... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...

[Μίλαν Κούντερα]
__________________________________________________

Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007

Απ' την αρχή

Πόσο δύσκολο είναι ν’ αρχίσουμε από την αρχή; Δεν είναι, απλώς, δύσκολο. Ουσιαστικά, είναι ακατόρθωτο.
~.~
~~.~~
~.~

Πόσες φορές, από μικροί στο σχολείο, σκίσαμε τα χαρτιά μας ή τα τσαλακώσαμε και τα πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων, στην προσπάθεια να λύσουμε ένα πρόβλημα; Πόσες φορές διαγράψαμε όλες τις γραμμένες με κόπο αράδες, διαπιστώνοντας ότι δεν φτάνουν στη λύση του προβλήματος; Και είπαμε: «Ξεκινάω από την αρχή». Στην πραγματικότητα, συνεχίζαμε πάντα την ίδια προσπάθεια, έχοντας στο νου όλες τις εμπειρίες που αποκομίσαμε μέχρι τότε, αποκλείοντας ίσως κάποιους δρόμους, που διαπιστώσαμε ότι δεν οδηγούν στη λύση, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει «από την αρχή». Σημαίνει ότι συνεχίζω, γνωρίζοντας ήδη περισσότερα από πριν. Πριν την αρχή.
Πόσες φορές είπαμε «ξεκινάω τη ζωή μου από την αρχή»; Μπορεί καμία, μπορεί μία ή λίγες φορές, πάντως, κάποιοι από μας αισθανθήκαμε την ανάγκη μιας νέας αρχής. Είτε γιατί δεν μας πήγαν καλά τα πράγματα είτε γιατί φτάσαμε σε αδιέξοδο, κουρασμένοι, τσακισμένοι, με μια βαθιά ανάσα, λες και σβήνει το παρελθόν με μιαν ανάσα, όσο βαθιά κι αν είναι, αισιοδοξώντας ότι με νέες δυνάμεις θα αποφύγουμε τα ίδια λάθη, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε στη μέση της ζωής μας –ή και στην άκρη της– πάλι την ίδια ζωή, την μια ζωή που έχουμε, κάνοντας νέα λάθη.
Τυχεροί και μακάριοι όσοι δεν σκέφτηκαν ποτέ να ξαναρχίσουν από την αρχή. Επειδή είναι ευχαριστημένοι, επειδή δεν το διανοούνται ή επειδή αποφασίζουν να φτάσουν στο τέρμα, να ορίσουν το τέρμα, να το επιλέξουν. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κι όσοι από μας είπαν «θα κάνω μια καινούργια αρχή» κι αυτοί που γνωρίζουν ότι δεν μπορούν, ότι δεν υφίσταται ως έννοια το πάλι από την αρχή, την ίδια, μία ζωή, διαχειριζόμαστε.
Πιθανώς, να είχε σημασία και αξία το να ξεκινήσουμε πριν από την αρχή. Αλλά κάτι τέτοιο είναι εντελώς αδύνατο. Δεν μπορείς ν’ αρχίσεις πριν από την αρχή. Μόνο από την αρχή μπορείς ν’ αρχίζεις ποτέ πριν απ’ αυτή. Έπειτα είναι κι αυτή η γλώσσα, που οργανώνει απόλυτα και δεσμευτικά τη σκέψη. Φτάνουμε στα όρια του λογισμού, εξαντλώντας τα όρια της γλώσσας. Ακόμη κι αν θεωρούμε ή ελπίζουμε ότι η ψυχή του ανθρώπου, το πνεύμα (ότι κι αν αυτός ο όρος σημαίνει ή όσες σημασίες κι αν του αποδώσουμε, ο νους, ο Λόγος) θα μπορούσε να τα καταφέρει καλλίτερα. Πώς; Πώς θα το εκφράσουμε; Με ποια λόγια και με τι γλώσσα;
Υπάρχει, κατά πάσα πιθανότητα, αυτό που στιγμιαία φωτίζεται, σαν μυστικό που συλλαμβάνει ο νους μας, φευγαλέα αλλά αληθινά ή τουλάχιστον δημιουργώντας την πεποίθηση της αλήθειας. Και μετά; Όσο τούτη η μυστική αλήθεια δεν μπορεί να ειπωθεί, όσο παραμένει ανείπωτη, πόση αξία μπορεί να έχει, πόση χρησιμότητα για να κατανοήσουμε την σχέση της με μας ή την σχέση μας με τον άλλο; Παραμένει ανέκφραστη, ακοινώνητη αλήθεια. Με μεγάλη προσπάθεια, για να ξεπεράσουμε το φευγαλέο χαρακτήρα της, το πολύ-πολύ να κατορθώσουμε ν’ αποτελέσει τα ασαφή όρια, εντός των οποίων θα επιχειρήσουμε να την εκφράσουμε. Δεν είναι λίγο, αλλά, απ’ την άλλη, αν δεν μπορούμε να πούμε τις σκέψεις μας, πόσο σκέψεις είναι;
Θα τολμούσα να πω ότι αν δεν υπάρχει σε κάτι η απάντηση, αν δεν υπάρχουν λέξεις που να διατυπώνουν μιαν απάντηση, τότε δεν πρέπει να υπάρχει και η ερώτηση. Θέλω να πω, το φευγαλέο μυστικό μιας αλήθειας είτε σου δημιουργεί βεβαιότητα είτε χάνεται. Ερώτημα, πάντως, δεν είναι.
Κι έτσι φτάνουμε πάλι στην αρχή. Πάλι από την αρχή, μετά από μια μικρή σιωπή, όπου αφήνεις τα φώτα αναμμένα και την οθόνη λευκή ή να προβάλει αχνά τις διαφημίσεις των διλημμάτων σου. Πάλι από την αρχή, έχοντας διαπιστώσει ότι έκανες διαφορετικά λάθη από τα λάθη που διαπίστωσαν οι άλλοι. Πάλι από την αρχή, έχοντας επίγνωση ότι συνεχίζεις να είσαι ο ίδιος, έτοιμος να κάνεις όσα λάθη δεν πρόλαβες.
Όχι, δεν είναι άσχημα τα πράγματα. Τουλάχιστον δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Αν αξίζει κάτι είναι οι στιγμές που διαπιστώνεις τα λάθη σου. Και χαίρεσαι που τα έκανες, γιατί μόνο μ’ αυτό τον τρόπο θα τα διαπίστωνες. Αυτά σου δείχνουν το δρόμο, αυτά χαράζουν το δρόμο. Αυτά σε κρατούν ζωντανό. Λάθη και αμαρτίες. Ανθρώπινα λάθη κι ανθρώπινες αμαρτίες, αν και ο προσδιορισμός «ανθρώπινα» είναι περιττός. Μόνο ο άνθρωπος κάνει λάθη και μόνο όταν κάνει λάθη είναι άνθρωπος.
Κλείνουν τα φώτα, η οθόνη σκουραίνει κι εγώ αρχίζω ξανά να προβάλλω τις αμαρτίες μου. Η ζωή είναι ωραία, όσες φορές κι αν την αρχίζεις. Αρκεί να μην την παραπάρεις στα σοβαρά …


ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μελοποίηση: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για μένα κάθε στιγμή είναι μια αρχή που ανασαίνει. Απλώς πεθαίνει πολύ γρήγορα. Είναι όμως μια αρχή, γι'αυτό και έχει τόση σημασία.

Surrealist είπε...

Είμαστε στην αρχή, τρέχουμε να συναντήσουμε το τέλος που προκαθορίσαμε και έσι χάνουμε τις ενδιάμεσες στιγμές... αυτό το χάσιμο είναι η ζωή, αλλιώς θα οδεύαμε κατευθείαν στον θάνατο. Νομίζω ότι το μόνο λάθος που κάνουμε και ασφαλώς άνθρωποι είμαστε και έχουμε το δικαίωμα, είναι ότι δεν είμαστε ικανοί να ζούμε την όποια αίσθηση των στιγμών, γιατί τις στιγμές ακούσια τις ζούμε. Καμιά φορά εξυπηρετούμε τον ναρκισσισμό μας λέγοντας ότι τέτοιεσ στιγμές τις διάλεξα ή τέτοιες στιγμές -εγώ- ποτέ δεν διάλεξα... Και όποιος μπερδεύτηκε καιρός για να μην ξεμπερσεύει να ξεμπερδεύεται αργα. αργά... Πάντα υπάρχει χρόνος, δικός μας είναι.

