vaja – olma touna ouiiiiiiiiiiiii

… ganki sarama lentore – ganki letore amni

… avaber holuma olimara nieiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Οι Μικορόσβυνοι άφησαν τις γριές να πεθάνουν μόνες τους και τράβηξαν κατά την αγέλαστη κοιλάδα, να βρουν τη φυλή τους.

Είδαν τις γυναίκες τους δεμένες σκλάβες φτηνά πουλημένες, για το γαμήσι μιας νύχτας. Πουτάνες μιας νύχτας, ξέσκισμα μέχρι θανάτου απ’ την ορδή των Ερίχαρδων και μετά νεκρές. Οι λίγοι κυκεώνες που άξιζαν τα μελλοθάνατα κορμιά τους, δόθηκαν στα μικρά Μικοροσβυνάκια για τροφή. Ίσα – ίσα τροφή μιας μέρας και μετά νεκρά.

Οι άντρες γέλασαν.

- Ας είναι κι έτσι. Λιγότερες σκοτούρες για μας, είπε κάποιος.

- Δεν θα πολεμήσουμε ποτέ ξανά, απάντησε ο πιο μεγάλος.

- Βιαστική κίνηση, είπε ο μικρότερος. Δεν χρειαζόταν. Αύριο είναι της Αποκάλυψης. Πάμε για ύπνο στις σπηλιές.

- Τι ύπνο ρε Σκιά, μίλησε πάλι ο μεγάλος. Πεθαίνουν οι νεκροί;

.

Βρέθηκαν ξαφνικά κυκλωμένοι απ' την ορδή των Ερίχαρδων. Οι Ερίχαρδοι, από παλιά πεθαμένοι, τρώγαν μονάχα νεκρούς.
.
.
.

Nick Drake

Way to Blue

Don't you have a word to show what may be done
Have you never heard a way to find the sun
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Won't you come and say
If you know the way to blue?

Have you seen the land living by the breeze
Can you understand a light among the trees
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Tell us all today
If you know the way to blue?

Look through time and find your rhyme
Tell us what you find
We will wait at your gate
Hoping like the blind.

Can you now recall all that you have known?
Will you never fall
When the light has flown?
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Won't you come and say
If you know the way to blue?

~~~

Εσωστρεφής, ντροπαλός και ευαίσθητος, γνώρισε νωρίς τα έργα του Καμύ, του Μπωντλέρ και του Ρεμπώ, που επηρέασαν τους στίχους του. Γεννήθηκε στις 19.6.1948 στην Μπούρμα (της υπό αγγλική κατοχή Ινδίας). Στις 25.11. 1974, μόλις 26 ετών, βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του, από ισχυρή δόση αντικαταθλιπτικών. Στο πικάπ ένα κονσέρτο του Μπαχ και δίπλα του ο "Μύθος του Σίσυφου". Α, και τα tryptizol.

Όλα όσα είχε να πει και όλα όσα υπήρξε βρίσκονται στους τρεις δίσκους του:

Five Leaves Left (1969)

Bryter Layter (1970)

Pink Moon (1972)

Ο πρώτος δίσκος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1969 σε ενορχήστρωση Robert Kirby. Ο τίτλος αναφέρεται στην ένδειξη "Five leaves left" των αγγλικών Rizzla και οι κριτικές ήταν καλές, αλλά όχι αρκετές για να γίνει γνωστό το όνομα του Drake.

Day is Done
When the day is done
Down to earth then sinks the sun
Along with everything that was lost and won
When the day is done.

When the day is done
Hope so much your race will be all run
Then you find you jumped the gun
Have to go back where you began
When the day is done.

When the night is cold
Some get by but some get old
Just to show life's not made of gold
When the night is cold.

When the bird has flown
Got no-one to call your own
Got no place to call your home
When the bird has flown.

When the game's been fought
You speed the ball across the court
Lost much sooner than you would have thought
Now the game's been fought.

When the party's through
Seems so very sad for you
Didn't do the things you meant to do
Now there's no time to start anew
Now the party's through.

When the day is done
Down to earth then sinks the sun
Along with everything that was lost and won
When the day is done.

