Απέναντι στην αποκρουστική ασχήμια των
καιρών, στην τραγική ανικανότητα των κυβερνώντων και στην ανίκητη βλακεία όλων
μας
...
«Διπλό παιχνίδι κύκλων τώρα σκεπάζει τον ουρανό
ζευγαρωτές μελωδίες πρωτάκουστες στ’ αυτιά μου
γεννούν οι αόρατες χορδές των φεγγαριών
αιώνια μοτίβα για μαντολίνα και σερενάτες
κι ενώ αυξάνουν οι αριθμοί των φεγγαριών-
στεφάνι ολόκληρο από άσπρες μπάλες ο ουρανός
κυλούνε κι ανεβαίνουν ρόδες φωτεινές
κι ανεβάζουν τον ουρανό.
Προτού ξημερώσει ακούγονται φιλιά
είν’ τα φεγγάρια που πέφτουν και χτυπιούνται.
Όταν ξυπνώ, ξυπνώ από κούραση
το κορμί μου μοιάζει σα να υπέφερε.»*
Η Ποίηση είναι εικόνα, κίνηση, έρωτας,
επανάσταση. Υπονοεί το άρρητο, περιέχει την αλληγορία, περιλαμβάνει το
απροσδιόριστο και το αλλόκοτο, περικλείει το τυχαίο και τον υπερρεαλισμό. Η
Ποίηση γράφεται σε οριακές στιγμές, όταν ο ποιητής αμφιβάλλει, υποψιάζεται,
διερωτάται, κρίνει, αρνείται τον εφησυχασμό της ακινησίας και καταγίνεται με
την αναζήτηση της αλήθειας. Της όποιας αλήθειας, εκείνη την οριακή στιγμή, έχει
ανάγκη. Γιατί ο δρόμος του είναι το κυνήγι
της φάλαινας και στόχος ο εαυτός του.
Ο ποιητής θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο,
να τον μεταμορφώσει. Ο ποιητής και οι ερωτευμένοι κοιτούν στον ουρανό, τον εικονίζουν
κατά τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Ιδίως, τις νύχτες, προβάλλουν στον
ουρανό τις σκέψεις τους. Και στον νυχτερινό ουρανό, ο ποιητής και ο έρωτας
μεταβάλλουν τον κόσμο. Δημιουργούν έναν κόσμο. Καμιά φορά αρκεί ένας
ερωτευμένος. Μόνος του.
«Απόψε επήρα τη νύχτα μαζί μου – έλα και σύ
όλα μας ανήκουν τώρα, δε μπορεί
και για μας κάπου θα υπάρχει ένας πανέρημος λειμώνας
θα κάτσουμε εκεί ωσότου έρθουν οι άλλες οι αναπόφευκτες
ώρες
και θα πλημμυρίσουμε το χάος με ασήμαντα λόγια
θα φερθούμε σα θεοί: γύρω μας θα φυτεύσουμε
όστρακα και μανιτάρια, τηλέφιλα κι οινάνθια
στη Ρουθ και στη Βάλια θα στείλουμε αγγελικούς σημάντορες
στους άλλους δε θα πούμε τίποτα
κανείς δε θα ξέρει πως ένα κόσμος ολόκληρος εδημιουργήθη
από τα αισθήματα που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον.»*
Η Ποίηση είναι Ελευθερία.
*. Οι στίχοι απ’ τη συλλογή του Νικ. Κάλας «Οδός
Νικήτα Ράντου», εκδ. Ίκαρος 1977.
