Έσκυψα να ελέγξω τον πάγο κι όταν σηκώθηκα, τα κεριά είχαν σβήσει.
«Δεν βαριέσαι» είπα. «Κάτσε νά ’ρθει κανένας και τ’ ανάβω πάλι».
| Gino D'Auri - Pass... |
Από τα ηχεία ακουγόταν ο Andrés Calamaro στο «Milonga del trovador», όταν άκουσα θόρυβο απ’ το πίσω τραπέζι, το μόνο που δεν μπορούσα να δω απ’ τον πάγκο. «Μα, τι στο διάολο, πότε ήρθε;».
Ένας τύπος με μαύρο φουλάρι τυλιγμένο έτσι που του έκρυβε το στόμα , ένας ξένος, καθόταν κι έπαιζε μ’ ένα σουγιά.
«Τι μπύρες έχεις;» ρώτησε απότομα.
«Έχω πολλές», είπα. «Ποια προτιμάς;»
«Φέρε μια Lucifer!»
Άναψα το κερί απ’ το τραπέζι και καθώς γυρνούσα, είδα στον πάγκο δυο άντρες, κεφάτους, να συζητούν. Καλησπέρισα, μου παράγγειλαν τα ποτά και συνέχισαν την κουβέντα. Μιλούσαν για ποίηση.
- Γκυ, άκουσέ με. Σπάνια η ποίηση έγινε ποίημα. Τα περισσότερα έργα τέχνης προδίδουν την ποίηση, αφού ποίηση και εξουσία είναι έννοιες ασυμφιλίωτες.
- Συμφωνώ, φίλε μου, αλλά θα πρόσθετα ότι στην εποχή της διάλυσής της, η τέχνη, σαν αρνητική κίνηση που επιδιώκει το ξεπέρασμά της, είναι τέχνη της αλλαγής και, ταυτόχρονα, απόλυτη έκφραση του αδύνατου της αλλαγής. Η πρωτοπορία της τέχνης οδηγεί στην εξαφάνισή της, Ραούλ, είναι η εξαφάνισή της.
- Δεν είμαι σίγουρος. Τουλάχιστον η ποίηση, αλλά και γενικά η τέχνη, για μένα είναι η οργάνωση του δημιουργικού αυθορμητισμού.
- Χαίρω πολύ! Εσύ δεν έλεγες ότι η τέχνη, σαν σφυγμός της κουλτούρας και της κοινωνίας, αποκαλύπτει την αποσύνθεση των αξιών;
| Gino D'Auri - Pass... |
Είχα «στήσει αυτί» και προσπαθούσα να καταλάβω, αλλά, εν τω μεταξύ το μαγαζί γέμισε. Σ’ ένα τραπέζι ο Γούφας φώναζε «έεεεε, τα ποτά δικά μου σήμεραααα», δίπλα του η Γητεύτρια, μόλις πλησίασα, παράγγειλε ν’ ακούσει το «Passion Y Duente” με τον Gino D’Auri κι ο Νίκος με περίμενε να συνεννοηθούμε για την παράσταση του Καραγκιόζη που θα έπαιζε στο bar, ενώ ο Κώστας με ρωτούσε αν θα ’ρχόταν το μπαλέτο με τα κορίτσια.
Γύρισα πίσω στον πάγκο μου. Ένας ακόμη είχε προστεθεί στους συντρόφους που μιλούσαν για την τέχνη. Έδειχναν να τον ξέρουν, αν και φαινόταν πολύ μεγαλύτερός τους. «Καλώς τον Σαρλ» είπαν κι έκαναν χώρο να κάτσει. Ρώτησα τί θα πάρει.
Δόξα και τιμή σε σένα, Σατανά
Στα ύψη τ’ Ουρανού,
Και μες στης Κόλασης τα βάθη,
Εκεί βασίλεψες, εκεί νικημένος
Ονειρεύεσαι μες στη σιωπή!
Κάνε κάποια μέρα κι η ψυχή μου,
Κάτω απ’ το Δέντρο της Γνώσης,
Κοντά σου τον ησυχασμό να βρει,
Την ώρα που πάνω στο μέτωπό σου
Τα κλαδιά του θ’ απλωθούν
Σαν καινούργιος Βωμός!
«Σε μένα το λέτε;» ρώτησα.