Surrealist είπε...

ιδού το λάθος : ξεμπερδεύει, άντε καλά και ένα ς που είναι σ (SE)

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραιο κειμενο!

ange-ta είπε...

Καλη σου μέρα φίλε cropper,
και καλή βδομάδα!
Σήμερα, ερχόμενη στη δουλειά, σκέφτηκα να σου τηλεφωνήσω, να σας ρωτήσω αν είστε όλοι καλα!
Εφτασα στο γραφείο ανοίγω τον υπολογιστή, πάω στη ροή δεδομένων και βλέπω καινούργιο ποστ.
Χάρηκα πολύ!
προς το παρόν δεν διάβασα τίποτε, γιατί έχω να διεκπεραιώσω πρωϊνες γραφειοκρατίες.
φιλιά

Surrealist είπε...

προς τον anisixo:
σε ευχαριστώ!
Γράφουμε για να επικοινωνούμε με την αρχή μας...με την πραγματικότητα του ασυνειδητού μας. Είναι κάτι σαν όνειρο... ένα όνειρο εκτός ονειρικότητας...
και φυσικά χαιρετώ τον φιλόξενο cropper

Vrakas Kostas είπε...

Χμ!!Παλι μαυρα κι αραχνα!χαχα!
Αρα..εισαι καλα!!!
Προσθετω σχολιο που δεν διαβασες....



“Πρόθεση της σελίδας αυτής, αντίθετα, είναι να μην ξεχαστεί η ελπίδα, να διατηρηθεί ο πόθος για την Ιθάκη του καθενός μας.”
Σκοπος ειναι,να ζησουμε την περιπετεια Κωστη!Πριν την Ιθακη!Γιατι ,καλος στοχος η Ιθακη αλλα…εκει ειναι και το τελος μας!Και δεν θελω να οδηγω τον εαυτο μου σε εναν στοχο/ποθο που θα ειναι το…τελος μου!
Κι οσο για την ελπιδα,και αυτη πεθαινει!Κι ας.. πεθαινει τελευταια!
Δεν ελπιζω σε τιποτα!Την μοιρα μου προκαλω καθημερινα!Και τιποτα δεν φοβαμαι περισσοτερο απο τον εαυτο μου!
Διοτι μου ειναι, αγνωστος…πολυ ακομα!
Ετσι μου ερχεται η επιθυμια,να κατεβω εκει στον Βολο και να γινουμε” λιωμα” στα τσιπουρα συζητωντας βρε Κωστη!

Σε μπελα μπηκα να προσπαθω να ξαναμιλησω/γραψω Ελληνικα!Που να διαβασω εγω τωρα Δαντη και Ροιδη εδω;Στην Ελληνικην εννοω!

Βαρεμενος ειμαι με τον γραπτο τον λογο και με το” καποιο επιπεδο”!Κατι που μου λειπει αφανταστα εδω!
Φταιει και που σκοτεινιαζει νωρις!Και ισως γενικα μου λειπει το “μπλε”!Οτι αυτο συνεπαγεται!Θαλασσα,ουρανος…κλπ!

Τελος παντων…παω να ανοιξω …καποιος μου χτυπα την πορτα.Θα τα ξαναπουμε!Γεια!
Αυτο!!
Να εισαι καλα Κωστη!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αλήθεια...την πήρες στα σοβαρά;...
Και.. ξανά προς τη δόξα τραβά....

Είσαι πολύ συνειδητοποιημένο άτομο, για να μπορείς να κάνεις τέτοιο απολογισμό και αυτοκριτική.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Γουφ είπε...

Φτου κι απ την αρχή, δηλαδή...

