... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...

[Μίλαν Κούντερα]
__________________________________________________

Κυριακή, Δεκεμβρίου 02, 2007

Bar-άγκα: Cardo rei

B a r - ά γ κ α


Τί τρέλα κι η χθεσινή; Άδειασε το μαγαζί από ποτά. Αν είναι δυνατόν, άδειασε όλη η κάβα. Στο τέλος, όλ’ οι μεθυσμένοι χορέψανε πιασμένοι έναν χορό, χωρίς τραγούδι, χωρίς μουσική. Μ’ ό,τι ρυθμό είχε στο μυαλό του ο καθένας. Ένα μυαλό, πρέπει να πω, καθόλου καθαρό, μια σκέψη ασύνδετη και, πάντως, όχι νηφάλια. Μόνο γέλια ακούγονταν και δάκρυα που δεν τά ’βλεπες να χύνονται απ’ τα μάτια, τ’ άκουγες όμως, μέσα σε άναρθρες κραυγές και στις κινήσεις των σωμάτων. Κι όταν όλοι σταμάτησαν, ξαφνικά, με τα χεριά ψηλά σαν παραδομένοι, σαν σε επίκληση βοήθειας, σαν κάποιος να φώναξε: τρελαθήκαμε και τρελαμένοι από χαρά χορεύουμε και γελάμε, γιατί φοβόμαστε το αύριο, μόνο το αύριο, αυτό οδηγεί σε θάνατο. Ναι, ήταν η μόνη φωνή, τα μοναδικά λόγια που ακούστηκαν καθαρά. Δεν είδα ποιος μιλούσε, αλλά το μαγαζί άρχισε ν’ αδειάζει γρήγορα. Σκυφτές φιγούρες, σκιές που τρεμόπαιζαν στο φως των κεριών και μετά ησυχία. Απόλυτη σιωπή. Απόμεινα μόνος, να μαζεύω τ’ άδεια μπουκάλια, τ’ άδεια πακέτα από τσιγάρα, τα γεμάτα τασάκια, στάχτες παντού, στα τραπέζια και στο πάτωμα.

Είναι μερικές βραδιές παράξενες, δεν είναι σαν τις άλλες, που κυλούν ήσυχα με χαμηλές κουβέντες, ένα ‘εβίβα’ και το τσούγκρισμα των ποτηριών, κάπου-κάπου, ένα γελάκι κι όλα καλά, να περάσει η νύχτα- περνάει η νύχτα, μα μερικές παράξενες βραδιές το σκοτάδι μένει. Σαν τις προάλλες μ’ εκείνον τον μυστήριο τύπο, που θα μπορούσε να ’ταν ο ίδιος ο Μαλντορόρ. Που μας κατατρόμαξε και τρομαγμένοι απομείναμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτές τις παράξενες βραδιές, τα παράξενα σκοτάδια που κόβουν το γέλιο, τ’ αφήνουν μετέωρο, που βλέπεις το γέλιο μέσα στο σκοτάδι πώς αλλάζει, πώς γίνεται οδύνη, γι’ αυτές τις βραδιές θα σας μιλώ.

Σήμερα πήγα στο μπαρ νωρίς. Να καθαρίσω απ’ τα χτεσινά και να παραλάβω τα καινούργια ποτά. Έβαλα μουσική, κάποια μπλουζ να παίζουν, σκούπισα τον πάγκο μου κι εκεί στην άκρη είδα ένα δαχτυλίδι, που κάποιος είχε ξεχάσει πάνω σ’ ένα σουβέρ. Χρυσό μ’ ένα ‘Μ’ σκαλισμένο. Φαινόταν ακριβό, ποιος να το άφησε αναρωτιόμουν όταν το βόλευα στο τσεπάκι απ’ το γιλέκο μου και την ίδια στιγμή χτύπησε το καμπανάκι της πόρτας που άνοιγε. Νόμιζα ότι ήρθαν τα ποτά, όταν είδα να πλησιάζει στον πάγκο ένας άγνωστος σε μένα άντρας και πριν προλάβω να του πω ότι είναι νωρίς, ακόμη δεν ανοίξαμε, «σας πειράζει να περιμένω; Δεν θέλω ποτό, να περιμένω τον φίλο μου θέλω, σας πειράζει;» με ρώτησε κι εγώ δεν ήθελα να τον διώξω και δεν απάντησα, μόνο σήκωσα τους ώμους. Σε λίγο ήρθε και η παραγγελία με τα ποτά και τις μπύρες, πολλές αυτές γιατί είδα ότι είχαν ζήτηση, μερικές παγωμένες, έτοιμες για κατανάλωση, όπως είχα ζητήσει, γιατί δεν θα προλάβαινα να τις παγώσω. «Ν’ ανοίξω μια κρύα μπύρα;» ρώτησα τον άγνωστο άντρα. «Όχι, δεν θέλω ποτό, αν δεν σας πειράζει, δεν έχω καθόλου χρήματα μαζί μου, αργότερα που θα ‘ρθει ο φίλος μου, αυτός έχει πολλά», είπε κι εγώ γέλασα, τι αστείος σκέφτηκα, άνοιξα μια πικρή εγγλέζικη Suffolk και γέμισα δυο ποτήρια. «Δεν πειράζει, ούτε κι εγώ έχω χρήματα καθόλου, τα έδωσα όλα για τα ποτά». Γελάσαμε.