«Όχι, σε ‘κείνον που θα ’ρθει τελευταίος» μου είπε. «Φέρε μου ένα ποτήρι κόκκινο κρασί».
Ο Γούφας σηκώθηκε κι έκανε μερικά βήματα προς τον πάγκο. Στήθηκε σε μια πόζα ιπποτική και φώναξε: «Με συγχωρείτε για την αυθάδειά μου, φαίνεστε επαγγελματίες, αλλά, αν μου επιτρέπετε, τη γνώμη μου να πω.»
«Βεβαίως», είπε αμέσως ο Γκυ.
«Να σ’ ακούσουμε», συμφώνησε ο Ραούλ.
«Ποιο είναι αυτό το νησί το θλιμμένο και μαύρο; - Τα Κύθηρα,
μας είπε κάποιος, χώρα φημισμένη απ’ τα τραγούδια,
για όλα τα γεροντοπαλίκαρα παράδεισος φτηνός»
είπε ο Σαρλ και πρόσθεσε «Λέγε»
Κι ο Γούφας μ’ επίσημη φωνή έκανε αυτή τη δήλωση:
>>ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ γιαυτο και τεχνη ετσι οπως το οριζουμε ΔΕΝ υπαρχει.
Tεχνη ειναι που οποιος μπορουσε να κανει ενα βισωνα στον βραχο με ενα καρβουνο τα έκανε πλακακια με τον σαμάνο και λέγανε στους άλλους που δεν ξερανε να ζωγραφίσουν -άσε που τους εκρυβαν και τα κάρβουνα, ασε που είχαν και την κλίκα τους να καθοριζει τι εστι καλλιτεχνικός βισων και τι κιτσαρικός- αλλα ξερανε να γκρεμοτσακίζονται να κυνηγάνε τα βουβάλια, φέρτε μας τωρα κι εμας να φάμε το φιλέτο διότι για να ξανασκοτώσετε βούβαλο και να μην πεθανουν τα παιδια σας απ την πεινα εμεις πρεπει εδω μπροστα στη ζωγραφιά να κανουμε τα μαγικά μας και μη μας πει κανείς πως ειναι τεχνη να σκοτωνεις το βουβάλι διότι στο κυνήγι έχουμε πολλούς ...καλλιτεχναράδες ενω στις ζωγραφιές ειμαι μονο εγω, Το σενάριο ειναι φανταστικό μεν ενδεικτικό δε. Ολοι ειμαστε καλλιτεχνες αλλα μας το κρυβουν διοτι πρεπει να υπαρχει καταμερισμός και αξιολόγηση.Και στη συνεχεια εκμετάλευση. Και οταν λεω τεχνη δεν υπαρχει διοτι ολα ειναι τεχνη, απαντα, αυτο εννοώ. Η ιστορια με τις λςγόμενες καλλες τέχνες ξεκίνησε στραβα και ετσι θα τελειώει.
ΚΑΤΩ Η ΤΕΧΝΗ ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΡΑΔΙΚΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΕΙΡΑΣ! Ζήτω η ΑΤΕΧΝΙΑ. Ζήτω η υπερσυνολική τέχνη της ατεχνίας<<
Σταμάτησε κι έκανε να φύγει, ζητώντας συγγνώμη για την δυσλεξία του, αλλά τον σταμάτησαν τα χειροκροτήματα. Πρώτος χειροκρότησε ο Ραούλ κι όλο το μπαρ ακολούθησε. Ακούστηκε κι ένα σφύριγμα θαυμαστικό από το πίσω τραπέζι, κι αμέσως η βραχνή φωνή του Σαρλ:
«Κάτοικε των Κυθήρων, παιδί ουρανού τόσο ωραίου,
Σιωπηλά υπέφερες τούτες τις ασέβειες
Σαν εξιλέωση για τις άτιμες λατρείες
Και τ’ αμαρτήματα που τον τάφο σου στέρησαν»
«Θάνατος στην Τέχνη. Θάνατος στην Ιδεολογία» ακούστηκε ενθουσιασμένος ο Ραούλ. Το αλκοόλ είχε αρχίσει τη δράση του. «Να κάψουμε το φασισμό και η ίδια φλόγα να τυλίξει όλες ανεξαίρετα τις ιδεολογίες και τους λακέδες τους.»
Ο Νίκος σηκώθηκε και φίλησε τον Γούφα κι εγώ του έκανα από μακριά «μπίνγκο».