~~~

Λίγο αργότερα, κλείνεται σ' ένα παλιό σπίτι στο Hampstead του Λονδίνου και γράφει τα τραγούδια του δεύτερου δίσκου του. Σ' αυτό το διάστημα θα φανούν πιο ανησυχητικά τα σημάδια της κατάθλιψης, καθώς θα παραγκωνίσει όλους τους φίλους του, θα επισκεφθεί ψυχίατρο και θα παραμείνει μακριά από κάθε κοινωνική δραστηριότητα μέχρι να ξαναμπεί στο στούντιο με τον Joe Boyd. Οι ηχογραφήσεις κράτησαν εννιά μήνες. Ο Robert Kirby έκανε πάλι τις ενορχηστρώσεις και συμμετείχαν οι Richard Thompson, Dave Pegg και Dave Mattacks, όλοι μέλη των Fairport Convention, καθώς και ο John Cale στη βιόλα και σελέστα. Αποτέλεσμα: ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ, με αξιοζήλευτες μελωδίες, έγχορδα που αποπλανούν εύκολα τον ακροατή και τους καταθληπτικούς σχεδόν αυτοβιογραφικούς στίχους του Drake να μεταμορφώνουν κάθε κομμάτι σε ποίημα. Ο Boyd το αποκαλεί αριστούργημα και είναι σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος θα έχει την αναγνώριση που του αξίζει. Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1970, πουλώντας λιγότερα από 15.000 δίσκους.

Hazey Jane I
Do you curse where you come from,
Do you swear in the night
Will it mean much to you
If I treat you right.
Do you like what you're doing,
Would you do it some more
Or will you stop once and wonder
What you're doing it for.
Hey slow jane, make sense
Slow, slow, jane, cross the fence.

Do you feel like a remnant
Of something that's past
Do you find things are moving
Just a little too fast.
Do you hope to find new ways
Of quenching your thirst,
Do you hope to find new ways
Of doing better than your worst.

Hey slow jane, let me prove
Slow, slow jane, we're on the move.

Do it for you,
Sure that you would do the same for me one day.
So try to be true,
Even if it's only in your hazey way.

Can you tell if you're moving
With no mirror to see,
If you're just riding a new man
Looks a little like me.
Is it all so confusing,
Is it hard to believe
When the winter is coming
Can you sign up and leave.
Hey slow jane, live your lie
Slow, slow jane, fly on by.

~~~

Ο Drake, εντελώς απογοητευμένος, επιστρέφει στο πατρικό του και κλείνεται στον εαυτό του, για την τελευταία του προσπάθεια ... ή μάλλον επιθυμία. Γράφει έντεκα τραγούδια μόνο με κιθάρα, τα οποία ηχογραφούν (με τον John Wood - τεχνικό ήχου από το προηγούμενο άλμπουμ) μέσα σε δύο μέρες.

Pink Moon

I saw it written and I saw it say
Pink moon is on it's way
And none of you stand so tall

Pink moon gonna get you all
It's a pink moon
It's a pink, pink, pink, pink, pink moon.
~~~

Χωρίς παραγωγό, χωρίς ενορχηστρωτή, το Pink Moon κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1972 και είναι το πιο απογυμνωμένο και εκτεθειμένο στην απελπισία άλμπουμ του. Στο κομμάτι Place to be το μήνυμα είναι ξεκάθαρο:

I'm darker than the deepest sea, just hand me down, give me a place to be

Place to Be

When I was younger, younger than before
I never saw the truth hanging from the door
And now I'm older see it face to face
And now I'm older gotta get up clean the place.

And I was green, greener than the hill
Where the flowers grew and the sun shone still

Now I'm darker than the deepest sea
Just hand me down, give me a place to be.