Εξ άλλου η αρχη ειναι το ημισυ του παντός. Το άλλο μισό ειναι η βρώμα.

Με εμπνευσες και λεω να κανω κιεγω μια καινουργια αρχή. Φτου γμτ, δεν ξερω σε τι. Μπορει στο σεξ. ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ !................

ange-ta είπε...

Στην αρχή σου ρχεται αυτόματα η πόλη του Καβάφη στο μυαλό, ξέρεις αυτή:

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά’ βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή,
σ’ όλην την γη την χάλασες

Και μετά καταλαβαίνεις, ότι δεν πρόκειται για φυγή, αλλά αντίθετα, είναι η ωραία αίσθηση που σου αφήνει η γεύση του παρελθόντος σου.
Καλά ζω, και με τα λάθη μου καλά τα βρίσκω.

Ζωντάνια και ήσυχη συνείδηση!
Καλά ακούγονται!
σας φιλώ

cropper είπε...

Καλωσορίζω τους νέους επισκέπτες, demon και anisixo (surrealist σε καλωσόρισα στο προηγούμενο ποστ).

DEMON,
Μπορείς να δεις την κάθε στιγμή σα νέα αρχή. Αρκει να μη χάνεις τη συνέχεια. Το παρελθόν είναι το μόνο που υπήρξε και, επομένως, συνεχίζει να υπάρχει. Ειδάλλως, η λήθη είναι ένας καθημερινός θάνατος. Το παρόν προστίθεται σ' αυτό το παρελθόν. Όσο για το μέλλον, δεν υπάρχει μέχρι να βιωθεί. Μέχρι να γίνει παρελθόν, περνώντας μέσα από το στιγμιαίο παρόν.

SURREALIST,
Αυτό το τρέξιμο μας τρώει. Η τρεχάλα να συναντήσουμε το τέλος, όπως λές. Που ευθύνεται για το ότι ζούμε τις στιγμές ακούσια. Περνάμε δίπλα τους, δίπλα από την πραγματική ζωή.
Γι αυτό, λέω, ότι η ματιά μας δεν χρειάζεται να είναι μονίμως στραμμένη στο μέλλον. Ο άνθρωπος δεν είναι εμπορική επιχείρηση. Καλό είναι να κοιτάμε συχνά-πυκνά και το παρελθόν. Όχι για να μένουμε σ' αυτό, αλλά να το εν-σωματώνουμε.
Σήμερα, ο άνθρωπος τείνει να μείνει ένα άτομο χωρίς εμπειρίες. Απογυμνωμένος, δηλαδή εύκολη λεία.

ΑΝΗΣΥΧΕ,
Για την (πιθανότατα λανθασμένη) εντύπωση, ότι το σχόλιό σου απευθύνεται στο ποστ, ευχαριστώ.

cropper είπε...

Και τώρα λίγα λόγια με τους "παλιούς".

ΑNGE-TA,
Είμαστε όλοι καλά.
Ευχαριστώ για την "ερμηνευτική" συμβολή σου. Έτσι ακριβώς είναι.
Φιλιά κι από μας.

ΚΩΣΤΑ,
Το σχόλιο το διάβασα, αλλά αυτόν το μπελά που έβαλα στο κεφάλι μου, την ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ, τον κρατάω για στιγμές ιδιαίτερες, που δεν μπόρεσα να εξοικονομήσω ακόμη. Έτσι, ούτε ν' απαντήσω μπόρεσα ούτε να προσθέσω νέα κείμενα.
Ωστόσο, το σχόλιό σου ταιριάζει κι εδώ και συμφωνούμε απόλυτα. Μιά που η ange-ta μας θύμησε τον Καβάφη, γι' αυτές τις Ιθάκες μιλάω. Για το ταξίδι.
Δεν βιάζεται κανείς να πιεί την τελευταία σταγόνα, για τα τσίπουρα, όμως, επείγει, ε!

ΓΛΑΡΕΝΙΑ,
Κοίτα να δεις. Η σοβαρότητα δεν έχει καμία σχέση μαζί μου. Όσες φορές της ζήτησα να βγούμε παρέα, έβαλε τα γέλια κι έφυγε.
Όσο για την συνειδητοποίηση, δεν είναι τίποτα, μου περνάει γρήγορα.