Τώρα είχε έρθει και η Αθηνά, που επέμενε να κεράσει, ελεύθερη κι αθώα.
Παρ’ όλο που η συζήτηση ήταν για την τέχνη κι είχαν ακουστεί πράγματα βαριά και κάπως δυσνόητα, ήμουν ευχαριστημένος, η ατμόσφαιρα έμοιαζε με χαλαρή γιορτή.
| 02 Cite Tango.mp3 |
Το μπαρ έδειχνε να ησυχάζει σιγά-σιγά. Ακούγαμε το «Cite tango» του Astor Piazzolla και 
τότε πρόσεξα, αυτόν που καθόταν μόνος σ’ ένα τραπέζι κι έγραφε. «Τι λέτε για όλα αυτά;» τον ρώτησα χαμογελώντας.
«Ποτέ δεν λέω, μόνο γράφω, γράφω για όσα οι άλλοι λένε. Ένα dimple και νερό, παρακαλώ» απάντησε και μου ’δωσε το σημείωμα που μόλις είχε τελειώσει:
«Βλέπω τους κολασμένους κάπως έτσι.
Ευφραδείς χωρίς σκοπό, πάντα φτάνοντας
στα όρια των ικανοτήτων τους
οι λέξεις να τους προδίδουν, και μήτε
γροθιές μήτε αγκαλιάσματα
να τους βοηθούν σε κάτι περισσότερο,
ανίκανοι για γύμνια
κλειδώνουν τα χέρια τους ο ένας με τον άλλο
σαν τα κλαδιά δυο δέντρων πεθαμένων,
ηχούν το κρανίο με ένα δάχτυλο μακρύ,
η ομιλία τους κάτι σαν τρυπάνισμα, τα μάτια τους
δίχως ματόκλαδα βλέπουνε άδεια για πάντα
Αυγή: η αργή πτώση του τραγουδιού. Ο ουρανός
Τον φαντάζομαι λευκό, να ρέει φιλεύσπλαχνα.»
Ντέηβιντ Κ.
Στην παρέα του πάγκου είχε φτάσει και τέταρτος. Απ’ την τσέπη του εξείχε ένα βιβλίο και μόλις το είδε ο Ραούλ, το άρπαξε. «Ο αιώνιος Μόντι» είπε, καθώς ο καινούργιος πήγε να διαμαρτυρηθεί. Λες και δεν ξέραμε ποιο βιβλίο κουβαλάς πάντα μαζί σου. Το ξεφύλλισε κι άρχισε να λέει: «Εδώ ο ποιητής έχει πλάσει μια οξυμένη μορφή του Κακού, ως αναπόσπαστου στοιχείου του κόσμου, μια μορφή ανείπωτης βίας, που θέλησε να στρέψει ενάντια στην ψεύτικη παγκόσμια καλή συνείδηση. Αυτά τα ποιήματα εμφανίζονται, σε τελευταία ανάλυση, ως αντανάκλαση της διπλής τάσης του αναρχικού κινήματος, της αδιάκοπης παλινδρόμησής του ανάμεσα στην καθαρή βία και τη μεταρρυθμιστική ουτοπία.»
«Σσσς, μας ακούει, είναι εδώ» είπε ο Σαρλ και σταύρωσε τα χέρια του σα να προσευχόταν.
Αέρας μπήκε απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα κι έσβησ’ όλα τα κεριά. Την ίδια στιγμή ένας ξαφνικός κεραυνός και τα φώτα σβήσαν. Το ίδιο κι η μουσική και οι φωνές και τα γέλια. Για ένα δευτερόλεπτο δεν έβλεπα και δεν άκουγα τίποτα. Μετά άναψαν τα φώτα ξανά και είδα τον περίεργο ξένο να πλησιάζει στον πάγκο. Ο Γκυ κι ο Ραούλ τραβήχτηκαν στην άκρη. Ο Σαρλ, ακίνητος, συνέχισε να προσεύχεται.
«Πατέρα θετέ, εκείνων που μες τη μαύρη του οργή
Κυνήγησε απ’ τον παράδεισο τη γης, ο Πατέρας Θεός,
Ω, Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!»
