... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...

[Μίλαν Κούντερα]
__________________________________________________

Σάββατο, Μαΐου 05, 2007

Άσχετος με την ποίηση


Διάβασα χθές στην Γητεύτρια για τα χαϊκού, αυτά τα κομψοτεχνήματα της Ανατολής και της Οικουμένης κι αισθάνθηκα την ανάγκη ν' αφήσω ένα σχόλιο μ' ένα τρίστιχο γραμμένο πριν είκοσι και βάλε χρόνια:
Δεν ακούω τί λές. Βλέπω.

Μιλάς με τα μάτια, μαζεύεις την άνοιξη

Και στάζεις στα χείλη ποιήματα.
Το βρήκα σ' ενα παλιό τετράδιο "εφευρετών", αν τα θυμούνται οι παλιότεροι, μαζί με άλλες απόπειρες, που ξεκινούσαν από τα εφηβικά μαθητικά χρόνια και τέλειωναν εκεί γύρω στα τριάντα. Λιγοστά στιχάκια, ούτως ή άλλως, για δεκαπέντε περίπου χρόνια ούτε ένα τετράδιο εφευρετών δεν γέμισαν. Και διάλεξα αυτό, πρώτα γιατί δεν υπήρχε και τίποτε καλλίτερο και δεύτερο γιατί τηρούσε -συμπτωματικά- μια αναλογία με τα χαϊκού. Αντί για τρίστιχα των 5, 7 και 5 συλλαβών που έγραφαν (βοηθούσης της γλώσσας τους) οι γιαπωνέζοι, αυτό ήταν τρίστιχο των 5, 7 και 5 λέξεων. (Η ελληνική γλώσσα, επομένως κι η σκέψη μας, με λέξεις είναι οργανωμένη).

Έκτοτε, ούτ' εγώ ξανάγραψα στιχάκια, αλλά και το διάβασμα πραγματικών ποιημάτων των πραγματικών ποιητών ή στίχων των διαφόρων στιχοπλόκων (για να συμφωνήσω με τον Μαυρό Γάτο) δεν πήγαινε καλά. Αν υπολογίζω σωστά, πρέπει να έχω διαβάσει μέχρι σήμερα γύρω στις 3 με 3,5 χιλιάδες βιβλία. Άλλα πολυδιαβασμένα και άλλα περιδιαβασμένα. Άλλα πολυαγαπημένα κι άλλα αδιάφορα. Και μερικά άσχημα, που δεν τα τέλειωσα. Απ' αυτά, τα ποιητικά έργα ήταν λιγότερα από 100 κι αυτά που μ' άρεσαν, πολύ λιγότερα. Όμως, ο χρόνος που διέθετα για μια ποιητική συλλογή ή για ένα μόνο ποίημα ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερος. Δεν λέω κάτι καινούργιο, αλλά αυτό ακριβώς θέλω να επαναλαβω και να τονίσω. Και να το κάνω σαν άσχετος με την ποίηση, γιατί η ποίηση είναι, νομίζω, και για τους άσχετους μ' αυτήν.

Στο παραπάνω σχόλιο συνέχισα:
Μόνο η ανάγνωση σύντομων ποιημάτων, σαν μια γουλιά δυνατού καφέ, σαν μια ρουφηξιά καπνού, σαν το ξάφνιασμα ενός χαϊκού που το διάβασες γρήγορα και το σκέφτεσαι για ώρες και μέρες, το χωνεύεις αργά αργά και δεν θες να το ξεχάσεις, με συνεπαίρνει ακόμα.
Θέλει το χρόνο της η ποίηση. Ο ποιητικός λόγος τρέχει σαν ποτάμι, αλλά σε βγάζει σ' ένα ωκεανό. Είναι συμπυκνωμένος σε λίγες σταγόνες, αλλά μέσα σου γίνεται θάλασσα. Κι η θάλασσα δεν ξεχνιέται.

'Ολοι εσεις
που κολυμπάτε στα μάτια μου
κάποτε
θα κλάψω και θα σας πνίξω



Δεν ξέρω τίνος είναι αυτό το αριστούργημα (ο άσχετος) και πολύ θά 'θελα να μάθω τον δημιουργό του. Άκουσα τους στίχους αυτούς σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, πρέπει νά 'ναι πάνω από χρόνος τώρα, ειπωμένους με την ωραία φωνή του Τζούμα (αυτό μόνο θυμάμαι, γιατί παράλληλα δούλευα και δεν παρακολουθούσα την εκπομπή). Αλλά δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Αυτή η
λυρική οργή διατυπωμένη με 5 λέξεις, αυτό το απειλητικό παράπονο είναι μια αξέχαστη θάλασσα φτιαγμένη με δυο δάκρυα μόνο...

Βοηθάτε!

16 σχόλια:

ATHENA είπε...

ΚΑΚΩΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ ΑΝ ΘΕΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ.
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΑ;-))

cropper είπε...

athena,
την γνώμη σου την θέλω και την παραθέλω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το ένιωσα ποτέ, έτσι, να με πιέζει. Όταν μιλάμε για τέχνες γενικότερα, το κριτήριο είναι: "ασχολήσου μόνο όταν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό". Εγώ μπόρεσα, οι ποιητές δεν θα μπορούσαν!