And I was strong, strong in the sun.
~~~

links:
- Wikipedia
- Nick Drake.com
- Nick Drake.net
- Istros
- Mixtape.gr
- Mixtape (Brighter Later)
- Mixtape (Κριτική Βιογραφίας)
.
.

Jonathan Livingston Seagull

Μ π ο ρ ο ύ μ ε - ν α - ε ί μ α σ τ ε - ε λ ε ύ θ ε ρ ο ι.
Μ π ο ρ ο ύ μ ε - ν α - μ ά θ ο υ μ ε - ν α - π ε τ ο ύ μ ε !

~~~~~~~~~~

... Οι περισσότεροι γλάροι δε νοιάζονται να μάθουν
παρά μόνο τα βασικά πράγματα για το πέταγμα
- πώς να πετούν απ' την ακτή στην τροφή τους και πίσω πάλι.
Για τους περισσότερους γλάρους σημασία δεν έχει το πέταγμα, αλλά το φαγητό.
Για τούτον, όμως το γλάρο σημασία δεν είχε το φαγητό, αλλά το πέταγμα.
Πάνω από κάθε τι άλλο, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος αγαπούσε να πετάει ...

~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~
~~~

όμως

οι γλάροι (οι κανονικοί γλάροι) ποτέ δεν πετούν στο σκοτάδι

~~~~~~~~~~



~~~~~~~~~~~

... Για να πετάξεις με την ταχύτητα της σκέψης, δηλαδή οπουδήποτε,
πρέπει ν' αρχίσεις γνωρίζοντας πως έχεις κιόλας φτάσει ...

~~~
..
.

[Richard Bach: Ο γλάρος Ιωνάθαν]

15/10/2007 ,
άλλη μια "blog action day",
σήμερα, για το περιβάλλον.

[για τον Jaf και τη Μ.]

πώς να σου γράψω

~~~

πώς να σου γράψω ευχαριστώ
από τα βάθη της καρδιάς μου
και πώς να γράψω ευχαριστώ
για λόγους τυπικούς

~

πώς να σου γράψω αδιαφορώ
και να σε κάνω να πονέσεις
και πώς να γράψω αδιαφορώ
για κάποιων άλλων σχέσεις

~

να μ’ έβλεπες, τουλάχιστον, να μ’ έβλεπες

~~~

θα ’θελα να ’ταν ζωγραφιές
με χρώματα οι λέξεις
αχ και να ήταν μουσικές
τα λόγια στο χαρτί

~

με πινελιές να πω αγάπη μου
σε σένα και στους άλλους
να ξεχωρίζουν της καρδιάς
τα λόγια απ’ του μυαλού

~~~

τώρα σου γράφω – κι ούτε κάν,
πληκτρολογώ, πιέζω, -
χωρίς το χέρι τρέμουλο
να φέρνει στη γραφή

~

χωρίς ταλέντο ποιητή,
χωρίς ουράνια τόξα
να ζωντανέψω, πες μου πώς,
αισθήματα παλιά

~

να μ’ έβλεπες, τουλάχιστον, ας μ’ έβλεπες

~~~
~~
~

Bar-άγκα: Les Fleurs du Mal

B a r - ά γ κ α

Σήμερα, η νύχτα ήταν παράξενη. Άνοιξα την συνηθισμένη ώρα, ετοίμασα τον πάγκο, έβαλα μια σειρά αργεντίνικα ν’ ακούγεται κι άναψα τα κεριά. Αλήθεια, τ’ άναψα;

Έσκυψα να ελέγξω τον πάγο κι όταν σηκώθηκα, τα κεριά είχαν σβήσει.

«Δεν βαριέσαι» είπα. «Κάτσε νά ’ρθει κανένας και τ’ ανάβω πάλι».

Gino D'Auri - Pass...

Από τα ηχεία ακουγόταν ο Andrés Calamaro στο «Milonga del trovador», όταν άκουσα θόρυβο απ’ το πίσω τραπέζι, το μόνο που δεν μπορούσα να δω απ’ τον πάγκο. «Μα, τι στο διάολο, πότε ήρθε;».