Λίγοι πελάτες γέμισαν σιγά-σιγά τα τραπέζια, ζευγαράκια που κρατούσαν βιβλία και λουλούδια, μετά την κυριακάτικη βόλτα, γεμάτα όνειρα για τη ζωή, νέοι φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, γνωστοί και άγνωστοι.

«Με τι ασχολείστε;» ρώτησα τον άγνωστο που ακόμα δεν είχε γίνει γνωστός μου, ούτε πως λέγεται ήξερα. «Γράφω, γράφω για τους άλλους και διαβάζω για μένα. Στην πραγματικότητα, ξαναγράφω αυτά που διαβάζω. Κυρίως τις τραγωδίες του Αισχύλου και τον Όμηρο, αλλά και Σοφοκλή και Ευριπίδη και άλλους και τα ξαναγράφω στη γλώσσα μου. Βλέπετε δεν είμαι Έλληνας, γράφω στα γερμανικά, δηλαδή παίρνω τον κύριο άξονα, το θεμέλιο του μύθου, που είναι έντονο και υπαρκτό σ’ όλα τα μεγάλα έργα και γράφω. Ποιήματα τα πιο πολλά». «Δηλαδή, αν κατάλαβα, αντιγράφετε τους μεγάλους, μεταγράφετε τα έργα τους, εμπνέεστε μόνο απ’ αυτά και όχι απ’ την πραγματικότητα. Αυτό κάνετε;» «Έχετε δίκιο. Ακριβώς αντιγράφω τα έργα των κλασικών, αλλάζω λίγους συνδυασμούς λέξεων, καμιά φορά αντιστρέφω προτάσεις, ίσα-ίσα για να βάλω την υπογραφή μου στο τέλος του κειμένου. Κοιτάξτε, δεν κλέβω. Το παραδέχομαι, απ’ την αρχή δηλώνω ότι το κείμενο που σκάρωσα το διάβασα στον τάδε και στον δείνα. Αλλά λίγοι ασχολούνται με τις εισαγωγές και τον πρόλογο. Κι ακόμη λιγότεροι ενδιαφέρονται. Κι έτσι περνιέμαι για καλός και τίμιος συγγραφέας.» «Μα, η σημερινή πραγματικότητα, η ζωή η ίδια, δεν σας ενδιαφέρει, δεν σας εμπνέει;»

«Όσο περισσότερο σκέφτομαι τον δικό μου τρόπο εργασίας και τον τρόπο χειρισμού της τραγωδίας στους Έλληνες, βρίσκω πως το Cardo rei, το καίριο σημείο, στην τέχνη είναι να εφεύρει κανείς έναν ποιητικό μύθο. Ο σημερινός ποιητής βασανίζεται, όλο μόχθο και αγωνία, με συμπτώσεις και δευτερεύοντα πράγματα και, επιδιώκοντας να πλησιάσει περισσότερο την πραγματικότητα, φορτώνεται με κούφια και ασήμαντα πράγματα διατρέχοντας έτσι τον κίνδυνο να απωλέσει την βαθιά κείμενη αλήθεια, εκεί που βρίσκεται πράγματι όλη η ποίηση. Θέλει να μιμηθεί πλήρως ένα πραγματικό συμβάν και δεν σκέφτεται ότι μία ποιητική εξεικόνιση δεν μπορεί να συμπίπτει ποτέ με την πραγματικότητα, ακριβώς γιατί η πραγματικότητα είναι απολύτως αληθινή.»1

«Ωραία. Κι αν αγνοήσουμε τις ασήμαντες λεπτομέρειες, αν απαλλάξουμε ένα κείμενο από δευτερεύουσες αναφορές, τότε η ζωή δεν μπορεί να σταθεί μούσα στον ποιητή, να γίνει η πηγή της έμπνευσης του συγγραφέα;» «Όχι, όχι πια. Μετά από χιλιάδες χρόνια γραφής, διαπιστώνεις ότι κάθε τι που θα μπορούσε να γίνει ο κύριος άξονας, η καρδιά του μύθου, αυτό που οι Λατίνοι έλεγαν το Cardo rei, έχει ήδη γραφεί με όλους τους σημαντικούς τρόπους, εκ των οποίων οι παλιότερες γραφές είναι οι σπουδαιότεροι. Σε κάθε καινούργια μεταγραφή του μύθου υπάρχει μια έκπτωση, ένα ψεύτικο, περιττό φτιασίδωμα …»

«…που είναι απαραίτητο για τον ποιητή, αφού ποιητής θέλει να είναι και για τον αναγνώστη, όσο κρίνουμε θεμιτό να γνωρίσει το έργο και μέσω αυτού να μετέχει του μύθου.»