Είναι που ακολουθεί το σχόλιο του Γούφα και πρέπει να ρίξω το επίπεδο για να παίξει κι αυτός λίγο.

ΓΟΥΦΑ μου,
Γουου - Γούφα μ'. Γούφα μου το μαντήλι σο τό' χεις λερωμένο. Γούφα μ'.

Αστην ήσυχ' την αρχή
και πιασ' τη μέση σ' που πονεί.

Βέβαια, αν πρόκειται περί σεξ, εντάξ'. Νά 'ρθω να σπρώξω.

ΚΙ ΕΤΣΙ φτάσαμε πάλι στην ange-ta και ξεκινάμε πάλι απ' την αρχή. Σχεδόν.

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΡΕΕΕ ...

Unknown είπε...

kalημέρα κροππέριε κι όλα τα συναφή φιλάρια
απ'την αρχή!
πιο παράλογο πράμα δεν υπάρχει μου φαίνεται
είναι εδώ που τα λέμε ακριβώς το αντίθετο. πώς μπορεί κάτι να γίνεται από την αρχή, δλδ η αρχή να είναι επανάληψη

απ'την αρχή

λοιπόν σημαίνει καταστροφή.
κακακλυσμός.
καταδίκη.
για να μην πω "καταστολή, έως προφητεία", που ένας διάσημος ποιητής θηλυκού γένους που αυτή τη στιγμή σου γράφει, έλεγε σ'ένα στίχο.
είναι και το θέμα του κερατά του άδωνη, στο 'οι αναλογίες και οι αρχές'.
εγώ θα ήθελα να βγάλω τα κραμμυδένια ρούχα μου και να αφήσω τις αρχές όλες μαζί τους.
να με δω μια φορά εκεί που είμαι.
δλδ ένας σπόρος για θάψιμο, για θάνατο, για ανάσταση. ένα καινούριο πράσινο φύλλο.

χτες πήγα στον αγαπημένο μας γούφα το χαμουραμπί τον παραποτάμιο κι έγραψα πάνω στην κούρασή μου μια ακόμη αηδία. ήσουν όμως εσύ εκεί, μέσα στο κεφάλι μου, γιατί το 'πάμε απ'την αρχή' είναι μεγάλη κουβέντα που σβαρνάει πολύ. ήταν για σένα και το φίλο σου το γούφα μαζί αυτό που 'γραφα εκεί, αυτή η αηδία (υπάρχουν κι άλλες λέξεις που ομοιοκαταληκτούν, αλλά ως κυρία δεν τις λέω δημόσια). κοίτα το.
την καλημέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Ιδού ένα τραγουδάκι που απλοϊκά «δένει» με τις φιλοσοφικές σου αναζητήσεις.

"Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ
Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει".

Αφού, λοιπόν, είναι δεδομένο ότι «δεύτερη ζωή δεν έχει», βουρ για πολλές … νέες αρχές.

Stardustia είπε...

Το διάβασα ξανά από την αρχή... το ίδιο και τα σχόλια...
αλλά έχεις δίκιο...

κάθε προσπάθεια σήμερα να γράψω κάτι καινούργιο ως σχόλιο δεν ήταν παρά μια συνέχιση της πρώτης διαπίστωσης ότι έφτασα αργά και τα βασικά ήδη γράφτηκαν...

γι αυτό και θα περιμένω...
κάποιο καινούργιο σου ποστ...
που θα το πάρω... εγκαίρως χαμπάρι

και θα ξανακάνω μια αρχή στο μπλογκ σου σχολιάζοντας...
:-)

Stardustia είπε...

ΥΓ
μου αρέσει καλύτερα η μαύρη σου εμφάνιση...

Rodia είπε...