Κι ο Μόντι, μαγεμένος, παρακολουθούσε με έκσταση. Προσπαθούσε να φυλακίσει στο μυαλό του τη στιγμή. Θα ‘θελε να ‘χει εδώ, τώρα, μαζί του πινέλα και χρώματα. Έβγαλε ένα μικρό μπλοκάκι κι ένα μολύβι . Άρχισε να σκιτσάρει γρήγορα ό,τι έβλεπε. Και σκιτσάρισε τον ξένο, ν’ ανοίγει τον σουγιά, να ελευθερώνει μια λεπίδα κοφτερή κι εκεί που τα χείλη του ενώνονται με τη σάρκα ... ... ...
Μια σταγόνα αίμα έπεσε πάνω στο σκίτσο του Μόντι. Πάγωσα, όλοι παγώσαμε. Τώρα, ο μόνος που γελούσε ήταν ο ξένος. Μ’ ένα γέλιο που ακουγόταν ίδιο με το δικό μας, πιο πριν, αλλά ωστόσο διαφορετικό φαινόταν. Ένα γέλιο κόκκινο, ένα γέλιο που έσταζε αίμα. «Πάλι καλά που πεθαίνουμε», ήταν τα μόνα του λόγια που ακούσαμε απ’ αυτό το στόμα. Έφυγε.
Το τάνγκο του Piazzolla δεν είχε τελειώσει ακόμα. Η γιορτή, όμως, έλαβε τέλος.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.
.
.
Γκυ: (Guy Debord)
Η φράση του με πλάγια είναι από το
«Η Κοινωνία του Θεάματος», εκδ. Ελεύθ. Τύπος
--------------------------------------------------------------
Ραούλ: (Raoul Vaneigem)
Τα λόγια με πλάγια είναι από το
«Η επανάσταση της καθημερινής ζωής», εκδ. Άκμων (πρωτότυπος
τίτλος: Traité de savoir-vivre à l'usage des jeunes générations).
Η τελευταία αναφορά, απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου
που βρισκόταν στην τσέπη του Μόντι.
-------------------------------------------------------------------------
Σαρλ: (Charles Baudelair)
Αποσπάσματα από τα «Οι λιτανείες του Σατανά-Προσευχή» και
«Ταξίδι στα Κύθηρα», από «Τα άνθη του κακού», σε μετάφραση
Δέσπως Καρούσου, εκδ. Γκοβόστη.
--------------------------------------------------------------------------------
Μόντι: (Amedeo Modigliani)
Λέγεται ότι δεν αποχωριζόταν ποτέ αυτό το βιβλίο.
Το πορτραίτο του, απ΄τον ζωγράφο Jacques Moitoret
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ντέηβιντ: (David Constantine)
Σύγχρονος Άγγλος ποιητής. Γεννήθηκε το 1944 και το ποίημα
έχει τίτλο «Οι κολασμένοι», σε μτφ. Ερωτόκριτου Μωραϊτη.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γούφας, Γητεύτρια, Νίκος (melissas), Κώστας (Vrakas),
Αθηνά (Theoulini), είναι γνωστοί πελάτες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ο ξένος είναι, βέβαια, ο Maldoror των ομώνυμων «Ασμάτων»,
που έγραψε ο Isidore Ducasse, σαν κόμης de Lautreamont.
Η εικόνα που κόβει τα χείλη του είναι από το πρώτο άσμα.
.
.
.
29 σχόλια:
Eσυ παιδί μου δεν εισαι μπαρμαν. Εισαι η μπαρμάνα μας...
Διάβασα κι ανατρίχιασα...Μη σταματήσεις να μας γράφεις και δε θα σταματήσουμε να τα πίνουμε.
Αυτά για μένα είναι δύσκολα.Αν και πρωί αφού δουλεύει το Βαr βάλε ένα τσίπουρο για να τα πούμε. Σκέφτομαι αυτά που λέτε για μοναξιά και αγάπη ανώφελη και με άλλα συμφωνώ με άλλα διαφωνώ και πολύ μάλιστα. Αυτό που με καιει εδώ και χρόνια (από τη Γαλλία ακόμη εκεί που πρωτοεμφανίσθηκε το ερώτημα από ένα φίλο)και απάντηση δεν έχω βρέι, δεν είναι το τι σημαίνει μοναξιά αλλά το τι είναι η αγάπη τι θα πει αγαπώ. Για βοήθα λίγο εσύ που είσαι μορφωμένος. Ξαδέρφη
Aγαπώ θα πει Ξαδέρφη, ξεχωρίζω τους ανθρώπους, κανω διακρίσεις. Προκειται περι ρατσιστικοφασιστικης νοοτροπίας.