Αθόρυβα είχε πλησιάσει ο φίλος που περίμενε ο άγνωστος άντρας και χαμογελώντας μας, αντί για καλησπέρα, προτίμησε να συμπληρώσει την σκέψη του ομιλούντος. Τον είχα δει και χθες, καθόταν μόνος στην άκρη του πάγκου και ήπιε μόνο δύο λικέρ. «Συγχωρήστε τον. Όταν μένει χωρίς λεφτά, συνηθίζει να υποτιμά τον εαυτό του. Και γι’ αυτό υποτιμά και την σημερινή τέχνη, κομμάτι της οποίας είναι το έργο του.» «Ποιοι είστε;» ρώτησα. Ο φίλος συνέχισε με ειρωνικό ύφος και δίχως να μου δίνει σημασία: «Η ποίηση βασίζεται, βέβαια, πράγματι πάνω στην αναπαράσταση της εμπειρικής παθολογικής κατάστασης του ανθρώπου, ωστόσο ποιος από τους θαυμάσιους ειδήμονές μας και επονομαζόμενους ποιητές παραδέχεται κάτι τέτοιο τώρα;»2

Απευθύνθηκα στον άγνωστο άντρα: «Είπατε ότι ποιητική εξεικόνιση δεν μπορεί να συμπίπτει ποτέ με την πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα είναι απολύτως αληθινή.» Τελικά, αποφάσισα να το γυρίσω στον ενικό και τον ρώτησα: «Εξήγησέ μου, τότε, γιατί ένα τέλειο έργο τέχνης μου φαίνεται πως είναι έργο της φύσης;» «Επειδή εναρμονίζεται με την καλύτερη φύση σου. Επειδή βρίσκεται πάνω από το φυσικό, μα όχι και έξω απ’ αυτό. Ένα τέλειο έργο τέχνης είναι έργο της ανθρώπινης ψυχής, και, με την έννοια αυτή, είναι και έργο της φύσης»3, πετάχτηκε πάλι ο φίλος του. «Ένα σπουργίτι μπορεί να ξεγελαστεί και να προσπαθήσει να τσιμπήσει τα ζωγραφισμένα κεράσια του Ζεύξιδος,4 αλλά ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ή πρέπει να αντιλαμβάνεται το έργο τέχνης με τον νου του, με την σκέψη του θα υψώσει την τέχνη και θα υψωθεί κι αυτός μαζί της.»

Σκέψεις. Σκέψεις ασύνδετες και, πάντως, όχι νηφάλιες. Λόγια του οινοπνεύματος ή λόγια του πνεύματος;. Θυμήθηκα κάτι παλιούς στίχους:

Ω χαράς τονε εκείνον που το ελπίζει

Απ’ της πλάνης τη θάλασσα να βγεί!

Κανείς χρειάζεται ό,τι δεν γνωρίζει

Κι ό,τι γνωρίζει δεν τον ωφελεί.5

«Αυτό που είπα, και επιμένω,» ακούστηκε ο άγνωστος άντρας, «είναι η διαπίστωση ότι τα πάντα είναι ήδη ειπωμένα. Όταν διαβάζω ένα σύγχρονο έργο, έχω την αίσθηση ενός ήδη βιωμένου κειμένου. Μου θυμίζει κάτι παλιότερο. Κι όχι μόνο μου το θυμίζει, αλλά κινείται παράλληλα. Αυτό και μόνο, στα μάτια μου, το υποβιβάζει. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν σπουδαίοι ποιητές σήμερα. Αλλά εδώ, έχουμε να κάνουμε με σπουδαίες πένες, που υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Άριστοι τεχνίτες που ψάχνουν μέσα από κείμενα, μέσα απ’ την τέχνη να συνταιριάξουν ό,τι γνωρίζουμε και να βρουν τα κομμάτια που μας λείπουν. Και πάλι ανακατώνουμε τις λέξεις, τα χρώματα, τα σχήματα, τις μορφές, τα ίδια ακριβώς υλικά, με ιώβεια υπομονή στο σισύφειο μαρτύριο της σκέψης. Να, γι’ αυτό το μαρτύριο της σκέψης μιλάω.»