Ένας τύπος με μαύρο φουλάρι τυλιγμένο έτσι που του έκρυβε το στόμα , ένας ξένος, καθόταν κι έπαιζε μ’ ένα σουγιά.

«Τι μπύρες έχεις;» ρώτησε απότομα.

«Έχω πολλές», είπα. «Ποια προτιμάς;»

«Φέρε μια Lucifer!»

Άναψα το κερί απ’ το τραπέζι και καθώς γυρνούσα, είδα στον πάγκο δυο άντρες, κεφάτους, να συζητούν. Καλησπέρισα, μου παράγγειλαν τα ποτά και συνέχισαν την κουβέντα. Μιλούσαν για ποίηση.

- Γκυ, άκουσέ με. Σπάνια η ποίηση έγινε ποίημα. Τα περισσότερα έργα τέχνης προδίδουν την ποίηση, αφού ποίηση και εξουσία είναι έννοιες ασυμφιλίωτες.

- Συμφωνώ, φίλε μου, αλλά θα πρόσθετα ότι στην εποχή της διάλυσής της, η τέχνη, σαν αρνητική κίνηση που επιδιώκει το ξεπέρασμά της, είναι τέχνη της αλλαγής και, ταυτόχρονα, απόλυτη έκφραση του αδύνατου της αλλαγής. Η πρωτοπορία της τέχνης οδηγεί στην εξαφάνισή της, Ραούλ, είναι η εξαφάνισή της.

- Δεν είμαι σίγουρος. Τουλάχιστον η ποίηση, αλλά και γενικά η τέχνη, για μένα είναι η οργάνωση του δημιουργικού αυθορμητισμού.

- Χαίρω πολύ! Εσύ δεν έλεγες ότι η τέχνη, σαν σφυγμός της κουλτούρας και της κοινωνίας, αποκαλύπτει την αποσύνθεση των αξιών;

Gino D'Auri - Pass...

Είχα «στήσει αυτί» και προσπαθούσα να καταλάβω, αλλά, εν τω μεταξύ το μαγαζί γέμισε. Σ’ ένα τραπέζι ο Γούφας φώναζε «έεεεε, τα ποτά δικά μου σήμεραααα», δίπλα του η Γητεύτρια, μόλις πλησίασα, παράγγειλε ν’ ακούσει το «Passion Y Duente” με τον Gino D’Auri κι ο Νίκος με περίμενε να συνεννοηθούμε για την παράσταση του Καραγκιόζη που θα έπαιζε στο bar, ενώ ο Κώστας με ρωτούσε αν θα ’ρχόταν το μπαλέτο με τα κορίτσια.

Γύρισα πίσω στον πάγκο μου. Ένας ακόμη είχε προστεθεί στους συντρόφους που μιλούσαν για την τέχνη. Έδειχναν να τον ξέρουν, αν και φαινόταν πολύ μεγαλύτερός τους. «Καλώς τον Σαρλ» είπαν κι έκαναν χώρο να κάτσει. Ρώτησα τί θα πάρει.

Δόξα και τιμή σε σένα, Σατανά
Στα ύψη τ’ Ουρανού,
Και μες στης Κόλασης τα βάθη,
Εκεί βασίλεψες, εκεί νικημένος

Ονειρεύεσαι μες στη σιωπή!
Κάνε κάποια μέρα κι η ψυχή μου,
Κάτω απ’ το Δέντρο της Γνώσης,
Κοντά σου τον ησυχασμό να βρει,

Την ώρα που πάνω στο μέτωπό σου
Τα κλαδιά του θ’ απλωθούν
Σαν καινούργιος Βωμός!

«Σε μένα το λέτε;» ρώτησα.

«Όχι, σε ‘κείνον που θα ’ρθει τελευταίος» μου είπε. «Φέρε μου ένα ποτήρι κόκκινο κρασί».