Μαύρος Γάτος είπε...

Κι εγώ ψηφίζω λιτότητα

και μού άρεσε πάρα πολύ το εφηβικό σου πόνημα - άκου τη Θεά, ξέρει...

Σ;)))))

μαριάννα είπε...

Καλώς το μου! Καλώς το μου! Μωρέ το 'χω πει εγώ ότι όλοι την έχουμε την πετριά της ποίησης μέσα μας και θα εκδηλωθεί κάποτε, αργά ή γρήγορα.
Με τόσα που έχεις διαβάσει καλέ μου κάποια στιγμή θα σε πλημμυρίσουν και θα βγούν οι λέξεις μόνες τους. Απλά άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και μην κάνεις συγκρίσεις. Μάθε να εκτίθεσαι χωρίς να το σκέφτεσαι. Γράφεις πολύ όμορφα. Και σκέφτεσαι όμορφα.
Η ποίηση είναι ψυχή. Αυτήν βγάλε. Χωρίς επιφυλάξεις. Δεν έχει σημασία η μορφή. Ας είναι πεζό.
Η ομορφιά είναι σε όσα έχουμε μέσα μας. Κάποιοι δέκτες θα υπάρχουν, να είσαι σίγουρος. Η ποίηση μπορεί να είναι μια λέξη. Μια φράση. Μια σκέψη. Ένα δάκρυ. Ένα χαμόγελο, ίσως πικρό. Μια ανάσα... απλά μην την βιάζεις. Ας την να βγει... και θα μου πεις μετά. Άκου τι σου λέω. Όλοι επιζήσαμε χωρίς πολλά που αγαπάμε. Κάποτε έρχεται η ώρα να τα συναντήσουμε. :)

cropper είπε...

Παιδιά, μετά τα κολακευτικά σας σχόλια και τα χιλιάδες γράμματα που λαμβάνω καθημερινά, αρχίζω και το σκέπτομαι. Να ποιήσω ή να μην ποιήσω.
Πρέπει, όμως, να λάβω υπόψη μου κι αυτή την επικίνδυνη και ανίατη ασθένεια, από την οποία πάσχω: αμφίρροπη epamfoterizousa synamfoteria. (Σας έχω μιλήσει γι' αυτήν σε παλιότερο -πάλιωσα κιόλας- post.) Ο "οίστρος" διαρκεί όσο το τσίμπημα του "οίστρου. Ξεφουσκώνει και δεν έχει Ίστρο πίσω του.
Τελικά, τον ποιητή που θα μας πνίξει με δάκρυα τον ξέρετε, να μου τον πείτε;;

Μαύρος Γάτος είπε...

Σόρρυ αλλά νάιν.

Σ;)))

ATHENA είπε...

ΝΑ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ (Ο ΠΟΙΗΤΗΣ)
ΔΕΝ ΠΡΠΕΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΝΤΩΣ...

elafini είπε...

πολύ μου άρεσε το σημερινό σου post..νομίζω πως η ποίηση όπως και κάθε μορφής τέχνη δεν χωράει συμβουλάτορες και συμβουλές, υποδείξεις, μανιέρες και ρότες...είναι αυτή που είναι...χωρίς πως και γιατί...τα φιλιά μου

cropper είπε...

athena,
μη σκάς άλλο γι' αυτό. Θα βρεθεί. Μάλλον έλληνας πρέπει να είναι.

cropper είπε...

elafini,
Τί καλλίτερη συμβουλή από την γνώμη σου και τα φιλιά σου.

elafini είπε...

:)

BK είπε...

Πρόσφατα ανέβασα ορισμένα haiku που είχα γράψει.
Όσοι θέλετε, ελάτε.

http://toixorixos.blogspot.com/2007/05/blog-post_3608.html

elafini είπε...

μουσική πρόσκληση σου φέρνω..

http://elafini.blogspot.com/2007/05/blog-post_07.html

night blue είπε...

Polu wraioi pragmati oi stixoi agnwstou poiitou pou apiggeile o Tzoumas.

Ανώνυμος είπε...

www.arelis.gr
περιεχει την ποιητικη συνθεση εκθεση ορθοδρομης αναδρομιας,
το ποιημα νεα υορκη ολυμπια και την ποιητικη μυθιστορια ερωτονομικον

Λαμπρινή είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=ThXeL4w_yxc
Είναι ο Γιάννης Βαρβέρης θεσαλονικιός ποιητής.
Εδώ δίνω ένα βιντεάκι που έχει και συνέχεια από μια συνέντευξή του στο Δαβίδ Ναχμία.
Κάνει "περίεργες" διαδρομές στα γραπτά του εμπλεκόμενος συχνά με την περί θεού ανάγκη ...

"Προσπάθησε να πει κάτι γλυκό, αλλά η γλώσσα του κρεμόταν στο στόμα του, όπως ένα σάπιο φρούτο απ' το κλαδί, και η καρδιά του ήταν ένα παράθυρο, μπογιατισμένο μαύρο." (Bernard Malamud)

π ε ρ ί π α τ ο ς (αρχείο):

φρέσκα σχόλια:

Widget by ReviewOfWeb