Τότε, ο φίλος γύρισε την πλάτη προς τον πάγκο και με δυνατή φωνή, προς την γεμάτη κόσμο αίθουσα, άρχισε ν’ απαγγέλλει:

«Α! δεν είναι μεγάλη, η τρομερή συμφορά του κόσμου, δεν είναι οι πλημμύρες που ξεθεμελιώνουν τα χωριά σας, οι σεισμοί που ρουφάνε τις πολιτείες σας, όχι, δεν είναι αυτά που με συγκινούν. Εμένα μου σαρακοτρώει την καρδιά η φριχτή δύναμη της καταστροφής που κρύβει μέσα του το κάθε τι μέσα στη φύση, αυτή που δεν έπλασε κανένα πλάσμα, τίποτα που να μην καταστρέφει τον πλησίον του και τον εαυτό του. Κι έτσι πλανιέμαι τρομαγμένος, με τη γη, με τον ουρανό και με τις κινούμενες δυνάμεις τους ολόγυρά μου. Δε βλέπω άλλο τίποτα έξω από ένα τέρας που αδιάκοπα, αιώνια ρουφάει, καταβροχθίζει, κι αδιάκοπα κι αιώνια αναχαράζει.»6

Έβαλα το χέρι στο τσεπάκι κι έβγαλα το χρυσό δαχτυλίδι. Του τό ’δωσα. Δεν ήταν ‘Μ’ το χαραγμένο γράμμα. Ήταν το ‘W”, από το Werther. Ήταν ο Βέρθερος.

Την ώρα που έφευγαν, ο άγνωστος άντρας που θα μπορούσε να ήταν ο Σίλλερ και ο φίλος του που θα μπορούσε να ήταν ο Γκαίτε, πολύ τους έμοιαζαν, ακούστηκε ο Γούφας απ’ το μπροστινό τραπέζι: «Πφφ, αηδίες. Τέχνη είναι μόνο όταν γράφεις την αυτοβιογραφία σου, για να καταλάβεις όχι γιατί, αλλά τί έζησες. Στο περίπου πάντα.»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1.Επιστολή Σίλλερ προς Γκαίτε (4.4.1797)
2. Επιστολή Γκαίτε προς Σίλλερ (25.11.1797)
[ΣΙΛΛΕΡ-ΓΚΑΙΤΕ Αλληλογραφία, εκδ. Κριτική]
3. GOETHE: Για την αλήθεια και την πιθανότητα στα έργα τέχνης
[GOETHE Περί τέχνης, εκδ. Printa]
4. Πλίνιος, Φυσική Ιστορία (XXXV, 54)
5. Γκαίτε, Φάουστ [εκδ. Θεωρία, μτφρ. Κ. Χατζόπουλος(;)]
6.Γκαίτε, Βέρθερος [εκδ. Θεωρία, μτφρ. Μ. Παναγιωτόπουλος]

31 σχόλια:

Stardustia είπε...

Πολύ το απόλαυσα το κείμενο...

Βλέπεις, λόγω σπουδών όλο μες στα πόδια τους μπλεκόμουνα, και ήταν απόλαυση τώρα να αναγνωρίζω τα δύο φιλαράκια...

Αλήθεια, ξέρεις ότι ο Goethe ήταν εξαιρετικά υποχόνδριος ενώ ο Schiller εξαιρετικά φιλάσθενος, αλλά πάντοτε ο πρώτος παραπονιόταν και ο [συχνά αρρωστούλης] δεύτερος τον παρηγορούσε;;;

Άψογα πάντοτε τα κείμενα της
Bar-άγκα

Stardustia είπε...

ΥΓ Δεν μπορείς να πεις, σήμερα πρόλαβα πρώτο τραπέζι πίστα...

Stardustia είπε...

...ε και γι αυτό είπα να αφήσω κατευθείαν δυο-τρία σχολιάκια για... ποδαρικό
;-)

cropper είπε...

Μπράβο Ζωίτσα μου. Έτσι να κάνεις πάντα και όλα τα ποτά κερασμένα.

Αυτά τα δύο τέρατα ήταν πολύ μεγάλα τέρατα. Χαλάλι τους ο υποχονδριασμός, η ασθενικότητα και όλα τα ελαττώματα του κόσμου. Ας τα είχα κι εγώ, αν ήταν να σκεφτόμουνα με τα μυαλά τους και νά 'γραφα με τα χέρια τους ...

ange-ta είπε...

Το 76, ενα περιοδικο έκανε μια έρευνα:

H τέχνη ξεκουράζει και ομορφαίνει την καθημερινότητα
65%

Η τέχνη οφείλει να παράγει ομορφιά, αισθητική και να ομορφαίνει τον ελεύθερο χρόνο
52%

Η τέχνη πρέπει να κάνει τον περίγυρο ανθρωπινότερο, και χρωματιστό 40%

Η τέχνη οφείλει να μας διδάσκει, μορφώνει και να μας κάνει να σκεφτόμαστε
37%

Η τέχνη πρέπει να ξυπνάει την φαντασία μας 36%

Η τέχνη πρέπει να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα
24%

Η τέχνη πρέπει να υπηρετεί τους άτυχους 17%

Η τέχνη δε με ενδιαφέρει είναι περιττή
11%

Stardustia είπε...