Μ' αυτά και με τ' άλλα, θα ξαναρχίσω το αλοολίκι και το μπαριλίκι, τώρα στα δεύτερα -άντα που οφείλω να μεταλλαχθώ σε υπόδειγμα νομοταγούς νοικοκυραίου...
φρίκη!
όσο η ψυχή μου.
Αγαπητε φιλε Κωστη,επετρεψε μου να πω πως βρισκω το συγγεκριμενο ποστ,αψογον!Σιγουρα δεν εχεις αναγκη τις δικες μου ευχαριστιες!Αλλα εχω μαθει στην ζωη μου,να δειχνω τις ευχαριστιες οταν πρεπει!Ειναι η αναγνωρηση του αλλου!Την δικαιουται!
Θαυμαζω την ευρηματικοτητα,την πλοκη και το δεσιμο τοσων γνωσεων!Μπραβο!Εγω δεν εχω την υπομονη,τον χρονο και την γνωση αν θες για κατι τετοιο!Το βρισκω υπεροχο,να ασχολειται κανεις ετσι με την τεχνη!Και μαλιστα,στο περισσευμα του χρονου του!Τι να πω αλλο;!!Και παλι μπραβο!Εγω ζω εδω,τωρα τελευταια σε εναν εξωντοτικο ρυθμο,που μολις μου μενει χρονος να ..ανασανω!Θα περασει ομως!Θαρθουν πιο χαλαρες μερες!
Θα μου επιτρεψεις να αναρτησω το ποστ αυτο στο δικο μου βεβαια!Γιατι οτι αλλο και να σκεφτω να βαλω,εκτος απο..μπαλετα χαχα!..θα ειναι υποδειεστερο!
Συνεχισε να κερνας τετοια και θα εχεις παντα την πιο καλη πελατεια!
Μπαρμάνα ειναι μονο μια!!!!!
Goufa,
Ρε κουμπάρε, λόχο το πέρασες το μπαρ.
Είμαστε αποστρατικοποιημένη ζώνη εδώ μέσα.
Moukelis,
Νά 'σαι καλά κορίτσι μου.
Σίγουρα, έχω χάσει πολλά γελαστρόνια μ' αυτό το ποστ ...
Ξαδέλφη εξαδέλφη,
Αχ, οι θυσίες της οικογένειας χαμένες πήγαν. Σε στείλαμε να σπουδάσεις στη Γαλλία, να γυρίσεις μια καλή ψυχολόγα που θα βοηθάει τους συνανθρώπους της και κυρίως το σόι της και συ ρωτάς τώρα εμένα "τι είναι η αγάπη".
Άσε τις δικαιολογίες, δεν είναι δύσκολα. Ή δεν σ' ενδιαφέρουν ή είσαι τεμπέλα. Και τα δύο τα δικαιούσαι.
Αυτό που δεν δικαιούσαι είναι να ρωτάς αγάπη τι σημαίνει.
(Πάντως, η κουβέντα για την αγάπη και τη μοναξιά σε άλλο μπλογκ έγινε. Ωστε, διαβάζεις και τους άλλους, ε;)
Και, κυρίως, μη δίνεις σημασία στον Γούφα. Γεννήθηκε με το μυαλό ανάποδα.
Alterapars,
Α πα πα πα!
Είμαστε εναντίον τέτοιων μεταλλάξεων.
Abttha,
Πού αλλού νόμιζες ότι βρίσκεται η φρίκη;
Εν ταις ψυχαίς ημών ... φωλιάζει, βρίσκει καταφύγιο, ξαποσταίνει από το καθημερινό κυνηγητό της λογικής και αναπαράγεται.
Κάτι, επιτέλους, πρέπει ν' αντιτάξει ο άνθρωπος στην βία και την αθλιότητα.
Αυτό είναι η φρίκη.
Κώστα μου,
Εγώ σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου, αλλά "κρύβε λόγια". Ο Γούφας καιροφυλακτεί.
Φυσικά, αν το θεωρείς άξιο, μπορείς να βάλεις οτιδήποτε στο μπλογκ σου.
(Μάλιστα, έχω την εντύπωση, ότι όλοι πρέπει να το κάνουν γιατί πήρα κι ένα πολύ μεγάλο καλάμι, χε χε).