Ο Γούφας σηκώθηκε κι έκανε μερικά βήματα προς τον πάγκο. Στήθηκε σε μια πόζα ιπποτική και φώναξε: «Με συγχωρείτε για την αυθάδειά μου, φαίνεστε επαγγελματίες, αλλά, αν μου επιτρέπετε, τη γνώμη μου να πω.»

«Βεβαίως», είπε αμέσως ο Γκυ.

«Να σ’ ακούσουμε», συμφώνησε ο Ραούλ.

«Ποιο είναι αυτό το νησί το θλιμμένο και μαύρο; - Τα Κύθηρα,
μας είπε κάποιος, χώρα φημισμένη απ’ τα τραγούδια,
για όλα τα γεροντοπαλίκαρα παράδεισος φτηνός»

είπε ο Σαρλ και πρόσθεσε «Λέγε»

Κι ο Γούφας μ’ επίσημη φωνή έκανε αυτή τη δήλωση:

>>ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ γιαυτο και τεχνη ετσι οπως το οριζουμε ΔΕΝ υπαρχει.

Tεχνη ειναι που οποιος μπορουσε να κανει ενα βισωνα στον βραχο με ενα καρβουνο τα έκανε πλακακια με τον σαμάνο και λέγανε στους άλλους που δεν ξερανε να ζωγραφίσουν -άσε που τους εκρυβαν και τα κάρβουνα, ασε που είχαν και την κλίκα τους να καθοριζει τι εστι καλλιτεχνικός βισων και τι κιτσαρικός- αλλα ξερανε να γκρεμοτσακίζονται να κυνηγάνε τα βουβάλια, φέρτε μας τωρα κι εμας να φάμε το φιλέτο διότι για να ξανασκοτώσετε βούβαλο και να μην πεθανουν τα παιδια σας απ την πεινα εμεις πρεπει εδω μπροστα στη ζωγραφιά να κανουμε τα μαγικά μας και μη μας πει κανείς πως ειναι τεχνη να σκοτωνεις το βουβάλι διότι στο κυνήγι έχουμε πολλούς ...καλλιτεχναράδες ενω στις ζωγραφιές ειμαι μονο εγω, Το σενάριο ειναι φανταστικό μεν ενδεικτικό δε. Ολοι ειμαστε καλλιτεχνες αλλα μας το κρυβουν διοτι πρεπει να υπαρχει καταμερισμός και αξιολόγηση.Και στη συνεχεια εκμετάλευση. Και οταν λεω τεχνη δεν υπαρχει διοτι ολα ειναι τεχνη, απαντα, αυτο εννοώ. Η ιστορια με τις λςγόμενες καλλες τέχνες ξεκίνησε στραβα και ετσι θα τελειώει.

ΚΑΤΩ Η ΤΕΧΝΗ ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΡΑΔΙΚΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΕΙΡΑΣ! Ζήτω η ΑΤΕΧΝΙΑ. Ζήτω η υπερσυνολική τέχνη της ατεχνίας<<

Σταμάτησε κι έκανε να φύγει, ζητώντας συγγνώμη για την δυσλεξία του, αλλά τον σταμάτησαν τα χειροκροτήματα. Πρώτος χειροκρότησε ο Ραούλ κι όλο το μπαρ ακολούθησε. Ακούστηκε κι ένα σφύριγμα θαυμαστικό από το πίσω τραπέζι, κι αμέσως η βραχνή φωνή του Σαρλ:

«Κάτοικε των Κυθήρων, παιδί ουρανού τόσο ωραίου,
Σιωπηλά υπέφερες τούτες τις ασέβειες
Σαν εξιλέωση για τις άτιμες λατρείες
Και τ’ αμαρτήματα που τον τάφο σου στέρησαν»

«Θάνατος στην Τέχνη. Θάνατος στην Ιδεολογία» ακούστηκε ενθουσιασμένος ο Ραούλ. Το αλκοόλ είχε αρχίσει τη δράση του. «Να κάψουμε το φασισμό και η ίδια φλόγα να τυλίξει όλες ανεξαίρετα τις ιδεολογίες και τους λακέδες τους.»