Μα όντως αν πιάσεις όλα αυτά τα μεγάλα και τρανά τέρατα θα δεις ότι το καθένα είχα και τον δαίμονά του, που τον πιλάτευε ή τον τρόμαζε....

ήρεμοι κι ανέφελοι άνθρωποι, χωρίς ανησυχίες, δύσκολα να βγάλουν από μέσα τους τέτοια έργα, είτε μιλάμε για λογοτεχνία, είτε για μουσική, είτε μιλάμε για οποιαδήποτε μορφή τέχνης.

Γουφ είπε...

Φώς, περισσότερα φώς.....

ΚΡΌΠΠΕΡ, ΕΙΣΑΙ ΕΠΙΣΤΉΜΩΝ! ΑΙΣΧΟΣ!

Ανώνυμος είπε...

Ουφ, πολλοί κουλτουριάρηδες πλακώσαν στην Bar-άγκα. Φεύγω για κάνα λαϊκό ταβερνείο.
Υπέροχο το κείμενο!

μελονικος είπε...

Τελικά με τα θέματα που ανεβάζεις θα μας κάνεις όλους κουλτουριάρηδες. Ακόμα και εμάς τους τσοπάνηδες

Vrakas Kostas είπε...

Καλησπερα Κωστη!Αψογον ποστ!Αλλα βοηθησανε και τα δυο "τερατα "ε;!!
Σταθηκα σε δυο σημεια αυτου του ποστ!
Αν και το σωστο θα ηταν να ελεγα,πως η καθε σχεδον λεξη των κειμενων αυτων,ειναι και μια "σταση"!!

"Μετά από χιλιάδες χρόνια γραφής, διαπιστώνεις ότι κάθε τι που θα μπορούσε να

γίνει ο κύριος άξονας, η καρδιά του μύθου, αυτό που οι Λατίνοι έλεγαν το Cardo rei,

έχει ήδη γραφεί με όλους τους σημαντικούς τρόπους, εκ των οποίων οι παλιότερες

γραφές είναι οι σπουδαιότεροι. Σε κάθε καινούργια μεταγραφή του μύθου υπάρχει

μια έκπτωση, ένα ψεύτικο, περιττό φτιασίδωμα …»"!!!
Τι να προσθεσει κανεις!!Θα ειναι ασελγεια!!!...και...
"Αυτά τα δύο τέρατα ήταν πολύ μεγάλα τέρατα. Χαλάλι τους ο υποχονδριασμός, η

ασθενικότητα και όλα τα ελαττώματα του κόσμου. Ας τα είχα κι εγώ, αν ήταν να

σκεφτόμουνα με τα μυαλά τους και νά 'γραφα με τα χέρια τους ...
"!
Eδω μπορω ..να ασελγησω!!χαχα!!
Εγω τα εχω αυτα ..τα ελαττωματα Κωστη μου,αλλα δεν καταφερνω τιποτα παραπανω ..απο Καζαμια!!
Οποιος δεν υποφερει και δεν πονεσει,δεν θα μπορεσει ποτε στην ζωη του να γραψει κατι αξιολογο στην..ζωη του!!Μου το ειχε πει καποτε ενας αξιολογος καθηγητης φιλολογιας!(Σταματακος εκ Μανης)!!
Και το καταλαβαινω οσο περναει ο καιρος, ..καλυτερα!!
Καλησπερα Κωστη και παλι!

cropper είπε...

ange-ta,

Στην έρευνα του περιοδικού φαίνεται ότι:
-- θέλουμε την τέχνη για να ισοφαρίσουμε την ασχήμια και την κούραση της πραγματικότητας (65%!!), την οποία έτσι μπορούμε ν' αφήσουμε στην ησυχία της και στην ασχήμια της.
-- θεωρούμε χρέος της την παραγωγή ομορφιάς (52%). Άκου "οφείλει να παράγει...". Αυτό το "οφείλει" ας το έχουν υπόψη τους οι οφειλέτες / καλλιτέχνες.
-- Απαραίτητο το χρωματιστό. Για να γίνει ο (ανθρώπινος) περίγυρος ανθρωπινότερος, θέλουμε χρώματα (40%).
Αλήθεια, αυτό το επίθετο: ανθρώπινος, ανθρωπινότερος, ανθρωπινότατος, δεν το κατάλαβα. Δεν κατάλαβα ποτέ τον συγκριτικό και τον υπερθετικό βαθμό. Καταλαβαίνω το ανθρώπινος, σαν κατάσταση, ιδιότητα του ανθρώπου. Το ανθρωπινότερος σε σχέση με τον άνθρωπο τί είναι; Και τί τάχα θα μπορούσε να είναι ένας ανθρωπινότατος άνθρωπος. Μήπως εδώ κρύβεται η παραδοχή της μιζέριας του ανθρώπου, της μαύρης μοίρας του; Δεν μας αρέσει έτσι όπως είμαστε. Ας μας αλλάξει κάποιος. Ας μας βάψει με χρώματα ένας ζωγράφος.
--Από κεί και πέρα, όσο μειώνονται τα ποσοστά, κάπως στρώνουν τα πράγματα. Μέχρι το υπέροχο "Η τέχνη πρέπει να υπηρετεί τους άτυχους (17%) και το ακόμα πιο υπέροχο (που θά 'λεγε ο Γούφας)"Η τέχνη δε με ενδιαφέρει είναι περιττή" (11%)