Νά τος πάλι ο Γούφας.
Ρε σύ, θα μου βγάλεις όνομα, ρεεε.
cropper : την καλησπέρα μου.
Σιγα μην περιμενα να μου δωσεις την αδεια σου!!χεχε!
Ποτε θα σχολιασεις την γυναικα με τα μαυρα;
Του..Γκυ ντε Μωπασαν;; εννοω!!!Οχι την..γητευτρια!!!
Τοσο κλαμα ειχα ριξει μικρουλης που το πρωτοδιαβασα!!
Καλη βδομαδα βρε θηριο!!
Υγ και αυτο το βιβλιο,μου το ...εφαγε η μετακομειση!
μετακομιση;
γούφα, επειδή εκεί με οδηγούν οι σκέψεις μου, είπα να κάνω την ερώτηση και στους άλλους μήπως και κάνω λάθος. ( Δεν ξέρω να σου απαντήσω στο δικό σου Blog είμαι καινούρια στο άθλημα)Περιμένω να σας γνωρίσω από κοντά.
Ξάδερφε τεμπέλα είμαι που σημαίνει ότι αδυνατώ να δεσμευτώ ουσιαστικά με κάτι γι'αυτό δεν ξέρω ίσως τι σημαίνει αγάπη για βοήθα ντε.
Ήρθα να πιω ένα σφηνάκι. Μη βάλεις ποτό, ξέρεις ότι τέτοια θέματα θέλω να έχω χρόνο να τα απολαύσω. Κι έβαλες πολλά μαζί και όπως πάντα τρέχω. Οπότε θα έρθω το βράδυ για ποτάκι κανονικό. Να πω μόνο πως τέτοια ποστ τιμούν την μπλογκόσφαιρα...
Νίκο & Κώστα,
Καλησπέρα.
Ξαδέλφη εξαδέλφη,
Ποιός είν' αυτός που έχει απαντήσεις για όλες τις ερωτήσεις;
Και ποιός είν' αυτός που έχει απαντήσεις για όλους τους ανθρώπους;
Επειδή μ' αρέσει να το "παίζω", σημαίνει ότι "τό 'χω";
Αλλά, ακόμη κι αν "το είχα", τί θα σήμαινε για σένα;
Είναι μερικές απαντήσεις που ισχύουν μόνο στο σκοτάδι της νύχτας. Εκεί τις βρίσκεις. Το πρωί καίγονται, τις ακυρώνει το φώς.
Πες μου "τί ώρα είναι" να δω αν μπορούμε να ψάξουμε μαζί ... στο ημίφως ως συνήθως.
Γητεύτρια,
-Περιμένω την επίσκεψη
(και την ετυμηγορία)!
Καταρχήν τη γνώμη μου για το ποστ την είπα από πριν. Το βρήκα, καλλιτεχνικότατο, διανοουμενίστικο, με σωστή δόση τέχνης και και μπαροκατάστασης. Κάτι που θυμίζει και Παρίσι του αιώνα που πέρασε...και όχι μόνο.
Αν έχεις πάει Παρίσι και ειδικά Μονμάρτρ ή Καρτιέ Λατέν, ξέρεις τι λέω. Ή αν έχεις διαβάσει το Παρίσι στα χρόνια του Μεσοπολέμου ή αν έχεις δει το πορτφόλιο του Ντουανώ ή του Μπρεσσόν.
Απόψε λοιπόν ήρθα να σου διαβάσω τ' αγαπημένα μου από το Πρώτο Άσμα. Όταν οργανωθώ καλύτερα θα στα διαβάσω κανονικά. Τώρα απλά θα τα ποστάρω. Άντε τυχεράκια μόνο στα σχόλιά σου θα βρίσκονται και στο μπλογκ του Μίχου, ο οποίος όμως τα έχει σε άλλη μετάφραση του Γιάννη Ευαγγελίδη των εκδόσεων Άμμος. Άκου λοιπόν...