Η πλακα ειναι οτι οι πιο πολλοι δεν εσκιζαν χαρτια, δισταζαν να ξεκινουν κατι "απ' την αρχη", σχεδον ολοι αναζητουσαν (και αναζητουν) την σταθεροτητα, την "ομαλη πορεια", την ασφαλεια. Θελοντας να αγνοουν οτι καθε μερα ειναι μια καινουργια αρχη. Δεν ειναι αναγκη να φτανει καποιος στο αδιεξοδο ωστε να ξαναρχιζει.
-->> τυχεροι και μακαριοι οχι, αλλα σιγουρα ευτυχεις, αυτοι που ξεκινουν καθε μερα, με πρωτη ευκαιρια, αυτο το "νεο" που καιει το μυαλο και την καρδια τους! Ευτυχεις οσοι δεν δισταζουν, δεν γκρινιαζουν, οσοι ειναι "σαν ετοιμοι απο καιρο και θαρραλεοι".
..κι αν τα πραγματα δεν πανε καλα.. απλα ξαναρχιζουν!!!
Εχοντας το τελος, το σκοπο, το στοχο, στο νου τους, αλλα χωρις αυτο το "τελος" να επιδρα στο σημερα, στο "τωρα".

Διαβαζοντας σε, αρχισα να μετρω ποσες φορες "αρχισα απο την αρχη" και βαρεθηκα... Ασε που η μνημη μου με προδιδει -δε θυμαμαι και καλα τελευταιως...
:-)))

Rodia είπε...

Για να μη παρεξηγηθω (συχνα το φοβαμαι αυτο και συχνα το... παθαινω!) διευκρινιζω οτι το να ξαναρχιζουμε διαρκως δεν σημαινει ελλειψη αφοσιωσης. Ισα ισα, η αφοσιωση στον τελικο στοχο ειναι αυτη που οδηγει τα βηματα μας, μας κανει να βρισκουμε ολο και νεους δρομους να τον προσεγγισουμε. Οχι αυτοσκοπος το να ξαναρχιζουμε -εννοειται.
Κ Ο Υ Ρ Α Γ Ι Ο ! ! !

cropper είπε...

Όσον αφορά τον ελεύθερο χρόνο, δυστυχώς, πάω απ' το κακό στο χειρότερο. Ούτε στα σχόλιά σας δεν προλαβαίνω ν' απαντήσω.

ABTTHA,
Είχα γράψει σ' ένα παλιό ποστ για το σακκάκι που άφησα στο δρόμο ή κάπως έτσι. Τα ρούχα, κραμμυδένια ή σκορδάτα, είναι τα ρούχα μου και όχι εγώ. Για μένα, η νέα αρχή δεν είναι γελοία ή παράλογη. Είναι αδιανόητη, όσο κι αν σε κάθε βήμα την ελπίζω ή την εύχομαι. Που δεν ...

Θα τα πούμε και στον παραπόταμο :)

ΑΡΓΟΝΑΥΤΗ,
Ταμάμ το τραγούδι, το περνάω μπροστά.
Ευχαριστώ που μου το θύμησες.

cropper είπε...

STARDUSTIA,
Με την διαπίστωση ότι τα βασικά γράφηκαν, ήρθες αργά και τά 'γραψες όλα!

ΥΓ. Κι εμένα τα μαύρα μ' αρέσουν.


ΡΟΔΙΑ,
Μή φοβάσαι. Δεν πρόκειται να παρεξηγηθείς. Όλοι τα ίδια λέμε, με διαφορετικά λόγια. Αυτό που ήθελα κυρίως να σημειώσω, ήταν ότι αλλάζοντας πορεία, κάνοντας "νέες αρχές" δεν αλλάζουμε ζωή, δεν αλλάζουμε εαυτό. Συνεχίζουμε, πάντα συνεχίζουμε ...

"Προσπάθησε να πει κάτι γλυκό, αλλά η γλώσσα του κρεμόταν στο στόμα του, όπως ένα σάπιο φρούτο απ' το κλαδί, και η καρδιά του ήταν ένα παράθυρο, μπογιατισμένο μαύρο." (Bernard Malamud)

π ε ρ ί π α τ ο ς (αρχείο):

φρέσκα σχόλια:

Widget by ReviewOfWeb