cropper είπε...

stardustia,

Οπότε, ή κρατάμε την ηρεμία μας και απολαμβάνουμε τους καρπούς της τέχνης των άλλων ή βάζουμε τον δαίμονα μέσα μας και παράγουμε καρπούς να τρώνε οι άλλοι με την ησυχία τους. Not bad. Πολύ καλές επιλογές και οι δύο.

cropper είπε...

Γούφα και ανώνυμε.

Σας ευχαριστώ πολύ.

ΥΓ. Γαρούφα σου απάντησα μαζί με τον ανώνυμο, γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος ν' απευθυνθώ σε σένα χρησιμοποιώντας πληθυντικό.

Ανώνυμε, σ'χώρα με.

cropper είπε...

Νίκο,

φανέρωσες τον πραγματικό μου σκοπό. Για μια τσοπανοκουλτούρα ζω, ο καημένος ο νομάς.

cropper είπε...

Κώστα,

Μάλλον έτσι είναι τα πράγματα. Τα ίδια λέγαμε και πιο πάνω με την Stardustia.

Γι' αυτό κι εγώ διαβάζω τον Γούφα. Για να υποφέρω και να πονέσω :)

moukelis είπε...

Δε νομίζω ότι είναι απαραίτητο να πονέσει κάποιος για να μεγαλουργήσει.Απλά ο πόνος έχει τη θαυμαστή ιδιότητα να σε κάνει να νιώθεις μέχρι και το παραμικρό σου κύτταρο,μέχρι και την πιο σκονισμένη γωνία του μυαλού σου,κι αυτό ίσως σου δίνει μεγαλύτερη αυτογνωσία.Αν αντλείς από τα προσωπικά σου βιώματα,ίσως βελτιώσει τις ικανότητές σου ως συγγραφέα,αν είσαι μυθοπλάστης,ίσως σου δώσει μια πιο βαθιά γνώση και προσθέσει αυτή τη νότα μελαγχολίας που διακρίνεις σε πολλούς μεγάλους συγγραφείς.Αλλά αν είσαι λογοπλάστης,είτε πονέσεις,είτε όχι,είτε ισοπεδωθείς από το βάρος της πικρίας,είτε ανυψωθείς στα ουράνια της χαράς,πάλι θα βρει το δρόμο του ο λόγος.
Θαυμάσιο κείμενο cropper,όπως πάντα.

Surrealist είπε...

Επιστολή:
Πρός;
Καλώς...
Αγαπητέ;
Cropper

...ένα σφηνάκι Cardo Rei...
ακόμα ένα (...)
αρχίζω να μιλώ, άραγε αντέχω το ποτό; Μεθάω!
Κοίτα πως με κοιτούν, σαν όμοια και ξένη;
Μη με κοιτάτε (διαβάζετε) έτσι... Αυτό το βλέμα το θολό δεν είναι μεθυσμένων, ανήκει σε κουφάρι που σέρνει τ' άλαλα βήματά του, πάνω σε άδειο σκηνικό - Βar-ρέει...
και όχι σε ΒAR-ΑΓΚΑ!
... ... ...
Πιες, έχει τη γεύση Cardo Rei...

Surrealist είπε...

Σήμερα ξυπνησα με overdose απ' τα πολλά σφηνάκια :}

πολύ in στα εσώψυχα και τώρα σκέφτομαι πότε θα ξανα-γευτώ και αν δεν ξανα-πιώ; ??

- Πιες, έχει τη γεύση Cardo Rei...

- Πού ξέρεις από γεύσεις εσύ;

- Με υποτιμάς, μαθαίνω σιγά-σιγά...

-Μα δεν είχες ποτέ αίσθηση γεύσης...