ΓΕΡΟ ΩΚΕΑΝΕ, με τα κρυστάλλινα κύματα, μοιάζεις αναλογικά στις γαλαζωπές ραβδώσεις που βλέπουμε πάνω στην πληγιασμένη ράχη των μούτσων. Είσαι ένα απέραντο γαλάζιο κολλημένο πάνω στο κορμί της γης: Πόσο μ' αρέσει τούτη η σύγκριση! Έτσι, στην πρώτη σου θέα, μια παρατεινόμενη πνοή θλίψης, που θα 'λεγες πως είναι ο ψίθυρος της απαλής σου αύρας, διαβαίνει, αφήνοντας ανεξίτηλα ίχνη στη βαθύτατα συγκλονισμένη ψυχή, και θυμίζεις στη μνήμη των εραστών σου, χωρίς πάντα να το καταλαβαίνουν, τις τραχιές αφετηρίες του ανθρώπου, όταν πρωτογνωρίζει την οδύνη, που από τότε τον συντροφεύει παντοτινά.
Χαιρετώ σε, Γέρο Ωκεανέ!
[...] ΓΕΡΟ ΩΚΕΑΝΕ, πόσο πικρά τα ύδατά σου! Ίδια γεύση ακριβώς με τη χολή που αποστάζει η κριτική στις Καλές Τέχνες, στις επιστήμες, στα πάντα. Κι αν κάποιος είναι μεγαλοφυής, τον θεωρούν ηλίθιο. Κι αν κάποιος άλλος έχει όμορφο κορμί, είναι φριχτός καμπούρης. Σίγουρα, θα πρέπει ο άνθρωπος με δύναμη να νιώθει την ατέλειά του, που κατά τα τρία τέταρτά της , μόνο σ' αυτόν οφείλονται, έτσι για να την κατακρίνει! Χαιρετώ σε, Γέρο Ωκεανέ!
[...] Πες μου, λοιπόν, είσαι τάχα η καταφυγή του Πρίγκηπα του Ερέβους; Πες μου το, ω πες μου το, Ωκεανέ(σ' εμένα μόνο, για ν αμη θλίψεις όσους ψευδαισθήσεις μόνο γνώρισαν), κι αν είν' η πνοή του Σατανά που φτιάχνει τις φουρτούνες, κι ορθώνει τ' αλμυρά νερά σου ως τα ουράνια. Να μου το πεις πρέπει, γιατί θα χαρώ τόσο να ξέρω την κόλαση τόσο σιμά του ανθρώπου.Κι αυτή ας είναι η ύστερη στροφή στην επίκλησή μου. Για μια ακόμα φορά, σου λέω το ύστατό μου χαίρε! Γέρο Ωκεανέ με τα κρυστάλλινα κύματα... Τα μάτια μου βουρκώνουν δάκρυα περισσά, κι αδύναμος να συνεχίσω. Νιώθω πως ήρθε η στιγμή να σμίξω ξανά με τους ανθρώπους με την άγρια όψη. Κουράγιο. Ας μοχθήσουμε, ολοκληρώνοντας, με αίσθηση χρέους τη μοίρα μας πάνω σε τούτη τη γη. Χαιρετώ σε, ΓΕΡΟ ΩΚΕΑΝΕ!
Λωτρεαμόν
Επιμέλεια Philippe Soupault
Μετάφραση Γιώργος Σπανός
Εκδόσεις Πλέθρον
Μα δεν είναι υπέροχος;
ακριβώς αυτό θα σήμαινε για μένα, ένα ψάξιμο μαζί. Μ'αρέσει βλέπεις η παρέα σου και πολύ μάλιστα.Μου ήρθε μια ιδέα χθες. Η bar-aga ζωντανή κάπου στα Παλιά και με όλη την παρέα σου μέσα. Να βλέπουμε και κανένα βλέμμα ή χαμόγελο.΄
Σ' ευχαριστώ για το τραγούδι. Αντε πάλι να συνέλθω.
Ξαδέρφη
Γητεύτρια,
- Νά 'σαι καλά Μαριάννα.
Εκείνο το παλιό Παρίσι ...
Τί ξεμυάλισμα!
ξαδέλφη εξαδέλφη,
- bar-άγκα στα Παλιά; Είσαι;
Αχ, αυτά τα σύννεφα ...
pirazei poy ta ekana ligo clopy paste ki ayta?
gia to mpalkoni me tis mouries
;o)
είπαμε, παίρνεις ό,τι θες
και το κρεμάς όπου θες
στο μπαλκόνι με τις ψυχές,
στο μπαλκόνι με τις ουσίες
ή
σε μια βόλτα παραθινάλεια
ή στο δάσος
ή μέσα σου,
όπου θες
Δημοσίευση σχολίου