Ο Νίκος σηκώθηκε και φίλησε τον Γούφα κι εγώ του έκανα από μακριά «μπίνγκο».

Τώρα είχε έρθει και η Αθηνά, που επέμενε να κεράσει, ελεύθερη κι αθώα.

Παρ’ όλο που η συζήτηση ήταν για την τέχνη κι είχαν ακουστεί πράγματα βαριά και κάπως δυσνόητα, ήμουν ευχαριστημένος, η ατμόσφαιρα έμοιαζε με χαλαρή γιορτή.

02 Cite Tango.mp3

Το μπαρ έδειχνε να ησυχάζει σιγά-σιγά. Ακούγαμε το «Cite tango» του Astor Piazzolla και τότε πρόσεξα, αυτόν που καθόταν μόνος σ’ ένα τραπέζι κι έγραφε. «Τι λέτε για όλα αυτά;» τον ρώτησα χαμογελώντας.

«Ποτέ δεν λέω, μόνο γράφω, γράφω για όσα οι άλλοι λένε. Ένα dimple και νερό, παρακαλώ» απάντησε και μου ’δωσε το σημείωμα που μόλις είχε τελειώσει:

«Βλέπω τους κολασμένους κάπως έτσι.
Ευφραδείς χωρίς σκοπό, πάντα φτάνοντας
στα όρια των ικανοτήτων τους
οι λέξεις να τους προδίδουν, και μήτε
γροθιές μήτε αγκαλιάσματα
να τους βοηθούν σε κάτι περισσότερο,
ανίκανοι για γύμνια
κλειδώνουν τα χέρια τους ο ένας με τον άλλο
σαν τα κλαδιά δυο δέντρων πεθαμένων,
ηχούν το κρανίο με ένα δάχτυλο μακρύ,
η ομιλία τους κάτι σαν τρυπάνισμα, τα μάτια τους
δίχως ματόκλαδα βλέπουνε άδεια για πάντα
Αυγή: η αργή πτώση του τραγουδιού. Ο ουρανός
Τον φαντάζομαι λευκό, να ρέει φιλεύσπλαχνα.»

Ντέηβιντ Κ.

Στην παρέα του πάγκου είχε φτάσει και τέταρτος. Απ’ την τσέπη του εξείχε ένα βιβλίο και μόλις το είδε ο Ραούλ, το άρπαξε. «Ο αιώνιος Μόντι» είπε, καθώς ο καινούργιος πήγε να διαμαρτυρηθεί. Λες και δεν ξέραμε ποιο βιβλίο κουβαλάς πάντα μαζί σου. Το ξεφύλλισε κι άρχισε να λέει: «Εδώ ο ποιητής έχει πλάσει μια οξυμένη μορφή του Κακού, ως αναπόσπαστου στοιχείου του κόσμου, μια μορφή ανείπωτης βίας, που θέλησε να στρέψει ενάντια στην ψεύτικη παγκόσμια καλή συνείδηση. Αυτά τα ποιήματα εμφανίζονται, σε τελευταία ανάλυση, ως αντανάκλαση της διπλής τάσης του αναρχικού κινήματος, της αδιάκοπης παλινδρόμησής του ανάμεσα στην καθαρή βία και τη μεταρρυθμιστική ουτοπία.»

«Σσσς, μας ακούει, είναι εδώ» είπε ο Σαρλ και σταύρωσε τα χέρια του σα να προσευχόταν.

Αέρας μπήκε απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα κι έσβησ’ όλα τα κεριά. Την ίδια στιγμή ένας ξαφνικός κεραυνός και τα φώτα σβήσαν. Το ίδιο κι η μουσική και οι φωνές και τα γέλια. Για ένα δευτερόλεπτο δεν έβλεπα και δεν άκουγα τίποτα. Μετά άναψαν τα φώτα ξανά και είδα τον περίεργο ξένο να πλησιάζει στον πάγκο. Ο Γκυ κι ο Ραούλ τραβήχτηκαν στην άκρη. Ο Σαρλ, ακίνητος, συνέχισε να προσεύχεται.