- Γιατί; Επειδή δε μυρίζω αρώματα ζωής;

-Μυρίζεις τα αρώματα;

- Συχνά, alter ego, συχνά! Η ανοσία διαρκεί λίγο!

cropper είπε...

moukelis,

Συμφωνούμε στο ότι, έτσι κι αλλιώς, χρειάζονται έντονα συναισθήματα για να βρει ο "σημαντικός" λόγος τον δρόμο του. Κι επειδή οι χαρές κρατούν λίγο, οι στιγμές ευτυχίας είναι σπάνιες, ενώ η θλίψη κι η δυστυχία, συνήθως, περισσεύουν, τυχαίνει μέσ' απ' τον πόνο να γράφονται τα περισσότερα αριστουργήματα.

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

Δες κι ένα παλιότερο κείμενο, σχετικά με την μελαγχολία (ως εγγενές χαρακτηριστικό) της σκέψης.

cropper είπε...

surrealist,

Δεν ξέρω αν φταίει κάποια "θητεία" σε χώρους σουρεαλιστικούς, σε σκέψεις και κινήματα και νήματα,
πάντως,
τα σχόλιά σου σκάβουν βαθύτερα - έχουν αυτό το καλό.

Νά σαι' καλά και νά 'ρχεσαι να πίνεις κείμενα, όχι να πίνεις, να γράφεις.

ange-ta είπε...

@ cropper,
η δική σου αντιμετώπιση της έρευνας είναι πιο ωραία απο την έρευνα.

το ανθρωπινότερος, είναι "πιο ανθρώπινος", που πάαααααρα πολύ μας χρειάζεται εσχάτως.
Ω ναι υπάρχει ανθρώπινος, που είναι απολυτο και το πιο ανθρώπινος που είναι σχετικό και που στην πραγματικότητα είναι λιγότερο ανθρώπινος.
Πως λέμε:
-τι κάνεις;
-καλλίτερα
που σημαίνει όχι καλά...

βλέπεις ο υπερθετικός είναι και αρνητικός παρφουά.

moukelis είπε...

@cropper:Πολύ ενδιαφέρουσα η παραπομπή σου,με έπεισε εν μέρει ότι η μελαγχολία εξυπηρετεί περισσότερο ως πηγή έμπνευσης.Και επιεδή τη βρίσκεις πιο συχνά μπροστά σου όπως πολύ σωστά υπογράμμισες,αλλά και επειδή ουσιαστικά ανακυκλώνουμε τις ίδιες σκέψεις.Παρόλα αυτά,με άφησες να σκέφτομαι τα καλειδοσκόπεια.Ξέρεις,αυτά τα παλιά, με τα χρωματιστά γυαλάκια.Όλοι έχουμε τα ίδια χρωματιστά γυαλάκια,αλλά δεν είναι διαφορετικό και πανέμορφο το σχήμα που εμφανίζεται κάθε φορά;Μπορεί να σου πέσουν όλα τα σκούρα,μπορεί και όλα τα ανοιχτόχρωμα.Μπορεί και κάτι στη μέση...

cropper είπε...

ANGE-TA,

Είπαμε, εγώ είμαι στο 17%: "Η τέχνη πρέπει να υπηρετεί τους άτυχους".

Μια ατυχία τα ανθρώπινα κι όσο προσπαθείς να τα διορθώσεις τόσο πιο μαντάρα (ανθρωπινότερα) γίνονται.

cropper είπε...

MOUKELIS,

Για κάποιον λόγο οι σκουρόχρωμοι συνδυασμοί είναι πιο συνηθισμένοι στο καλειδοσκόπιο της ζωής.
Σκουντούφληδες, σαν τον cropper, έχουν ανάγκη να τους στέλνεις διαρκώς γελαστρόνια. Ξέρεις, αν δεν υπήρχαν σκουντούφληδες, δεν θα υπήρχαν ούτε γελαστρόνια.


Μεγάλη χαρά των παιδικών μου χρόνων, να φτιάχνω καλειδοσκόπια. Κομμάτια από τον σκληρό κύλινδρο που είχαν τα τόπια υφασμάτων, στρόγγυλα τζαμάκια για τους 'πάτους' του κυλίνδρου, 3 καθρέφτες ενωμένοι σε τριγωνικό πρίσμα και πολλά πολύχρωμα γυαλάκια. Είχα φτιάξει άπειρα και τα χάριζα. Ένα από τα πιο παράξενα ήταν φτιαγμένο μόνο με διαφανή γυαλάκια. Δεν χόρταινα να το γυρίζω γύρω-γύρω και να χαζεύω τις διαφανείς νιφάδες.

Για κάποιον λόγο, λοιπόν, το μαύρο υπερισχύει. Το γελαστρόνι-φως δεν μπορεί να φωτίσει παρά μικρές περιοχές του χάους. Το πράγμα γίνεται οδυνηρό, όταν βρεις αυτόν το λόγο (ή -το ίδιο είναι- όταν νομίζεις ότι τον βρήκες).

Γουφ είπε...

αντε, κοψε και μοιρασε.

Ανώνυμος είπε...

τι σόι πράμα είναι όταν φίλος ενός ανθρώπου μπορεί να γίνεις μέσα από τον πόνο για την ίδια τέχνη.
κοινό πράμα.
και τόσο μεγαλειώδες! δε γίνεσαι για σένα, ή για κείνον, μα για κάτι άλλο.

cropper είπε...

ABTTHA,

Δεν ξέρω αν ο "πόνος για την ίδια τέχνη" είν' αρκετός για μια βαθιά (σε ένταση, σε χρόνο) φιλία. Σίγουρα, ένα πρώτο ενδιαφέρον θα δημιουργηθεί, αλλά για μια τέτοια φιλία θα πρέπει μέσα από τις συζητήσεις κι ονειροπολήσεις για την τέχνη να εκτιμήσει ο ένας την προσωπικότητα του άλλου. Πρέπει, δηλαδή, ο θαυμασμός για την τέχνη να μετουσιωθεί σε "θαυμασμό" για τον άλλο. Και γι' αυτό δεν είναι πάντα αρκετή η ίδια τέχνη.

Ωστόσο, παραμένει μεγαλειώδης η φιλία, όταν το "πάρε-δώσε" της είναι αυθόρμητο, όταν το "πάρε" δεν αποσκοπεί στο "δώσε". Μ' άλλα λόγια όταν παίρνεις δίνοντας. Και σ' αυτό βοηθάει ο τρόπος που βλέπεις την τέχνη. Ας χτυπιέται ο Γούφας εναντίον της. Τέχνη κάνει κι αυτός, ασταμάτητα.

Ανώνυμος είπε...

ναι, παίρνεις μόνο δίνοντας στην ουσία, αλλιώς φτωχός μέσα από υπολογισμούς έστω ασυνείδητους παραμένεις. όμως, καμιά φορά, γίνεσαι ένα με τον άλλον για άλλο πράμα από σένα. σπάνιο είναι. σε συνεπαίρνει κάτι άλλο πέρα από σένα και πέρα από κείνον ή κείνη. για κάτι που τ'αγαπάς σχεδόν πέρα από σένα. σε διαβεβαιώ πως όσο αποξενωτικό κι αν είναι, είναι απόκρημνο και μεγαλειώδες. νομίζω πως το'χω ζήσει μια φορά. είχα μπερδευτεί. κατάλαβα μετά. πως ώρες ώρες νιώθεις μικρός, νιώθεις μικρόν και τον απέναντι, αλλά ένας παράξενος κόσμος σε δέχεται, και γίνεται σαλόνι που φιλοξενεί κάτι πέρα από σένα. να. σαν κι αυτό που περιγράφεις.
αν δεν ήταν η γραφή, κάποιοι θα'ταν, ας πούμε, δυο ξένοι. και πέραν αυτής μπορεί δυο ξένοι να μένουν.
εννοείται πως λέω πάλι μπούρδες. μα είναι απελευθερωτικό βρε παιδί μου! να ξέρεις πως αύριο κάτι θα γίνει, πως τώρα πρέπει να ετοιμάσεις το σεραφείμ για μια γιορτούλα, τα τελευταία κενά στη βιβλιογραφία της ομήρου οδύσσειας, ιλιάδας κλπκλπκλπ, και να πας και στο δσ του συλλόγου γονέων. και μετά σου λένε γιατί δεν σαλτέρνεις. μα σαλτέρνω, σαλτέρνω, δε φαίνεται; φαίνεται! την καλησπέρα μου!
(σύν που έκλεισα κάτι για 12/2/08...

numb είπε...

αργείς χαρακτηριστικά...τικ τακ....

cropper είπε...

23 ΞΑΝΘΙΕΣ ΤΡΕΛΙΑΡΕΣ

"... γίνεσαι ένα με τον άλλον για άλλο πράμα από σένα ..."

Σπουδαίο φαίνεται, απόκρημνο και μεγαλειώδες, όπως λες. Κι αυτό το μίκρεμα καλό είναι. Χωράς παντού όταν ...

ΥΓ. 12/2/2008. Το σημειώνω. Αλλά, βρε παιδί μου, Τρίτη; Κάτι στην άκρη της βρομάδας δεν υπήρχε; Γιατί μας βάζεις δύσκολα.

cropper είπε...

NUMB,

Πριν λίγο παραδέχτηκες τις δυσκολίες στην διατήρηση δύο blog. Δείξε, λοιπόν, κατανόηση.

"Προσπάθησε να πει κάτι γλυκό, αλλά η γλώσσα του κρεμόταν στο στόμα του, όπως ένα σάπιο φρούτο απ' το κλαδί, και η καρδιά του ήταν ένα παράθυρο, μπογιατισμένο μαύρο." (Bernard Malamud)

π ε ρ ί π α τ ο ς (αρχείο):

φρέσκα σχόλια:

Widget by ReviewOfWeb