«Πατέρα θετέ, εκείνων που μες τη μαύρη του οργή
Κυνήγησε απ’ τον παράδεισο τη γης, ο Πατέρας Θεός,

Ω, Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!»

Κι ο Μόντι, μαγεμένος, παρακολουθούσε με έκσταση. Προσπαθούσε να φυλακίσει στο μυαλό του τη στιγμή. Θα ‘θελε να ‘χει εδώ, τώρα, μαζί του πινέλα και χρώματα. Έβγαλε ένα μικρό μπλοκάκι κι ένα μολύβι . Άρχισε να σκιτσάρει γρήγορα ό,τι έβλεπε. Και σκιτσάρισε τον ξένο, ν’ ανοίγει τον σουγιά, να ελευθερώνει μια λεπίδα κοφτερή κι εκεί που τα χείλη του ενώνονται με τη σάρκα ... ... ...

Μια σταγόνα αίμα έπεσε πάνω στο σκίτσο του Μόντι. Πάγωσα, όλοι παγώσαμε. Τώρα, ο μόνος που γελούσε ήταν ο ξένος. Μ’ ένα γέλιο που ακουγόταν ίδιο με το δικό μας, πιο πριν, αλλά ωστόσο διαφορετικό φαινόταν. Ένα γέλιο κόκκινο, ένα γέλιο που έσταζε αίμα. «Πάλι καλά που πεθαίνουμε», ήταν τα μόνα του λόγια που ακούσαμε απ’ αυτό το στόμα. Έφυγε.

Το τάνγκο του Piazzolla δεν είχε τελειώσει ακόμα. Η γιορτή, όμως, έλαβε τέλος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

.

.

.

Γκυ: (Guy Debord)

Η φράση του με πλάγια είναι από το
«Η Κοινωνία του Θεάματος», εκδ. Ελεύθ. Τύπος

--------------------------------------------------------------

Ραούλ: (Raoul Vaneigem)

Τα λόγια με πλάγια είναι από το
«Η επανάσταση της καθημερινής ζωής», εκδ. Άκμων (πρωτότυπος
τίτλος: Traité de savoir-vivre à l'usage des jeunes générations).
Η τελευταία αναφορά, απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου
που βρισκόταν στην τσέπη του Μόντι.

-------------------------------------------------------------------------

Σαρλ: (Charles Baudelair)

Αποσπάσματα από τα «Οι λιτανείες του Σατανά-Προσευχή» και
«Ταξίδι στα Κύθηρα», από «Τα άνθη του κακού», σε μετάφραση
Δέσπως Καρούσου, εκδ. Γκοβόστη.

--------------------------------------------------------------------------------

Μόντι: (Amedeo Modigliani)

Λέγεται ότι δεν αποχωριζόταν ποτέ αυτό το βιβλίο.
Το πορτραίτο του, απ΄τον ζωγράφο Jacques Moitoret

--------------------------------------------------------------------------------------------

Ντέηβιντ: (David Constantine)

Σύγχρονος Άγγλος ποιητής. Γεννήθηκε το 1944 και το ποίημα
έχει τίτλο «Οι κολασμένοι», σε μτφ. Ερωτόκριτου Μωραϊτη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γούφας, Γητεύτρια, Νίκος (melissas), Κώστας (Vrakas),
Αθηνά (Theoulini), είναι γνωστοί πελάτες.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο ξένος είναι, βέβαια, ο Maldoror των ομώνυμων «Ασμάτων»,
που έγραψε ο Isidore Ducasse, σαν κόμης de Lautreamont.

Η εικόνα που κόβει τα χείλη του είναι από το πρώτο άσμα.

.

.

.